Het is alweer een jaar geleden dat mijn moeder is overleden op 20 april. Er is op 20 april een knop op 'aan' gezet en die is pas uitgezet op de dag na de uitvaart. Zo kom ik van het een op het ander. Over de grilligheid van het leven en over gelukkig zijn en dankbaarheid.
(In S3 afl13 heb ik uitgebreid verteld over hoe de week tussen 20 en 26 april is verlopen, het regelen van alles rondom de uitvaart).
(eigen foto, is van het plekje met spullen en foto van mijn moeder)
Volledig transcript:
Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast van Paula Hijne. En ik ga vertellen over het evenwicht zowel fysiek als psychisch. Dit is seizoen 6, aflevering 6: Een jaar geleden.
Ik maak deze podcast nu in de week tussen 20 april en 26 april. Dat is een hele bijzondere week geweest vorig jaar in 2023. Mijn moeder is op 20 april overleden. Ik heb daar al eerder een podcast over gemaakt van hoe dat allemaal in die week gegaan is. En hoe ik ook de uitvaart heb voorbereid.
Dan is het heel gek als je een jaar later bent en je denkt daar weer aan terug. Het is toen geweest dat op 20 april om, ik meen kwart voor 8 of zo, dat mijn zus belde om te vertellen dat mijn moeder was overleden. Dan gaat er ergens een knopje op 'aan'. En die is pas uitgegaan, helemaal na de uitvaart, eigenlijk een dag later. Want na de uitvaart zijn we naar huis gegaan, gaan slapen en de volgende dag pas, toen kon ik het los laten. Toen pas van: hè, nu hoef ik even niets. En dat was natuurlijk nodig, want een hele week op 'aan' continu bezig met alle dingen die geregeld moeten worden; dat is heftig. Dat is veel. Ik heb de hele uitvaart ook voorbereid. Ik heb alle foto's daarvoor uitgezocht, dat was gewoon moeilijk om het allemaal te regelen met mijn zussen. Die zaten ook met hun werk. En als zelfstandig ondernemer kun je beter je werk plannen en zo. Dus ik kon een heleboel afspraken gewoon afzeggen en andere afspraken heb ik wel door laten gaan als dat mogelijk was. Ik ben wel naar de sportschool geweest en ik heb zelfs nog een radioprogramma opgenomen in die week. Maar de rest van de tijd of eigenlijk al die tijd eromheen, ben ik bezig geweest met het voorbereiden van de uitvaart en ook de, ja, de dingen die nodig zijn die je moet regelen met de bank en zo. Dat is heel veel werk geweest.
En gelukkig konden we daarna op vakantie. En dat was heel fijn om dan rustig erover te kunnen praten of het weer even te herhalen, om daar samen over te praten. Op een gegeven moment heb ik daar over geschreven. Pas in juni heb ik er over geschreven. In juni 2023 dan. Dat voelde als een moment van leegte, een 'niet weten'. Het was een rouwproces en tegelijkertijd dankbaarheid. Er waren toen volop ideeën... en ik had weinig daadkracht. Ik had ook weinig energie, want ik was ontzéttend verkouden geworden en heel draaierig. En ik was zó graag aan de slag gegaan en dat deed ik op dat moment niet. Ik wilde dus allerlei dingen beginnen ook, ik wilde tot actie komen, maar ik wist echt niet wanneer ik daaraan moest beginnen en hoe ik dat dan moest doen. Kwam ook natuurlijk door dat rouwproces. Ja, die tranen die vloeien... die alles... het zette me even stil en ik deed in die tijd zo weinig. Tenminste dat léék tenminste. Ik deed in ieder geval heel weinig voor mijn werk. Want het lukte me niet echt om daar werk van te maken, terwijl er dus zo veel te doen was. Helemaal in juni was het eigenlijk alweer voor de zomervakantie en dan wil je weer heel veel dingen afronden en opruimen en zorgen dat het allemaal klaar is. Maar op dat moment zat ik echt mezelf in de weg en toen besefte ik wel van: is deze periode dan nodig om straks weer stappen te zetten?
En op een gegeven moment in het schrift schrijf ik verder. Het is ook in de junimaand. Naar aanleiding van een quote die ik gelezen had en die quote is: 'de werkelijkheid is grillig en onvoorspelbaar' en dan schrijf ik: over Ménière wordt ook de grilligheid ervan vaak benoemd, maar als nu het hele leven grillig is? Dan is dat van Ménière niet iets specifieks of bijzonder en voor mijn gevoel is alles voor 2006 min of meer gewoon gaande. En dat was wel met zware tinnitus en gehoorverlies zo vanaf 2000 en toch ging het leven z'n gang en had ik geen echte doelen of plannen. Hoe anders is dat nu? Nu op dit moment? Ik heb niet zo veel strak in de hand. Er zijn wel volop plannen en doelen, alleen ik werk er niet aan. Die doelen liggen nog vrij ver weg en de plannen zijn nog geen acties. Dat blijven ideeën. Mogelijkheden. En grilligheid, die heb ik de afgelopen tijd wel degelijk ervaren, zó grillig en onvoorspelbaar. En dat kwam ook door de dood van mama. Het was te voorzien. Alleen er was geen datum, geen tijd. Had zij dan ook nog 2 of 3 jaar kunnen blijven leven?
