Op reis met het OV, naar Egmond aan Zee. Het was een lange reis en een uitdaging. Met koffer en rugtas. Hoe dat is gegaan, vertel ik in deze aflevering. Waar moet ik rekening mee houden, om de reis goed te laten verlopen?

(foto: uitzicht op zee, vanaf mijn kamer)

Volledig transcript:

Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord... Mijn naam is Paula Hijne en ik maak deze podcast naar aanleiding van het boek: 'Evenwicht, in uitvoering'. Alleen, er is nog zó veel meer te vertellen als je het hebt over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. Daar gaat het ook nu weer over. Het is een beetje een combinatie tussen het horen en het evenwicht.

Dit is seizoen 6, aflevering 2: Met het OV.

Afgelopen weekend ben ik naar het internationale congres geweest van de Stichting Plotsdoven. Dat werd georganiseerd van 22 tot en met 24 maart en het wordt eens in de zoveel jaar gehouden. Het thema van dit congres was: Let's connect Two. Want de vorige keer heette het Let's connect. Hebben ze het geen 1 genoemd, want ze wisten niet dat er een 2e kwam, maar nu is het deel 2.

Het gaat dus over verbinding en met name over verbinding tussen al die mensen, in dit geval mensen met een gehoorbeperking of zelfs mensen die dus helemaal doof zijn, want ook die waren aanwezig. Er kwamen zo mensen uit het hele land en zelfs ook het buitenland, naar Egmond aan zee, om dus mee te gaan doen en mee te luisteren, te kijken, mensen te ontmoeten. Alles dan over hoe je verbinding zoekt met mensen die dan een gehoorbeperking hebben. En dat programma dat begon op vrijdagochtend 22 maart en dat begon best vroeg. Ik zal eens even kijken, ik heb het programmaboekje voor me, om kwart over 10 was al de opening door Laurentien van Oranje (dus ik heb ook nog iemand van het koninklijk huis gezien). En kwart over 10, vanuit Zeewolde, daar dus op tijd zijn... in Egmond aan zee, dat red je niet het met openbaar vervoer, ook al is het gewoon een doordeweekse dag.

Dus ik ben een dag eerder gegaan. Ik ben op donderdagmiddag, tussen de middag, ben ik al weggegaan, zodat ik op tijd in Egmond aan zee zou zijn. Ik had een eigen kamer geboekt, dus daar kon ik heerlijk in mijn eentje, nou ja ook gewoon verblijven, niet met andere rekening te houden. Ik keek er al naar uit. Dus ik ben daar op donderdag 21 maart naar toe gegaan.

Het OV vanuit Zeewolde. Dat betekent sowieso heel goed plannen, want er is niet heel veel openbaar vervoer hier. We hebben alleen de bus. Je bent afhankelijk van de bus als je met het OV gaat. En dan kun je naar Harderwijk, naar Nijkerk of naar Almere. Wil je naar andere plaatsen, dan moet je altijd overstappen. Je kunt daar nooit in één keer naar toe. Ja, dan ben ik dus op tijd weggegaan en ik ben naar Almere gegaan met de bus. Die route ken ik, want die heb ik al heel vaak gedaan, dat ik eerder naar cliënten ging in Almere, dus het is een bekende route. Met de bus dus naar Almere.

Alleen, wat er anders was, is dat ik nu een koffer bij me had en een rugtas, want ik mocht mijn boeken meenemen. En ik heb maar van allebei de boeken ééntje meegenomen en een paar van die houten standaarden, zodat ik die boeken leuk kon neer zetten. Ik had visitekaartjes mee ...ehm..., kaarten van 'Evenwicht, in uitvoering'. Wat had ik daar dan nog meer? Dat was eigenlijk wel het belangrijkste. Ook nog een kleedje daarvoor en zo. Alles bij elkaar maakte dat dat best zwaar is. Dus ik had ook echt die rugtas wel nodig, naast mijn koffer waar ook allemaal spulletjes in zaten. Ik had ook het gewicht een beetje verdeeld zodat niet alles te zwaar werd in de koffer, maar ook niet te zwaar in de rugtas. Nou dat is fijn. En ik wist ook dat het best heel koud zou worden. Het was op dat moment niet zo heel koud, maar het zou nog wel veel kouder worden en ik wist natuurlijk niet hoe dat in dat hotel waar we zaten, hoe dat zou zijn. Dus dacht ik: ik neem ook nog een extra trui mee. Dus je hebt dan qua volume, best veel mee.

