Als je spullen van vroeger aan het opruimen bent, kom je heel wat tegen. Dan komen er ook heel wat herinneringen naar boven. Soms pijnlijk, soms grappig, soms verbazend. Er komt van alles aan emoties langs. En zal ik het blijven bewaren of nu echt een keer wegdoen?

Eigen foto van bewaarde spullen

Volledig transcript 

Dit is de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. Je luistert naar Paula Hijne. En ik deel allerlei ervaringen over ons evenwicht. En zoals ik net al zei 'in de breedste zin van het woord'. Dat kan zowel fysiek zijn als psychisch. En dan gaat het ook wel over het herinneringen, want ook herinneringen doen iets met je welzijn en daardoor kun je uit balans raken of weer in balans komen als je met herinneringen bezig bent. Tenminste dat is mij overkomen. En daar ga ik over vertellen. Dit is seizoen 10, aflevering 2: Terugdenken.

We zijn aan het opruimen hier in huis en met name ook opruimen van spullen die we al heel lang bewaard hebben. En dan gaan we kijken: willen we dit nog langer bewaren of zijn dat spullen die al heel lang weg kunnen? Nou, dan kom je weer aan allerlei herinneringen die ik dan tegenkom, waarbij ik dan even kritisch ga kijken: wil ik dat nu nog langer bewaren om er nog een keer naar terug te kunnen kijken? Of is dat niet meer helemaal nodig?

Dat vind ik best moeilijk om daar een beslissing over te nemen. Omdat ik niet weet als ik het nu weggooi, misschien heb ik het over een paar jaar, wil ik het zoeken, en dan is het er niet meer! Maar oké. Ik wil een paar dingen met je delen wat ik zo ben tegengekomen. Dan is het in ieder geval ergens nog dat ik het terug kan luisteren of zo (ha).

Ik heb namelijk allerlei foto's bekeken van vroeger en ik ben foto's tegengekomen die ik al heel lang niet meer gezien heb, omdat die niet in een boek liggen. Die zitten gewoon, zaten los, lagen los. En een heel stel van die foto's daar ben ik zo rond de 20- 25 jaar. En eigenlijk voel ik me nog wel altijd 25 jaar. Dat zal je niet helemaal denken, ik ben nu ontzettend verkouden ..ehm.. dat is dan ook wel... ik voel me 25 jaar, maar mijn lijf die voelt vaak tegenwoordig wel anders. Dan heb ik een pijntje hier en een pijntje daar en.. Ik heb natuurlijk ook de beperkingen nu waar ik rekening mee moet houden. Toen ik 25 was wist ik nog helemaal niets over mijn genetisch gehoorverlies. Ik had nog nooit gehoord over tinnitus. Ik wist niet eens wat de ziekte van Ménière was. En ik had toen een prima evenwichtsgevoel. Deed ook juist heel veel met dat evenwicht. In sporten. In bewegen. ..ehm.. dansen.

Dus voor zover ik weet waren er helemaal geen beperkingen. En volgens mij sliep ik ook gewoon de hele nacht door! Kan ik me eigenlijk nu helemaal niet meer voorstellen. Maar dat zal in die tijd gewoon heel normaal zijn geweest. Mijn menstruatiecyclus was ook heel normaal. Ik had er wel buikpijn bij en hoofdpijn op de eerste dagen als ik ging menstrueren. Maar verder kan ik me daar geen problemen over herinneren.

Het enige is dat ik wel mijn ogen, die zijn altijd wat minder geweest. Ik heb vanaf mijn 4e jaar altijd een bril gedragen. En in mijn puberteit ben ik lenzen gaan dragen dus ja, ook dat is eigenlijk het enige waarvan ik weet ‘dat werkt niet zo goed’. Toen wist ik dus nog niets over mijn gehoor.

