Vooruit denken. Daar was ik vroeger heel goed in. Is dat veranderd in de loop der jaren? Of doe ik dat nog steeds op dezelfde manier? 

Al pratend kom ik op Fèstéro, het bedrijf dat ik heb gehad in het geven van kinderfeesten en voorstellingen. Dat is lang geleden dat ik daarover heb gesproken. Bij deze dus.

(Foto van Festero, met achtergond het kabouterdecor)

Volledig transcript:

Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven', de podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. Mijn naam is Paula Hijne en ik maak deze podcast naar aanleiding van het boek 'Evenwicht, in uitvoering'. Ik ben erachter gekomen dat er nog veel meer valt te vertellen over dat evenwicht. Want ook het hele psychische evenwicht doet daaraan mee.

En daar wil ik het vandaag met je over gaan hebben. Dit is seizoen 5, aflevering 19: ‘Vooruitdenken’.

Ik had namelijk een cliënt van de week en zij vertelde over dat zij zo goed was altijd in ‘vooruitdenken’. En nu zij de ziekte van Ménière heeft en daar echt door beperkt wordt en een heleboel dingen niet meer kan, is dat ‘vooruitdenken’ heel anders geworden. Want ze kan wel van alles plannen, maar een heleboel kan vaak niet doorgaan, omdat ze dan heel instabiel is of weer een aanval van draaiduizeligheid heeft, dus het beperkt haar enorm. En zij vroeg zich af van: moet ik dan anders gaan ‘vooruitdenken’?

Ik vond het wel een hele leuke vraag en toen ging ik bij mezelf na: hoe deed ik dat vroeger ‘vooruitdenken’ en hoe doe ik dat dan nu? Is dat bij mij anders geworden? Dus dat gaf ik haar ook aan, van nou daar ga ik iets mee doen! Dus bij deze (ha). En toen ik daar ja even bij stil ging staan, had ik wel... dan moet ik eerst gaan achteruit denken, gaan bedenken hoe deed ik dat eerst?

En dan ga ik even terug helemaal naar de jaren ‘90, dat we net in Zeewolde kwamen wonen en wat ik daar in die eerste periode allemaal deed. Dat was dan... twee jonge kinderen, ik ben weer aan het werk gegaan. Ik ben gevraagd toen om in het onderwijs te beginnen. En ik heb eigenlijk altijd een hele volle agenda gehad. Vanaf de tijd dat we hier kwamen wonen, was het een volle agenda. Elke avond was er dan wel iets waarvoor ik de deur voor uit ging. Ik ging zwemmen, zingen, dansen. Ik heb meerdere keren het oogstfeest-cabaret en onderwijstoneel geregisseerd. In het begin dat we hier net woonden, was ik vrijwilliger in de speel-o-theek en organiseerde ik koffieconcerten. Later ging ik djembé spelen. Ik zit even te denken wat ik dan nog meer... Jongeren-vieringen heb ik gedaan, voor de kerk om die voor te bereiden met jongeren en ook daar dan bij te zijn, op de zondag.

En ik heb wel eens dagen gehad in ja... dat zal eind jaren ‘90 zijn geweest, dat ik in één jaar even heel specifiek, had ik dan op maandag en dinsdag groep 6-7, combinatieklas in het noodgebouw, heel zwaar allemaal. 's Avonds ging ik dan naar de kerk voor de voorbereiding van de jongeren-viering en dat was dan met jongeren van 12 tot en met nou, 16 jaar of zo.

Dan ging ik op woensdag en donderdag op de peuterspeelzaal invallen. Dat was met kinderen van 2-3 jaar. Dan ging ik 's avonds naar dat oogstfeest-cabaret om met volwassenen een oogstfeest-cabaret neer te zetten, om dat de regisseren. En dan had ik op vrijdag, ging ik in groep 3 ATV invullen. Weer op school dan. En dan ging ik 's avonds zingen. En dan was het dus vrijdag overdag met kinderen van 6-7 jaar, mijn eigen kinderen waren nog net wat jonger, en 's avonds zingen met volwassenen weer.