En dan loop ik dus en met mijn koffer en met mijn rugtas op mijn rug en dat is best ja... Alleen tijdens het lopen gaat het goed, maar op het moment dat je de bus in stapt zie je al, de bus... het is smaller, je moet dus heel goed lopen. Je kunt niet zomaar draaien, want dan stoot ik met de rugtas tegen de stoelen aan en zo. Als ik dan ga zitten, dan eerst de koffer een plekje geven, dan m'n tas afdoen en dan pas gaan zitten. Ik moet er echt bij nadenken, ik kan dat niet zomaar even snel-snel doen. Maar oké, in de bus ging dat heel goed.

Aangekomen in Almere ben ik gelopen naar het station, dat valt ook best wel mee. De bushaltes zitten ook vlakbij het station, dus het is gewoon even oversteken en daar kun je -gelukkig- met de roltrap naar boven. Het is best een hele lange trap. Als ik geen koffer en een zware rugtas bij me heb, dan ga ik altijd met de trap, ga ik altijd lopen, maar in dit geval was de roltrap wel heel fijn om daar dan met de koffer op te gaan. Dan ga je naar boven en daar wachten op de trein. Nou, die kwam er gelukkig ook aan, ook gelukkig op tijd. De intercity naar Amsterdam. Dat ging ook allemaal prima. Ik had een fijn plekje, kon goed zitten. Maar ook daar weer, je moet dan, het was zo'n dubbele trein, beneden en boven, dan moet je of naar beneden of naar boven en dan moet je kiezen: waar ga je naartoe? In ieder geval is dat met een koffer in je hand én een rugtas op... die deurtjes die zijn heel smal! Dus je moet ook daar weer heel goed opletten hoe je loopt, dat je niet elke keer overal tegenaan stoot en zo. En dan als je eenmaal daar bent, ik ga meestal naar boven -dat vind ik fijner, want dan kijk ik wat hoger- dan wil ik ook heel graag goed naar buiten kunnen kijken. Soms kan dat niet, want dan is er geen plekje meer vrij om bij een raam te gaan zitten dat je goed naar buiten kijkt. Dat heeft ook te maken met het licht. Ik wil zó gaan zitten dat ik niet zo'n last heb van licht-donker-licht-donker door de bomen heen. Nou was het wat bewolkt, dus het was al wat minder belangrijk, alleen, ik let daar wel altijd op als ik dan de trein in stap. Maar uiteindelijk zat ik dan in die trein, koffer naast me, rugtas naast me op de stoel, koffer op de grond geloof ik dan. Het was gelukkig ook niet superdruk, dus er kwamen ook niet allerlei mensen bij me zitten. Het was wel prettig, het was ook midden op de dag, dus ik denk dat het daarom ook wat minder druk was. En dus naar Amsterdam.

