Uitstelgedrag vertonen we vooral als we iets ‘moeten’ en/of er weerstand bij voelen. En áls we er dan toch aan beginnen, is het bovendien lastig volhouden. Zeker als er geen beloning tegenover staat, is het geen lang leven beschoren. Maar zelfs al is die beloning er wél, dan nog is ‘iets moeten’ lastig, wanneer je het niet vanuit verlangen doet. Het is dus ontzettend belangrijk om een verlangen te koppelen aan alles wat je doet – zeker als je een doel hebt. Bijvoorbeeld: je werkt omdat het ‘moet’, maar ontvangt er in ruil wel je salaris (de beloning) voor. Wanneer je er een verlangen aan koppelt (de vakantie waar je voor spaart) maakt dat die saaie baan veel draaglijker. 

Met afvallen is dat net zo. Er staat een beloning tegenover (een gezonder, slanker lijf) wat tegelijkertijd ook je verlangen is. Alleen: omdat je van de voorgaande keren een negatieve herinnering hebt (het was moeilijk en je viel weer terug), kan dat al reden zijn om het uit te stellen. Of excuses te bedenken waarom je het (nog) niet hoeft te doen. Beter niet doen dan wéér een faalervaring. Uit angst begin je er dus maar niet aan.

Als jij dit herkent, stel jezelf dan de vraag: “hoe serieus neem ik mezelf eigenlijk?” Want als je inzicht hebt in je gedrag, je gedachtenpatronen en onderliggende overtuigingen, en als je weet hoe je primitieve brein jou misleidt en saboteert… En als je inziet dat diëetgedrag zinloos is… dan is het veel makkelijker om daarboven te staan. En om stappen te zetten richting een definitieve oplossing. Check!