Dat ik het hier in mijn huis, woonplaats, in dit land, het heel goed heb, dat is niet vanzelfsprekend. Kijk maar naar het nieuws. Is het beter om dan geen journaal meer te kijken en de krant te lezen? 

(foto; kersttafereeltje op het dressoir, ook niet vanzelfsprekend)

Volledig transcript:

Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven', de podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord... waarin ik allerlei kennis en ervaringen deel over ons fysieke evenwicht en ook ons psychische evenwicht. En vandaag is seizoen 5, aflevering 7: Niet vanzelfsprekend.

Het is een onderwerp wat ik best lastig vind om te delen met je. Het is iets wat me ontzettend bezighoudt, waarvan ik vind dat ik me daar niet helemaal moet door laten beïnvloeden en dat gebeurt dus vanzelf wél!

Want na het opnemen van aflevering 6 over dat puzzelen, vorige keer, toen liep ik naar de sportschool en ik liep lekker buiten. Volgens mij scheen zelfs het zonnetje en ik besefte ineens dat dat kunnen puzzelen helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Net zoals ik drie keer in de week naar de sportschool kan lopen en dat ik in een mooi huis mooi. Dat ik in een prettige buurt woon. Dat ik elke dag iets nieuws mag leren. En dat ik dan zelf kan bepalen wat ik dan wil leren. Daar is niets vanzelfsprekend aan, als ik naar de beelden kijk die ik zie over de oorlogen. Over ..eh.. de verhalen van mensen die ontheemd zijn geraakt, die familie zijn verloren, alles kwijt zijn en eigenlijk alleen maar hun eigen kleding aan hebben en wat spullen in een koffer wat ze kunnen dragen.

Hoe leef je dan? vraag ik me dan af. Ben je dan voortdurend angstig? Voel je je machteloos? Nou, die beelden, worden ook wel eens getoond over machteloze mensen die het uitschreeuwen van die machteloosheid. Als je niet weet wat er de komende dag gaat gebeuren! Ik kan dat niet goed handelen. Ik weet wel wat ik de volgende dag wil gaan doen en waar ik naartoe wil gaan en afspraken die ik maak dat ik die kan gaan uitvoeren. Maar met die beelden, met die verhalen, dat kan ik niet goed handelen.

Want die zie ik terwijl ik zelf in een stoel zit, 's avonds voor de televisie. Dan gaat het journaal aan, dan zit ik in een luxe stoel met een warme sjaal om me heen, kopje thee naast me. Wetend dat ik dan straks naar bed kan gaan en rustig zal kunnen slapen, of niet, want ik lig ook heel vaak wakker. Maar dan lig ik wel lekker warm, lekker zacht. En als ik opsta dan zijn het maar een paar passen en dan kan ik zo naar de wc. Kan ik douchen met een schone handdoek. Ik kan me afdrogen. En in de keuken is dan genoeg eten. Schoon drinkwater. Dat is niet vanzelfsprekend dat dit allemaal bereikbaar voor me is.

Is het dan beter dat ik eigenlijk geen journaal meer kijk? En ook die foto's ..eh.. bekijk in de krant en de artikelen daar over lees, want ik denk wel eens: ik kan beter stoppen met journaal kijken en krant lezen. Zou veel beter zijn voor mijn gemoedsrust. En ik denk niet dat die beelden mij wakker houden 's nachts als ik niet in slaap kan komen en zo, want het lijkt alsof ik daar niet mee bezig ben. En toch, als ik terugkijk in mijn schriften van het creatief schrijven, waar ik regelmatig wel in schrijf, dan gaat het heel vaak over die oorlog, over die onmacht. Omdat ik er gewoon eigenlijk niks van begrijp. Dat er mensen zijn die zich zó superieur voelen dat ze dan vinden dat ze andere mensen kunnen doden!