Ik vind treinreizen altijd heel fijn, vind ik heerlijk om naar buiten te kijken. Ik ben ook helemaal niet met andere dingen bezig en zo, ik zit het liefst gewoon te kijken. En in Amsterdam, daar moest ik overstappen naar de intercity richting Alkmaar, maar die overstap die was maar een paar minuten. Het was maar een hele korte overstap, anders moest ik weer een half uur wachten. Dat valt nog mee dan, alleen, ik was op het perron, daar moet je trapje af in Amsterdam en dan een stukje door de hal lopen en daar dus naar het juiste perron waar ik daarna naar toe moest. Het is écht een kleine trap waar dus geen roltrap is, dus ik moet mijn koffer dragen. Dat betekent dat ik ook echt aan de rand moet lopen, zodat ik de leuning vast kan houden. Dus aan één kant m'n koffer, aan de andere kant mijn hand aan de leuning en ondertussen natuurlijk die rugtas op mijn rug. Dat moet ik ook weer met aandacht doen. Want zomaar middenin op de trap lopen met zo'n koffer in mijn hand, dat... ja, grote kans dat ik dan ga vallen, dus ik moet écht aan de rand lopen. Dus dan moet je even een plekje zoeken, dat dat kan, heel veel mensen die naar beneden willen, ik aan de kant naar beneden. Dan ben ik beneden en dan goed kijken, welke kant moet ik op, oh naar dat perron. Daar naartoe lopen en daar weer de trap ook weer omhoog. Het is allemaal goed gegaan. Alleen, toen bleek dat waar ik boven kwam, dat was op, ik meen perron 8b, maar ik moest op 8a zijn en daar stond de trein ook al. Alleen, dat was nog een héél eind lopen over het perron, naar dus perron 8a! En ja, ik zie die trein staan, ik weet dat ik maar een paar minuten heb, dus dat was toch wel eventjes spannend: van ga ik dat halen? En gelukkig zag ik nog meer mensen die kant op lopen. Ik dacht, ik ben in ieder geval niet te laatste die daar aankomt. En toen dacht ik even aan een uitspraak van Loesje pasgeleden op de Loesje-agenda, de scheurkalender, daar stond: 'Treinvertraging, om mijn aansluiting te halen, moet ik zelf een sprinter worden. Loesje.' Ik vond hem zo grappig! Ja, dat is ook zo ...ehm... eigenlijk moest ik zelf even een stapje harder lopen, maar ja, doe dat maar eens met een koffer en een rugtas op om dan iets harder te lopen. Dat is voor mij eigenlijk wat sneller wandelen, in plaats van dat ik kan gaan rennen, want dat lukt al helemaal niet. Maar gelukkig! Ik haalde dus de trein en ik kon ook meteen achterin stappen, ja ik denk dat het achter was dat ie dan daarna ook gewoon doorreed.

En dan weer een plekje zoeken in de trein. Ook daar weer, ga ik naar boven of naar beneden? Nou voordat je daar een plekje heb gevonden, waar ga ik dan zitten? Ga ik bij dat raam zitten, of bij dat raam? Ga ik met twee stoelen of waar je vier stoelen, waar je tegenover elkaar zit, zitten? Nou die heb ik genomen. Dat ik wat meer ruimte had. En ook daar in de trein was het gelukkig niet superdruk. Dus ik kon rustig gaan zitten. Alleen ja, toen had ik toch een verkeerd raampje gekozen waar ik niet echt heel prettig naar buiten kon kijken en dacht ik: hè, ik had even een ander plekje moeten zoeken. Alleen, ik was al zo blij dat ik op tijd in de trein was, want op het moment dat ik zat, ging die ook meteen rijden. Dus ha, gelukkig! En we zijn zo doorgereden naar Alkmaar. Het was een intercity dus hij reed eigenlijk met name door, ik geloof dat hij alleen in Castricum heeft gestopt en voor de rest is ie helemaal doorgereden. In het begin stopte die nog wel, in Amsterdam een paar keer. En daarna reed hij in één keer door, Castricum en toen naar Alkmaar.

In Alkmaar kom je dan buiten bij het station. Daar is de bushalte best nog een stukje lopen ook. En ik had gezien dat ook de bustijd ook, dat dat een hele korte tijd was. Dus ook daar was het toch weer een beetje goed, flink doorlopen, om bij die bushalte te komen. Ik wist ook niet op dat perron, bij welke ik moest zijn. Het bleek ook dat ik bijna helemaal achteraan op het terrein moest zijn. En daar ben ik naartoe gelopen. Er stonden al meer mensen te wachten. Maar ik heb me voor niks eigenlijk gehaast, want daar moesten we wachten. En wachten. En wachten. En die bus kwam wel, ik geloof 10 minuten later. Misschien is het heel gewoon. Er was niemand daar die daar iets over zei. Iedereen bleef gewoon rustig wachten. Ik had nog een keer gecheckt en gekeken, nee, hij had eigenlijk allang moeten rijden, maar oké, het maakt niet uit. Alleen, er kwamen steeds meer mensen bij die ook in die bus wilden. En uiteindelijk stonden er heel veel mensen te wachten op de bus. En toen die uiteindelijk kwam, gingen alle mensen naar voren naar binnen. Maar er was ook iemand met een karretje, een ...ehm... buggy was het, waar een hondje in zat en zij ging achter naar binnen, want dat lukt niet aan de voorkant. Toen dacht ik, oh dat is ook mijn kans, ik ga ook achter naar binnen. Ik heb daar ingecheckt en ik kon meteen eigenlijk vlakbij de deur ook een plekje vinden voor mijn koffer, voor mijn rugtas en voor mezelf om te zitten. En toen voelde ik me wel een beetje bezwaard. Er kwamen steeds meer mensen binnen die op een gegeven moesten staan, maar ja ik kon niet opschuiven, want daar stond mijn koffer en mijn tas en ik had verder gewoon geen plek om bij die koffer daar erbij te gaan zitten, want het waren hele smalle ruimtes. Ik dacht, nou dit is ook wel heel onhandig, maar ik dacht: oké, ze kunnen zien dat ik heel veel spullen bij me heb, dus ...ehm... héél erg bezwaard voelde ik me dan ook niet.