En met dat ik dit bedacht, had ik ook zo van: ik ben in 1995, ben ik een eigen bedrijf gestart....ehm... kleintje dan weliswaar, in m’n eentje, en dat was Fèstéro. En Fèstéro was een bedrijfje in het organiseren van kinderfeesten of in ieder geval, ik gaf kinderfeesten. En hoe ik op het idee ben gekomen weet ik niet, maar dat is ergens ontstaan en het is gaan kriebelen.

En ik ben toen begonnen met het maken van een kabouterfeest. Hele mooie achtergrond daarvoor gemaakt, dat is geschilderd door een vriendin. Een hele grote achtergrond, die kon ik dan meenemen en allerlei attributen had ik mee tot kabouterjasjes, kaboutermutsen en allerlei spulletjes die kabouters kunnen gebruiken als ze een dag door gaan. Dat is met eten en drinken, dat is met afwassen en kleine theedoeken, ...ehm... nou... dat allemaal. En dan nam ik al die spullen mee en dan ging ik naar een verjaardag toe. Kinderen zo tussen de 5 en 8 jaar, denk ik zo dat het zal zijn geweest. En dan zette ik daar al die spullen neer en dat decor kwam dan tevoorschijn en dan ging ik daar dus met die kinderen een heel spel spelen. Of eigenlijk een soort ja, met elkaar een soort voorstelling van maken. En er waren liedjes bij en ik had daar gedichten bij die ik in een bepaald ritme dan ging benoemen. En ze gingen zelf dus ook dingetjes klaar maken, gingen samen drinken, samen afwassen, allemaal in het klein hè! Allemaal echt ieniemienie. Op het eind ging ik dan een mooi verhaal vertellen over kabouters, over een kabouter, en afhankelijk van of ik heel veel tijd had of nog een klein beetje tijd kon ik het verhaal, omdat ik het aan het vertellen was, kleiner of langer maken.

En die kabouterfeesten, die heb ik heel vaak gegeven. Pas geleden heb ik de spullen opgeruimd van al die dingen. Had ik allemaal nog bewaard. Dat ging ook allemaal nog op papier. Want in de jaren ‘90 hadden we die computer nog niet en ging je dat ook niet meteen printen en zo. Dus had ik het allemaal handgeschreven en toen kwam ik erachter dat ik dat heel vaak gedaan heb. Niet alleen Zeewolde, maar ook in de omgeving, in Dronten en Harderwijk, Ermelo. Ik ben op heel veel plekken geweest waar ik dus voor jonge kinderen een kabouterfeest heb gegeven.

En in die tijd was er ook iemand die vroeg van ja, mijn kinderen zijn wat ouder, maar ik vind het wel heel leuk als je komt, kun je daar iets voor maken? Toen heb ik echt een kindervoorstelling gemaakt, dat heette: Vandaag de dag. Had ik ook weer een decor voor gemaakt en nam ik ook allerlei spullen mee en dan ging ik een hele dag doornemen, maar dan een beetje op een gekke manier. En dat ging ik dan zelf spelen en dan af en toe die kinderen daarin meedoen, maar het was meer een kijkvoorstelling en dan af en toe meezingen en zo. En dat was weer op een hele andere manier bezig zijn op zo'n kinderfeestje.

Totdat er iemand kwam van: ik vind het wel leuk als ze wat meer spelletjes en zo gaan doen, kan je daar ook iets voor maken? En doen heb ik iets gemaakt rondom letters en dat waren allerlei soorten spelletjes, allemaal had het met letters te maken. En in dat feest gingen we dan ook koekjes maken en dat waren dan koekjes van letters natuurlijk. We gingen letters maken (ha). En dat heb ook dus allemaal zelf ontwikkeld en gemaakt en dus ook uitgevoerd. Want daar werd ik voor gevraagd. En dan ging ik naar die mensen toe met al die spullen bij me en dan werd het daar uitgestald en dan die kinderen die waren dan al op het feestje, cadeautjes waren al uitgepakt, er was al taart gegeten en dan hadden ze écht zo van: oh wat gaan we doen! Met enthousiasme stonden ze al te wachten van: we willen graag beginnen en ...ehm.... echt héél leuk om te doen!!!