En in haar omstandigheden, haar lichamelijke gesteldheid, denk ik niet dat dat was gebeurd. En dat is dan ook uitgekomen. Dus wel voorstelbaar, verwacht en ook voorspelbaar. En dan schrijf ik: durf ik grillig te leven in onvoorspelbaarheid? Tot op bepaalde hoogte vind ik de controle houden wel heel prettig. Weten waar ik aan toe ben. Vastigheid. Ik houd daarvan en dat lijkt soms heel saai, hoewel dat niet het juiste woord is. Saai heeft een beetje een negatieve lading en ik vind het helemaal niet negatief. Het is juist tegengesteld. Hoe kan ik het dan noemen? ...Ehm... onveranderlijk, zoals de spullen een plekje hebben en daar ook blijven liggen, vele dagen en soms wel maanden. Er zijn ook dingen die heb ik op een plekje liggen en dan liggen ze er al jaren.
En zo schrijf ik heel vaak, ja, mijn gedachten op, naar aanleiding van een quote. En dan blijf ik gewoon doorschrijven tot ik één, twee, drie bladzijden vol heb. Dat vind ik heel fijn om te doen. Dan schrijf ik ook in diezelfde junimaand vorig jaar, en dat is toch ook allemaal wel naar aanleiding van dat mijn moeder overleden is in die week van 20 april en alles wat daarna is gebeurd. En in juni kies ik dan de quote: 'Stel je bent gelukkig, maar je bent het vergeten.' En dan ga ik even direct even iets aanpassen, want het is niet 'stel ik ben gelukkig, 'maar'... het is 'stel ik ben gelukkig én ik ben het vergeten.' Dan…, want dat is een zin met een open eind, er hoort nog iets achter, een vervolg.
Afgelopen tijd en dat is natuurlijk wat ik van vorig jaar geschreven heb hè, afgelopen tijd toen ik mezelf in de weg zat, daar past deze zin wel bij, want ondanks alle vervelende, heftige ervaringen, ben ik ook gelukkig en dankbaar en dat was ik inderdaad even kwijt door de waan van de dag. Zo'n onbestemd gevoel. De leegte die ik voelde, een beetje nutteloos zijn. Mag ik ook in de leegte en tijdens het niets doen mij ook gelukkig voelen of in plaats van 'mag' - 'kan' ik ook in de leegte en tijdens het niets doen mij gelukkig voelen? Of is juist die leegte heel waardevol om in te zien dat gelukkig zijn niet te maken heeft met een volle agenda en flink aan het werk zijn en... dat je dan jezelf van nut vindt. Als ik zelfs op die momenten, dat alles anders loopt dan ik zou willen, ook een geluksgevoel ervaar, hoe schitterend zou dat zijn! Want geluk hangt niet af van de frequentie van het sporten, wel of geen zon buiten, ...ehm... wel of niet vervelen, veel of weinig werk. Als al die omstandigheden er wel of niet zijn, en dat ook helemaal niet uit maakt, dan kan ik me gelukkig voelen op elk moment! Op elk moment dat ik er even aan denk.
En wat is ‘gelukkig voelen’ eigenlijk? Is dat niet anders dan het moment of de momenten ervaren waarop alles klopt!? Het denken, voelen, doen, dat dat allemaal hetzelfde is. Nou, hier heb ik wel vaker over geschreven en waarschijnlijk ook wel eens een keer hier in de podcast over verteld. Maar hoe kan het dan dat het elke keer weer als nieuw klinkt? Dat als ik in het moment ben, dat dan niets er meer toe doet en tegelijkertijd alles doet ertoe en dat dat helemaal oké is.
Nou, ik heb je even meegenomen vanaf die week vorig jaar vanaf 20 april tot en met juni ongeveer. Het is dan wel een jaar geleden en die momenten van gelukkig zijn en dat ervaren, nou dat heb ik gelukkig ook heel vaak daarna nog mogen ervaren. Succes ervaringen vieren en daar dan heel blij van zijn. En ook de moeilijke momenten die daarna zijn gekomen, dat ook die heel waardevol zijn, omdat dat ook het leven de moeite waard maakt. Toch?
Dank je wel voor het luisteren. Dit was seizoen 6, aflevering 6: 'Een jaar geleden' van de podcast 'Evenwicht, je leven'.