Het was ook niet een hele lange reis naar Egmond, Egmond aan zee, dat viel wel mee. Ik vond het wel heel leuk om daar door die, ja, daar overal doorheen te rijden. Ik vind het écht leuk om te zien door zo'n stad heen, door Alkmaar heen, en de andere plaatsen waar je doorheen rijdt, ja. Ik vind het altijd wel wat hebben. En toch, ja, dat hele reizen, het reizen zélf vind ik helemaal niet erg. Wat ik wel lastig vind is de lange tijd, de lange reistijd die ik dan heb. Helemaal dus nu naar Egmond aan zee. Ik ben zo'n 3,5 uur onderweg geweest, terwijl je dat met de auto is het een uur en een kwartier ongeveer. Dus het is een behoorlijk verschil in reistijd of je met de auto gaat of met het OV.

Wat dan ook altijd belangrijk is, heb ik zelf gemerkt, dat ik ook altijd moet wachten totdat de bus of de trein stilstaat voordat ik opsta. Helemaal met een koffer en een tas op m'n rug. Ja, anders kan ik ook zo weer vallen. Ik heb nog wel eens, als ik niets verder bij me heb dan alleen maar één klein tasje, dan kan ik makkelijk al eerder opstaan, dan kan ik me ook goed vasthouden. Maar dat vind ik veel lastiger als ik dus allerlei spullen bij me heb. Maar als je dan gewoon wacht tot de trein of de bus gestopt is en dan pas lopen, is het ook oké. Dan ben ik wat later buiten, maar nou ja, als de overstap goed gaat of je hoeft nergens meer naartoe daarna dan alleen naar huis, of nou ja waar je naartoe gaat waar geen echte bepaalde tijd aan vast zit, dan maakt het niet zo veel uit.

Ik heb ook nagedacht over het voor- en achteruitrijden. In dit geval ben ik steeds zo gaan zitten dat ik vooruitreed. Eigenlijk heel toevallig, want ik wist ook niet precies of de trein de één of de andere kant op ging. Maar het maakt mij niet zo heel veel uit. Eigenlijk kan ik ook prima achteruitrijden, want ik voel het verschil niet. Het is meer in het kijken. Volgens mij is het zelfs als ik achteruitrijd dat ik langer naar buiten kan kijken dan andersom. Dat moet ik nog eens een keer goed testen. Maar dat, waar ik dan precies ga zitten voor- of achteruit, maakt dus niet zo heel veel uit.

Wat ik wel spannend vind, is dat die overstap, als daar een korte tijd tussen zit, of je dat dan ook allemaal gaat redden. Ik had natuurlijk wel zo van: ik had de hele middag, op die donderdagmiddag, de tijd om aan te komen in Egmond aan zee. Ik hoefde daar niet op een bepaalde tijd te zijn. De opening van het congres zou pas de volgende ochtend zijn, dus ik had alle tijd. En als ik dan toch ergens een half uur had moeten wachten, was dat eigenlijk niet heel bezwaarlijk geweest. Maar als je wel ergens op tijd wil zijn, dan is het met het openbaar vervoer altijd nog wel even spannend of je... of dat gaat lukken. Je bent dan écht afhankelijk van ...ehm... dat de trein en de bus op tijd rijdt, op tijd aankomt en weer wegrijdt, zodat je dus dan, wat je gepland hebt, dat dat ook gewoon goed gaat komen.