In die periode heb ik niet alleen maar dus dat bij verjaardagsfeesten gedaan, ik werd ook gevraagd voor kindervoorstellingen om iets te doen, bij de Wereldwinkel, bij de gymvereniging, de Zuiderzeemeermin en ook zelfs bij bruiloften. Bij mensen die een bruiloft hadden waar ook veel kinderen kwamen, vonden ze heel leuk als daar ook een voorstelling bij was. Daar heb ik hele specifieke voorstellingen gemaakt voor nét die ene bruiloft. Dus naast al die activiteiten die ik deed, had ik dat bedrijf er ook bij. En dat ben ik gestart in 1995 en ik weet nog goed dat dat toen in huis was. Dat ik daar de eerste voorstelling gaf. En dat heb ik gedaan tot 2005, dus ik heb 10 jaar ongeveer dat bedrijf Fèstéro, had ik gehad. En ik kan me nog herinneren dat ik voor Fèstéro, de naam ervan, in de bibliotheek ben geweest om te zoeken naar een passende naam. En ik zie me nog zitten om te zoeken in allerlei woordenboeken, want ja die computer hadden we nog niet. Wat is nou een naam die leuk past? En toen ben ik naar andere talen gaan kijken en toen kwam ik op dat festeren uit. En ik meen dat het iets Spaans is of zo. En Fèstéro betekent dan ook: feestfiguur. En ja dat vond ik natuurlijk heel mooi passen en daar heb ik toen een logo voor gemaakt en nou, écht heel leuk om te doen!

Dat deed ik dus naast het werk en naast het vrijwilligerswerk en naast al die andere activiteiten en hobby's die ik deed en sporten. En dan vraag ik me ook af: in hoeverre was ik in die tijd ook echt aan het ‘vooruitdenken’? Ik denk dat ik voortdurend aan het ‘vooruitdenken’ was, ‘vooruit denken’, allerlei dingen in de agenda die gepland stonden

Hoewel er natuurlijk wel ook veel vaste activiteiten waren. En het zou best kunnen zijn dat ik dat ook wel een beetje op de automatische piloot deed, zo van: maandagavond is zwemavond dus ja, dan ga ik zwemmen. Dat was niet anders, dan ging ik dat doen. Nou is schoolwerk, dus al die tijd dat ik wel gewoon op school aan het werk was, en daar had ik 2-3 dagen op een gegeven moment dat ik vaste dagen had, vaste klas ook, een eigen klas. Nou is schoolwerk dan altijd wel ‘vooruitdenken’, vooruit plannen, goed in de gaten houden dat alles aan bod komt, dat je alles doet. En dat is nog wel... Nu heb ik nog wel eens -en dan ben ik al heel veel jaren het onderwijs uit- dat ik 's nachts nog wel eens wakker word, dat ik denk van: ueuuh! Met name in de vakantie, van oh ik weet niet welke kinderen ik in de klas ga krijgen en waar liggen alle schriften, want ik moet alle namen nog op de schriften gaan schrijven...!! Was ik helemaal al in de regelmodus, omdat heel vaak na de zomervakantie kwam je in een nieuwe klas. En dat heb ik natuurlijk jaren gedaan dan, en dat heeft heel lang nog in mijn systeem gezeten. Zo vreemd! Ja is het dan ‘vooruitdenken’? ...ehm...... het hoefde helemaal niet meer en toch was mijn hoofd ergens daar nog wel mee bezig (ha).