Het enige wat ik als kind had is dat ik wel heel vaak verkouden ben geweest en ik heb ook alle kinderziektes gehad. Dan praat ik ook echt over mijn jonge jeugd zo vanaf, ik denk vanaf mijn geboorte tot een jaar of 16 of zo. En ben ik echt, ik heb alle kinderziektes gehad. Tot roodvonk aan toe (ha). Het enige, wat heel bijzonder is, achteraf gezien, is dat ik af en toe een heel zeer been had. En dat begon dan eind van de middag of ergens in de loop van de dag, en als ik dan door bleef lopen, dan werd dat steeds erger. En dan kon ik het beste vroeg naar bed gaan, gaan liggen dus, en mijn been rust geven. En dan was het na een nacht wel weer over. En dat was zo pijnlijk! En dat was wisselend. De ene keer het rechterbeen en de andere keer het linkerbeen. Dan weer beide benen en zo. Dat heb ik altijd gehad, in mijn hele jeugd, in mijn puberteit en zo. En dat was om de paar weken, was dat wel een keer. En ik kon er geen patroon of zo in vinden. Daar was ik als kind natuurlijk ook niet mee bezig. Ik heb het ook nooit laten onderzoeken. Ik weet ook niet of ik het ooit ..ehm.. ook verteld heb aan mijn ouders en of daar ooit iets aan gedaan is. Als ik het wel verteld heb, zijn we dan bij de dokter geweest? Ik heb geen idee.

Het vreemde hiervan is wel dat toen ik zwanger was, heb ik al die maanden er geen last van gehad, en dat viel mij zelf heel erg op. Want het was een gewoonte, dat dat gewoon af en toe kwam, dat wist ik. En in die zwangerschap helemaal niet. En na de zwangerschap is het ook verder weggebleven.Ik heb het daarna nooit meer gehad! Die pijn, die echt, ja, intense pijn die het kon zijn, is daarna altijd weggebleven. Dus ik weet niet wat er gebeurd is in mijn lichaam, maar het is veranderd en dat was ten goede! En dat is dan zo'n herinnering die dan ineens op komt, terwijl ik dus foto's zit te bekijken. Eigenlijk best wel gek dat je het dan over pijn gaat hebben.

Maar zo kwam ik ook tijdens het opruimen een poëziealbum tegen. Ik heb twee poëziealbums gehad. Voor de jongeren die luisteren, dat was een album waar mensen die jij dan goed kende, daar een versje in schreven en naast het versje werden er ook poëzieplaatjes ingeplakt. En sommigen waren ook heel creatief, die gingen er dan zelf wat bij tekenen en zo. En ja, op een gegeven moment kreeg je wel allemaal dezelfde soort versjes.

Ik heb hier dus dat poëziealbum ook bij me en één zo'n versje is dan:

Al ben je klein

Je kunt iets zijn

Je hebt iets weg te geven

Een lach, een knik, een lieve blik

Doen veel in iemands leven

En volgens mij is dat een ..ehm.. schoolvriendin geweest. Een meisje van de lagere school die toen bij mij in de klas zat. En dat was geschreven in 1972, want dat staat erbij 3 mei 1972. Dus die herinnering heb ik, alleen ik kan mee haar niet zo goed voorstellen wie dat nou precies was. Dus dat is toch wel weggezakt dan. Een ander versje, dat komt uit 1978, dat is weer jaren later. Dat is van een vriendin van de middelbare school. In een van de eerste jaren heb ik een vriendin gehad, die had toen een gedichtje en dat vond ik zó ontzettend mooi, dat heb ik daarna zelf nog heel vaak gebruikt! En dat gaat als volgt:

Nu ben je jong

Nu ben je klein

Hebt veel te vertellen

Maar weinig te zeggen

Straks ben je groot

En hoe zal het dan zijn?

Je zult bij veel dingen toch neer moeten leggen

Droom niet van later

Droom niet van mij

De dagen van nu en van straks gaan voorbij

Ze waaien als wind

En ze stromen als water

Wees liever vandaag

Maar gelukkig en blij

Het zou best kunnen zijn dat mensen die mij nog kennen van vroeger, dat ik dit in hun poëziealbum ook heb geschreven. Dat zo maar kunnen (ha). Dan is het weer een herinnering aan mij. En het zou best kunnen zijn dat ze mij zelf helemaal niet herinneren, maar dat ze alleen de woorden nog kennen. Want ja, dat staat er ook in, in het gedichtje. 'Droom niet van later, droom niet van mij' (haha) dus ze hoeven mij ook niet te onthouden hè. En zo hoef ik ook al die andere mensen niet te onthouden. Hoewel dat in het poëziealbum wel vaak de bedoeling was: 'vergeet me niet'. Dat werd er heel vaak wel in gezet. En toch ben ik heel veel van deze mensen vergeten, hoe jammer is dat!

