Narges Mohammadi (1993) is pas net afgestudeerd aan de Koninklijke Academie (KABK) en nu al een rijzende ster. Haar afstudeerwerk viel op. Ze maakte het van halva: een Perzische lekkernij die voornamelijk op begrafenissen wordt gegeten, en de pijn van een verlies verzacht. De van oorsprong Afghaanse Mohammadi wist de culturen van oost en west te verbinden door een collectief werk waarin zij de halva samen met haar vrienden maakte. Voor deze kunstopdracht heeft zij hun hulp opnieuw ingeschakeld. Het is nu niet zoet, maar schoon wat domineert in haar sculptuur. Voor Amsterdam UMC ging zij met zeep aan de slag. Tweehonderd kilo werd omgevormd tot een groot blok waar een rolkoffer al wassend uit is gehouwen. 

Op een obsessieve manier wassen wij onze handen om besmetting met het coronavirus te voorkomen. Onze premier wijst ons er keer op keer op. Wat hij ons ook zegt: ‘blijf thuis’. 

Het zijn de twee belangrijkste maatregelen om verspreiding van het virus tegen te gaan. Mohammadi heeft de aspecten van mobiliteit en hygiëne op een alledaagse en onconventionele manier met elkaar verbonden. En dat terwijl ze een contrast vormen: we pakken de zeep steeds vaker vast maar een koffer was in 2020 niet nodig.

Dit kunstwerk spreekt tot de verbeelding door zijn fragiliteit. Met de aanraking van een paar liter warm water smelt het als sneeuw voor de zon. Deze kwetsbaarheid past bij de tijd waarin wij leven. In haar afstudeerwerk speelde Mohammadi met eenzelfde soort vergankelijkheid. Vanwege dit tijdelijke aspect, legt ze haar werk ook op film vast. Het proces en de mensen die zij deel maakt van haar werk zijn namelijk net zo belangrijk voor haar. Mohammadi spreekt in de onderliggende gedachte van haar werk de aanschouwer direct aan. In dit kunstwerk heeft zij dat opnieuw gedaan: ze vergroot haar wereld en betrekt haar omgeving daarin.