Afijn, ik ben daar aangekomen. Ik ben naar het hotel gelopen. Dat was wel even een stukje omhoog, had ik even niet ingecalculeerd. Dat hotel Zuiderduin, dan moet je een stukje omhoog, vanaf het busstation dan. Het was midden in de winkelstraat. Daar stopte de bus en dan loop je zo een stukje omhoog. Hijg-hijg. En daar kwam ik aan dan bij de ingang. Ik heb daar ingecheckt, kom ik ook meteen mensen tegen die daar ook al eerder zijn aangekomen. Mensen die ik al ken van de Stichting, dus dat was wel weer heel leuk en warm om zo ontvangen te worden. Mensen zijn blij dat je er bent en zo. En ik ben naar mijn kamer gegaan en toen bleek dat mijn kamer op nou, in het 2e gebouw, 3e etage helemaal achteraan was! Dus ik heb me wat afgelopen daar in het hotel (ha) tijdens het hele congres. Ik had mijn barefoot schoenen mee, dat zijn een soort blote-voeten-schoenen. Dan ben ik er met sokken in gegaan, maar er zit verder geen echte stevige zool in, het is gewoon een hele dunne zool waardoor je heel goed voelt hoe je loopt en zo. En ik heb eigenlijk alles wat ik binnen heb gedaan, binnen heen en weer heb gelopen, heb ik op die barefoot schoenen gedaan. Ik heb heel wat afgelopen want dat was nogal wat (ha). Elke keer dat ik dacht, ik ga even naar mijn kamer om dat en dat te pakken... is dat écht nodig of... nou ja, als ik dat dan wel deed, wist ik ook dat ik weer een tijdje onderweg was. En die grap hadden ze ook al helemaal in het begin toen het congres geopend was van: op het moment dat je naar het restaurant gaat neem er dan 7 minuten de tijd voor, want zo lang duurt het ongeveer voordat je er bent. Nou valt dat volgens mij nog wel mee en is het niet 7 minuten, maar het voelt wel zó, het is écht... het waren hele afstanden. Daardoor zag je ook wel de ruimte van het hotel. Dat was wel mooi.

En ik ben meteen, dat ik daar 's middags was en me had geïnstalleerd op de kamer, spulletjes een plekje gegeven, dan voel ik me meteen een beetje thuis en zo. Ik ben het balkon opgelopen, ik kon de zee zien vanuit mijn kamer. Ooh, geweldig, dat ik net zie hoe hoog de golven zijn en zo, en de ruimte erachter van de zee, heerlijk!! En toen ben ik weer naar beneden gegaan en naar het strand. Want ja, we zaten daar vlakbij. Het is echt een paar minuten lopen. Dus ik ben heerlijk op het strand geweest. De wind gevoeld, de golven gehoord, het zoute water geroken en heerlijk over het strand gelopen. En op een gegeven moment weer omhoog, de winkelstraat even doorgelopen. Allemaal dezelfde soort kledingwinkeltjes, dus dat was niet heel bijzonder. Ik heb wat lekkers gehaald en ik ben wat gaan eten in een restaurantje daar, en op een gegeven moment weer terug naar het hotel. En toen heb ik heerlijk gewoon 's avonds op mijn kamer gezeten, gelezen, een puzzeltje gemaakt, écht lekker. Op een gegeven moment kon je je ook registreren, 's avonds al. Dat was beneden bij de receptie. Daar hadden ze een soort balie waar je je kon registreren voor het congres, ook dat heb ik gedaan. Weer allerlei mensen ontmoet, oh ben jij er ook, oh ben jij er ook, kom jij ook?! Écht heel fijn!

Nou, wat de inhoud is van dat hele congres, dat doe ik nog wel een andere keer. Ik heb in ieder geval ontzettend genoten van drie dagen lang informatie krijgen, mensen ontmoeten, verhalen horen, succeservaringen, maar ook ...ehm... hele nare ervaringen, vervelende ervaringen. Mensen die nét plotsdoof zijn geworden. Mensen die vanaf geboorte doof zijn. Mensen die dat al jaren hebben en er al goed mee om kunnen gaan. Het was een mix van allerlei soorten mensen met een gehoorbeperking. En daar een grote groep rondom heen; alle schrijftolken en gebarentolken, de organisatie, de mensen die de workshops geven, die waren verschillend: de één was daar ook slechthorend in en de ander helemaal niet. En Laurentien van Oranje heeft het geopend op vrijdagochtend. Zij zei dan... een van haar uitspraken is dan: 'Het delen van hobbels, creëren van bewustzijn en verzilveren van kansen dat doe je niet versnipperd, maar samen.' Zij gaat dus ook écht voor de verbinding. Voor de verbinding, de inclusie, van alle mensen die in, in dit geval, in Nederland leven. En zij maakt zich daar ook hard voor. Dus zij heeft daar dan dus ook een hele groep mensen om zich heen verzameld, om dat steeds op een hoger plan te tillen. Heel mooi. Het was een hele inspirerende toespraak die zij had in het begin, en daar heb ik ook fijn naar geluisterd.

