Louwrien Wijers is beeldhouwer: vroeger in metaal, tegenwoordig bouwt ze mentale kunstwerken. Ze sprak Andy Warhol en de Dalai Lama, en raakte intensief betrokken bij Joseph Beuys, met wie ze eens is: kunst draait om vrijheid en compassie.

Persijn Broersen en Margit Lukács maken gelaagde videowerken, waarin door middel van videobeelden, animatie en duizenden samengevoegde foto’s een virtuele wereld ontstaat, die laveert tussen echt en niet echt, en origineel en kopie.

Mounir Samuel is politicoloog, schrijver en performer. In alles wat hij maakt, zet hij zich in om een gesprek op gang te brengen dat voorbij vooroordelen en vastomlijnde identiteiten gaat.

Anaïs López werkt als documentair fotograaf voor kranten en tijdschriften, maar laat zich daarbuiten leiden door kleine opvallendheden, die haar een groter avontuur in sleuren - zoals een haas die wacht voor het stoplicht, of een zangvogel meesleurt door de straten van Singapore.

Architect John Körmeling legt uit dat zijn strakke, slimme, maar ook grappige ontwerpen altijd een probleem moeten oplossen - zelfs als dat probleem een schijnbaar zinloze vraag uit zijn eigen brein is.

Katinka Lampe schildert al zo’n dertig jaar portretten, van kinderen en jongvolwassenen, op groot doek en in olieverf. Waarom blijven het gezicht en het menselijk figuur haar nog steeds boeien?

De korte films van Silvia Martes lijken in eerste instantie realistisch, maar al snel komt er een fantasy-achtig element in naar voren - zoals in haar meest recente film, waar de hoofdpersoon haar hart laat verwijderen, om minder energie te verbruiken en daardoor langer te leven. 

De objecten die Oscar Peters maakt zijn vaak zowel humoristisch als sinister: denk aan een kettingzaag gemonteerd op een stang, die de kijker met mogelijk gevaar voor eigen leven van dichtbij kan activeren. Of het zelfportret waarop hij als typische redneck is vastgelegd, met een geweer in de hand e...