En tussen al die spullen kwam ik ook een plakboek tegen en dat is echt van mijn eerste schooljaar. De eerste klas op de lagere school. Tegenwoordig is dat groep 3, maar toen was het de eerste klas. Je ging eerst naar de kleuterschool en daarna ging je naar de lagere school. En dat plakboek, daar heeft, denk ik, de juf van alles in geplakt, van allerlei dingen die wij maakten op school. En met name ook met het leren lezen en zodoende ben ik er ook achter gekomen, dat ik nog heb leren lezen met het 'aap-noot-mies'-plankje. Met het leesplankje. Dat was ik zelf eigenlijk helemaal vergeten. Ik dacht dat dat héél ouderwets was, maar in de jaren ‘60 werd dat dus nog gewoon gebruikt! En toen heb ik dat ook nog wel even opgezocht, want het leesplankje, 'aap-noot-mies' is van 1910 tot 1970 gebruikt als leesmethode op de lagere school. En daarna kwam 'Veilig Leren Lezen'. En ik heb zelf 'Veilig Leren Lezen' kinderen mee leren lezen en daarna ook de 'Leeslijn' - weer een hele andere manier van leren lezen.

Wat ik me daar nog van herinner is, dat ik niet begreep wat de bedoeling was van die letters. Ik kon het heel mooi overschrijven allemaal. Als ik dat zie, in dat plakboek, het is écht keurig geschreven. Maar ik begreep niets van die letters en ik begreep ook niet wat je ermee moest. Dus het hele leren lezen is helemaal niet vanzelf gegaan! Ik weet ook niet of het lang geduurd heeft voordat ik dat door had. Of ik dat echt in de eerste klas toch geleerd heb of pas in de tweede klas heb opgepakt. En toch is het wel bijzonder dat... ik heb het dus wel geleerd, want toen ik eenmaal in, nou ik denk in de derde klas zat, volgens mij kon ik toen al heel goed lezen. Dus waarschijnlijk is het heel snel gedaan dat proces. Toen ik het eenmaal doorhad, oh, dit is de bedoeling ermee, dat ik toen ja, dat er een wereld voor me openging! En dat ik toen alles ging lezen wat los en vast zat.

Juist doordat dit, dat ik dit ..ehm.. gezien had, dat plakboek, kwam ook naar boven dat ik, toen wij nog in Vlaardingen woonden, -en dat was dus in de eerste en tweede klas dat ik daar nog woonde-, daar ging ik ook naar de bibliotheek. Het kan ook zijn dat mijn moeder mij meenam naar de bibliotheek, omdat ik meer moest leren lezen! Dat zou kunnen. Ik vond ook het hele fenomeen 'bibliotheek' heel vreemd, dat daar allemaal boeken waren. En dat je die boeken dan mee mocht nemen! En dan ook weer terug moest geven. Dat hele idee van het lenen was iets wat nieuw was! Was een concept wat ik als klein kind natuurlijk helemaal nog niet kende. Later toen we in Vianen gingen wonen, werd ik daar ook lid van de bibliotheek en heb ik écht heel veel daar vandaan gehaald en weer teruggebracht. Dus écht héél veel gebruik van gemaakt. Dus het is allemaal goed gekomen.

Wat ik ook had, was een hele doos vol met al mijn agenda's vanaf de middelbare school. En dat is natuurlijk een stapel. Als je dat bij elkaar allemaal gaat neerleggen, heb je een gigantische stapel! Nou, die heb ik allemaal weggedaan. Op eentje na. In die agenda daar heb ik opgeschreven wie al mijn vrienden waren op dat moment met adressen en al erbij. Het is de agenda van 1978-1979. Ook welke boeken ik heel erg mooi vind. Naar welke muziek ik luisterde, had ik ook een hele lijst van gemaakt. Ik had ook een heel lijstje van mensen aan wie ik allemaal brieven aan het schrijven was. Echt brieven schrijven, omdat je geen mail had. Je had geen WhatsApp. De telefoon was heel erg duur en dat moest je ook altijd in de huiskamer doen, want alleen daar stond de telefoon. Dus als je dan toch iets veel uitgebreider wilde bespreken met andere mensen, dan was een brief de enige mogelijkheid of je moest elkaar ontmoeten! Maar ja, dat ontmoeten ging ook niet zo snel, want als jong kind, kon je niet zomaar overal naartoe reizen. De bus ging nog wel, maar met de trein nou dat was voor mij al een heel avontuur! Dus dan ging je brieven schrijven met mensen.