En tegelijkertijd weet ik dat ik het helemaal niet kan veranderen. En dan kom ik boven, op mijn werkkamer, waar ik het licht aan kan doen, waar ik de laptop open kan doen. Er is voldoende stroom, dus dat gaat allemaal prima. Het werkt ook allemaal goed en dan lees ik nieuwsbrieven en mailtjes, dan gaat het over ‘de magie van de dans’ of ‘de kerstmarkt in Zeewolde’. Over duurzaamheid. Over de Vogelbescherming. Daar kan ik een cursus gaan volgen; ‘Uilen in Nederland’. Er is een uitnodiging voor een kookweekend. Nieuwsbrief van Maya wijsheid. Waar het gaat over de brug naar het nieuwe jaar en dan wordt er uitgelegd: dat 2024, is het begin van een nieuwe creatie-cyclus van 4 jaar. Het is het jaar om daadwerkelijk stappen te nemen en de brug te slaan naar het pad waarin je écht gelooft. Allemaal informatie waar ik iets mee kan en waar ik iets uit kan kiezen wat ik daarmee doe en dat is dus écht verre van vanzelfsprekend.

Dat, ja, als ik het dan lees ook die nieuwsbrief van een nieuwe creatie-cyclus van 4 jaar, dan wordt dat aangegeven dat het voor iedereen zou zijn. Het is de Tzolkin-kalender, de Maya-kalender. Dan heb ik van, hoe kan het dat dat voor iedereen zou gelden? Als dat zo is, dan gaat iedereen volgend jaar dus daadwerkelijk stappen nemen om dan de brug te slaan naar het pad waarin die écht gelooft. Betekent dan dat er ook al heel veel mensen zijn die die weg nog lang niet gaan? Want al die mensen die dat al wél doen, gaan die dan weer een nieuw pad inslaan of zo? Ik vind het steeds moeilijker om die uitspraken om dat soort ja, ..eh.. ja, dat soort zinnen, dat soort regels, om dat voor 'waar' aan te nemen. Ik vind het heel mooi om te lezen en tegelijkertijd ben ik er meteen kritisch op, want als je dit opschrijft dan zou het zijn dat er ook heel veel mensen zijn die het afgelopen jaar helemaal geen stappen hebben gezet, daadwerkelijk stappen hebben gezet.

En hoe geldt dat voor al die mensen die ontheemd zijn?

Of kun je dit pas doen als je... als alles voldoet aan alle basisbehoeften? Onze basisbehoeften van een dak boven je hoofd, voldoende te eten, kleding, dat je ..eh.. nou ja, je eigen dingen kan bepalen wat je op een dag kan doen, dat je naar je werk kunt gaan, ja, dat je die vrijheid voelt, dat je de vrede voelt om je heen. Dat die basisbehoeften er moeten zijn voordat je überhaupt maar kan nadenken over dat 2024 het begin is van een nieuwe creatie-cyclus van 4 jaar. Ik denk dat het ook veel meer zo geldt. Dat die basisbehoeften eerst belangrijk zijn. En al die mensen in die oorlogen, die we zien op die beelden, die leven bij de dag, die kunnen niet meer gaan nadenken over wat ze morgen gaan doen. Die weten niet wat de dag van morgen zich gaat brengen, want misschien komt daar dus ja, de vijand aan die jou neerschiet of een bom die uit de lucht komt vallen, die ook door je vijand dan is afgeschoten. Ik kan me dat leven niet voorstellen, want ik heb daar nooit mee te maken gehad. Dus al die informatie die ik krijg via die nieuwsbrieven waar ik iets wél mee kan en waar ik dus uit kan kiezen, dat is dus echt niet... niet vanzelfsprekend.

Ik ben er ook eigenlijk ongelofelijk dankbaar voor waar ik nu hier leef! Met wie. En hoe ik mijn leven kan inrichten. Dan kan ik alleen maar in dankbaarheid leven en liefde geven in overvloed! En niet dus vanuit 'angst' leven, maar meer vanuit 'liefde'. Vanuit 'er is genoeg voor iedereen!' Wetend dat dat niet zo is. Want dat is zeker niet vanzelfsprekend.

Nou dat wilde ik dus even met je delen. Ik vind het (zucht) eigenlijk helemaal geen leuk onderwerp, maar het kan best zijn dat jij voor mij een tip hebt, hoe ik hier anders mee om kan gaan. Laat het me dan vooral weten! Want ja, ik ben er toch wel heel vaak mee bezig zo ..eh.. het laat niet alles beïnvloeden in mijn leven, maar nou misschien toch wel wat te veel.

Dit was seizoen 5, aflevering 7: van de podcast 'Evenwicht, je leven' met de titel: Niet vanzelfsprekend. Dank voor het luisteren.