En toen in 2006 kon ik natuurlijk een heleboel niet meer. Ik viel uit. Het is september 2006 geweest, de aanvallen van draaiduizeligheid waren zó heftig dat ik tussen de aanvallen door heel instabiel bleef, dus terug naar school, dat lukte niet. Ik heb me toen ziekgemeld en elke keer heb ik gedacht: na de herfstvakantie, 2006 herfstvakantie, dan kan ik wel weer aan het werk. En dat lukte dus écht helemaal niet. En zo van: nou dan heb ik de grens gesteld dan wordt het met de kerst. Na de kerst dan kan ik wel weer beginnen. En ook dat ging niet. En dan krijg je het nieuwe jaar, 2007 en toen van, dan zal het zijn na de voorjaarsvakantie, dan kan ik wel weer aan het werk. En ik ontdekte dat dat dus niet ging en vanaf dat moment, kon ik loslaten dat ik nú het onderwijs in moest. Dat ik terug moest voor de klas... Heb ik ook maar helemaal losgelaten, want ik wist niet wat mijn lijf ging doen en wat ik zelf zou kunnen doen.

Het was ook wel heel gek, dat op het moment dat ik thuis kwam te zitten, niet meer aan het werk kon, kon ik ook al die andere dingen niet meer doen! Alles werd afgezegd. In plaats van die volle agenda in, nou zeg maar juni 2006, want daarna kreeg je de zomervakantie, na de zomervakantie toen is dat heel heftig bij mij op komen zetten, toen had ik nog nét even een volle agenda vlak na de zomervakantie, en ineens was die leeg! Helemaal geen afspraken meer. Ik kon zelfs niet naar de familie toe, naar feestjes toe, dat was me allemaal te veel!

Ik kon het écht niet handelen! Zoals andere mensen dat misschien wel eens in een burn-out kunnen voelen, dan heb ik dat zelf niet als een burn-out ervaren, maar wel dat mijn lichaam gewoon helemaal niks kon!

Ik kon nauwelijks zelfstandig buiten lopen. En op een gegeven moment ben ik met een wandelstok gaan lopen, en dat was letterlijk mijn houvast en kon ik weer echt alleen naar buiten. En dat heb ik stapje voor stapje gedaan, dus heel langzaam opgekrabbeld. Ik ben dus heel langzaam gaan opbouwen om weer activiteiten te gaan doen. Dat heeft jaren geduurd voordat ik überhaupt 's avonds nog weer een keer de deur uit ging. Dus van altijd bijna elke avond weg zijn, ineens helemaal geen enkele avond meer de deur uit! En ik moet zeggen dat is nou, nog steeds voor een heel groot deel zo. Heel af en toe ga ik 's avonds weg, maar ik ben gewoon 's avonds thuis. En dat heeft te maken met dat ik rekening hou met mijn beperkingen, dat mijn energie niet voldoende is om ook 's avonds allerlei activiteiten nog te doen als ik overdag de hele dag al bezig ben geweest. En ik merk wel dat ik steeds sterker word, en dat ik overdag steeds meer dingen kan plannen en kan uitvoeren. Alleen niet meer op de avond. De avond is echt gewoon voor mezelf, dan ja, is het gewoon al uit rusten.

Dus hoe zit dat met dat ‘vooruitdenken’? Doe ik dat dan nu anders? Ik zit altijd heel vol ideeën dus dat ‘vooruitdenken’ dat is er nog steeds. Alleen het zijn veel minder activiteiten die ik doe, het gaat allemaal in een heel ander tempo. Er zijn heel veel meer lege plekken in de agenda, dus ik doe het nog steeds, dat ‘vooruitdenken’, maar het is veel meer weloverwogen. Het is veel meer rekening houdend met dat het gedoseerd mag. Dus mijn ‘vooruitdenken’ is zeker veranderd.

Het gaat ook minder snel allemaal, terwijl ik vind dat de tijd nog steeds wel snel gaat, merk ik wel dat alle activiteiten die ik doe in een week, dat dat nou, nog niet eens ...ehm... de helft is van wat ik vroeger deed. Het is zelfs veel minder dan de helft. Mensen in mijn omgeving zeggen altijd: jij bent altijd zo bezig, wat wij allemaal zien van jou en wat ze tegen komen op social media, je bent met zo veel dingen tegelijk bezig, en dat is wel zo, maar het voelt niet zo! Mijn agenda is niet meer vol en dat ‘vooruitdenken’ is dus veel meer ja, goed over nadenken, goed plannen en dan ook afspraken met mezelf maken en die dan ook nakomen.