Ja, en het klopt ook, we willen allemaal meedoen. Ook ik met mijn gehoorverlies en tegelijkertijd ook evenwichtsuitval, -verlies. En dat heb ik ook wel gemerkt, als we het even dan hebben over toch dat evenwicht. Op een gegeven moment, donderdagmid ...ehm... zondagmiddag, aan het eind van het congres, zou ik met het openbaar vervoer weer naar huis gaan en ik merkte dat ik wiebelig begon te worden. Door alle indrukken, door zó veel mensen om me heen, zo veel prikkelingen, zo veel geluid, het is hartstikke intensief dan. Dus ik merkte mijn moeheid, ook al had ik redelijk goed geslapen drie nachten, merkte ik ook mijn moeheid. En zag ik er eigenlijk een beetje tegenop om met het OV nog helemaal naar huis te gaan. Want in plaats van 3,5 uur zou ik minimaal 4 uur onderweg zijn, want het is zondag. En dan rijden bussen en treinen allemaal weer op andere momenten en is er geen goede aansluiting, dus ik wist ook dat ik op heel veel plekken zou moeten wachten. En gelukkig was er een collega Hoorcoach van mij. Ik had haar geholpen met haar presentaties die zij gedaan heeft op de zaterdag. Zij zei tegen mij van: voor mij is het maar een paar minuten omrijden, zo'n 20 minuten omrijden, dus ik wil jou wel naar huis brengen! Nou, en ik was toch blij! Ik was helemaal opgelucht van ooh, dat scheelt! Dat ik dus niet dat hele eind met het openbaar vervoer zou moeten gaan. Als het had gemoeten had ik het natuurlijk gedaan. Alleen doordat we nu met de auto gingen, was dat voor mij zó veel meer ontspannen! Dus ik was heel blij dat ik na een uur en een kwartier al thuis was! Dat scheelt! In plaats van 4 uur met een heleboel wachttijd. En het waaide hard, het was koud dus ik, ja op zo'n station wachten ooh! Nou ik ben haar helemaal dankbaar dat ik mee mocht rijden, dat zij me thuis heeft gebracht.

En dan zie je ook dat ja, ik kan een heleboel aan, alleen heb ik daar wel gevolgen van. Er zijn wel consequenties, zitten eraan vast. Ik heb ook gemerkt dus, ik wilde op maandagochtend, de dag nadat het congres was afgelopen, wilde ik maandagochtend lekker weer gaan sporten en toen had ik 's morgens bij het opstaan al van: dit gaat 'm dus niet worden. Ik ben helemaal draaierig, wiebelig, dat gaat niet goed. En het is nu op woensdag dat ik dit opneem, en ik heb dus nu al drie dagen last van die wiebeligheid of eigenlijk als je meeteelt zondagmiddag, al 3,5 dag. Ik weet niet of dit de hele dag gaat voortduren of dat het morgen over is, maar dan zie ik ook weer. Ik vind het heel leuk om naar zo'n congres te gaan, ik vind het heel mooi en fijn om al die mensen te ontmoeten en al die informatie te vergaren, en tegelijkertijd heeft dat voor mij toch gevolgen. En dat uit zich dus in wiebeligheid, in niet stabiel lopen, met aandacht de dingen gaan doen. Maar ik dacht, ik kan deze podcast maken, want dan sta ik stil dus dat gaat lukken, heb ik dus nu ook gedaan. Ik hoop dat de wiebeligheid gauw weer over is, zodat ik toch weer alle andere dingen weer heel fijn kan gaan doen.

Oké, dit was aflevering 2 van seizoen 6 al: Met het OV. Dank je voor het luisteren naar de podcast 'Evenwicht, je leven' en tot de volgende keer!