In die agenda had ik ook allerlei gedichtjes geschreven. Allerlei uitspraken, korte gedichtjes, lange gedichtjes. En dat vond ik zo grappig, toen was ik al bezig met bepaalde teksten die ik leuk vond om die te bewaren! Dat is dus al heel vroeg begonnen. En het grappige in deze agenda is het, dat ik er allerlei tekeningetjes in tegenkom, en dan denk ik 'dat kan ik nooit zelf getekend hebben' en dat blijkt ook zo te zijn, want op een gegeven moment zie ik ook de naam erbij staan. En is het een jongen die heel vaak naast mij zat in de klas en die schreef allerlei dingen in mijn agenda erbij en die maakte ook die tekeningetjes allemaal. Dat ik dat goed vond? Ja, misschien vond ik het wel heel grappig juist en misschien deed ik dat ook andersom in zijn agenda. Ik heb geen idee. Dat vond ik heel leuk om te zien ook. Bij eentje, dan ..ehm.. heb ik een spreekbeurt en dat ie dan had opgeschreven: 'zet hem op' en dat ik opgeschreven had: 'nou daar heb ik een 7,5 voor gekregen' en dat hij daar ook weer een opmerking over maakt zo van: 'nou ja, dat valt toch wel mee! De meesten hadden toch een 7,5' of zoiets.

En zo kwam ik ook een grote doos met brieven tegen van al die penvriendinnen en -vriendjes, want er zitten ook brieven bij die ik van vriendjes heb gekregen. Waar ik dus kort mee heb gecommuniceerd. Dat zijn niet hele lange briefwisselingen geweest. Maar dan lees ik daarin dat hoe leuk ze mij vonden en zo. En ..ehm.. en ik heb ook twee bijzondere brieven, dat zijn luchtpostbrieven. Die heb ik van mijn eerste vriendje gekregen waar ik een serieuze relatie mee had. We hadden eigenlijk nog maar net verkering en toen ging hij naar Australië toe. Hij ging naar Australië voor zo'n zes weken en hij heeft toen twee brieven in die periode naar mij geschreven. Ik denk niet dat ik andersom naar hem heb geschreven, want ik weet niet eens welk adres dat dan is geweest. Dat zou ik nog eens kunnen navragen, want ik heb met deze jongen, met deze man, heb ik nog steeds contact. Maar die twee brieven is heel leuk om dat nu nog terug te lezen met wat ie toen geschreven heeft.

Ja, en zo komen er allerlei herinneringen naar boven. Als je dat soort spullen allemaal weer even in je handen krijgt dan floept daar meteen iets naar boven, dat je echt zoiets hebt van: 'oh hoe was dat ook alweer!?' En dan ga je terugdenken. Dan weet je ook niet zeker af het helemaal klopt, maar je herinnering is natuurlijk wel zo. En dat is wat ik dan heb onthouden en wat dan ook leuk is om te onthouden, dus ja dan is het toch prima? Beetje nostalgische gevoelens zijn het af en toe ook hè! Dat is 't natuurlijk ook. Sowieso als je foto's bewaart is het ook de bedoeling om dan terug te blijven denken.

Ik weet dat we ook nog allerlei reisverhalen hebben. Zag ik nog in een ander doosje zitten, ben ik nog niet aan toe gekomen. En dan heb ik van allerlei vakanties hele boekwerkjes gemaakt met van alles en nog wat daarin. Die ga ik ook nog even allemaal rustig doornemen, kijken van hoe was dat dan? Dat doe ik namelijk tegenwoordig niet meer en eigenlijk is het heel jammer. Want het is heel leuk om het wel terug te kunnen lezen. En helemaal omdat heel veel digitaal wordt bewaard. Ja, ik vind het altijd leuk om het in mijn handen te hebben, om het te zien hoe ik op dat moment schreef, wat voor een handschrift dat was en zo.

Ja, dat terugdenken, het doet me wel wat dus... Als je het hebt over in evenwicht zijn, het brengt me ook wel weer prettig in evenwicht of zo.

Nou dit waren wat herinneringen van mij die ik met jou gedeeld heb. En als jij wat herinneringen met mij wilt delen? Zoek me op. Je kunt me vinden via internet. Of ..ehm.. schrijf een brief aan mij, als je mijn adres kunt vinden (haha). Dit was seizoen 10, aflevering 2: Terugdenken. Van de podcast 'Evenwicht, je leven'. Je hebt geluisterd naar Paula Hijne. Dank voor het luisteren en tot de volgende keer.