Maar het is zo behapbaar, het is zo, het stijgt mij niet boven het hoofd. Er is ook geen 'moeten' meer. Dat is ook in het hele proces van dat opbouwen, is het me duidelijk geworden dat vroeger, met dat ‘vooruitdenken’, zat heel veel ook dat 'moeten' erin: ik 'moet' dit en ik 'moet' dat en ik 'moet' het zo doen en dan op dat moment 'moet' ik dat doen! En moeten is krampachtig. En dat krampachtige daar ben ik vanaf! En ik maak wel afspraken en daar ga ik naartoe en als ik die afspraak maak is het wel belangrijk dat ik dat doe, maar het is geen krampachtig 'moeten' meer, het is iets wat ik zelf heel graag wil doen! Ik ga ervoor! Ik vind het leuk om het toe doen.

En ook de dingen die moeilijk zijn, ook daar zit wel een bepaalde uitdaging in, dat het niet meer het gevoel van het krampachtige 'moeten' is, maar meer zo van: het is wel belangrijk om dit te doen, om dat te regelen. Als ik kijk naar het hele overlijden van mijn moeder met alles wat daarna moest gebeuren, dat is iets wat je zelf nou ja, niet zomaar zou willen doen. Er zijn mensen die dat als werk ook doen, kan ik me ook nog voorstellen. Het was niet mijn werk. Op dat moment werd het dat wel, werd die taak mij toebedeeld. Ik was executeur. 'k Ging al die dingen regelen die geregeld moesten worden. En daar zit natuurlijk wel een soort dwang achter, het was wel dat het op een bepaalde tijd allemaal gedaan moest worden, financieel gezien en zo dus, en toch is het niet dat krampachtige 'moeten' geweest, want er waren andere dingen die opzij werden gezet. Ik heb een heleboel dingen niet gedaan, juist om ruimte te hebben om dat werk als executeur te kunnen uitvoeren. Dus, ja, daarin ging ik natuurlijk ook ‘vooruitdenken’, wat is er allemaal nodig? Wanneer kan ik wat doen?

Maar ik merk ook dat ik heel vaak dingen wel bedenk, en dan: ik zie wel wanneer het gaat gebeuren. En op een gegeven moment is het idee zo groot geworden en zo duidelijk, dat ik dan ineens planningen ga maken, dat ik dan echt afspraken in de agenda ga zetten, dat ga ik dan doen, dat ga ik dan doen. En dat komt op het moment dat ik ook zo ver ben. En dat vertrouwen heb ik nu wel. Als er dingen zijn die ik steeds voor me uit schuif, dan is daar ook nog niet het juiste moment voor. Op een gegeven moment is het juiste moment er wél en dan pak ik het en voer ik het uit!

Dus mijn ‘vooruitdenken’ is inderdaad wel anders geworden, maar ook zeker niet meer op de automatische piloot, het is juist véél meer bedachtzamer. En ik noemde het net al: weloverwogen.

Dus ja, mijn ‘vooruit denken’ is écht wel anders geworden.Dus Corellen als jij nu luistert, (ha) míjn ‘vooruit denken’ is anders geworden. Ik vermoed dat het bij jou ook heel anders gaat worden! Maar dat geldt natuurlijk ook voor jou als luisteraar, al die andere mensen die nu luisteren, hoe zit het bij jou met dat ‘vooruitdenken’? Heb je er wel eens over nagedacht? Doe jij dingen op de automatische piloot of kan jij toch veel meer weloverwogen al dingen bedenken? ‘Vooruitdenken’? Laat het maar eens weten!

Dit ging over Fèstéro, over al mijn activiteiten vroeger, maar ook over dat gedoseerde ‘vooruitdenken’ dat ik nu doe! Ja, seizoen 5, aflevering 19: ‘Vooruitdenken’.

Dank je wel voor het luisteren naar deze podcast 'Evenwicht, je leven'. Tot de volgende keer.