Tussen zeggen en doen ligt de zee. Een mooie quote om even over te filosoferen. Welke ruimte is er tussen zeggen en doen? 

(foto door Roel Hijne)

Volledig transcript:

Dit is de podcast 'Evenwicht, je leven'. Welkom. Fijn dat jij weer luistert en als dit de eerste keer is dat je luistert? Ga dan vooral ook de andere afleveringen eens luisteren, over ons evenwicht. Want ik vertel over het fysieke evenwicht en over ons psychische evenwicht. Er is namelijk heel veel over te vertellen. En dit is seizoen 6, aflevering 19: Tussen zeggen en doen.

Dat gaat over een citaat vandaag. En dat citaat dat gaat als volgt: Tussen zeggen en doen ligt de zee.

Als ik zoiets lees dan gaat er bij mij al van alles stromen, daar wil ik iets mee en in dit geval ga ik daarover vertellen aan jou. We zijn in Zeeland, dichtbij de zee. En gisteren en eergisteren zijn we ook écht bij de zee geweest en nou is ook de metafoor van mij 'de zee in mijn hoofd' die past natuurlijk ook bij Zeeland. We zijn ook graag op vakantie in Zeeland. En wonen natuurlijk in Zeewolde en ik vind de zeearend heel erg leuk, een mooie vogel, bijzonder.

Vanochtend was er een rare gewaarwording. Want normaal bij hele harde wind, dan heb ik enorm veel last van mijn hoortoestellen. Die ruisen dan heel hard. Met die wind en zo, dan oeh dan wil ik ze eigenlijk uitzetten. En vooral dus bij zij- en tegenwind dan valt dat op. Maar nu had ik er veel minder last van en ik vermoed dat het komt doordat ik mijn helm op heb en misschien heb ik het wel eens eerder verteld. Als ik mijn helm op heb dan zijn er bandjes, die zijn... vlak langs mijn oor lopen die dan en dan lijkt het alsof die de wind een beetje tegenhouden. Die zee, die extra ruis die er is bij harde wind, die heb ik eigenlijk gemist vanochtend.

En 's middags hadden we wind mee, dus dat was wel heel lekker, want dan heb je daar helemaal geen last van en dan komt die wind helemaal niet langs je oren dus... En dat fietst natuurlijk ook veel aangenamer nog hè! Met harde wind moet je er nog ook heel hard tegenin fietsen en heel veel kracht gebruiken en met wind mee, kun je je laten gaan. Heel fijn! Maar oké, tussen zeggen en doen ligt de zee. Daar wil ik het over hebben.

Tussen zeggen en doen daar ligt, daar zit dus ruimte tussen. En die ruimte noemen ze hier dan de zee. Ja en hoe vaak zeg ik iets en doe ik dat níet? En vooral als ik dat zeg en ik zeg iets met dat woord 'moeten' erin. 'Moeten', als ik dat woord ' moeten' zeg, dan is dat iets wat in de toekomst ligt. 'Moeten' dat staat nog te gebeuren. Dan zit er in dat woord 'moeten', zit een soort dwang. Er ligt een prestatie op die ...ehm... ja, van iets wat ik nu nog niet doe. En wat ik wel zeg van: ik ga dat doen en ik moet dat doen. Maar ik doe dat niet op dat moment. En ik moet zeggen, ik zeg, gebruik hem nu wel even, in mijn taalgebruik gebruik ik hem niet zo vaak meer. Want als ik dat wél doe, als ik zeg van dat ik iets ‘moet’ doen en ik doe het liever niet, dan voer ik een soort strijd in mezelf.

En die strijd die duurt net zo lang totdat ik het heb gedaan of totdat ik er helemaal vanaf zie wat ik zou moeten doen. Omdat ik de reden niet meer belangrijk vind of dat een ander het al heeft gedaan, of dat ik het op een andere manier ga doen. Maar het zit zo ingebakken in ons om wel 'moeten' te gebruiken. En dat zorgt ook een beetje voor controle voor de dingen om je heen. Het is ook misschien wel een woord om je wakker houden. Om alert te blijven, op al die dingen die nog belangrijk zijn, die moeten gebeuren. En dan dwing je jezelf tot actie. Want als ik het niet doe, wie doet het dan wél?!

En toch ik zei net al, ik gebruik dat woord 'moeten' niet zo vaak meer in mijn gewone dagelijkse taalgebruik. Pas als dingen écht in de weg zitten, dan merk ik dat ik dat vaker ga doen.

Tussen zeggen en doen ligt de zee.

Neem ik je even mee naar vorig jaar. Vorig jaar heb ik heel vaak gezegd -zonder 'moeten' trouwens- heb ik heel vaak gezegd dat ik aan m'n derde boek schrijf. En toch heb ik toen maandenlang daar helemaal niet aan gewerkt. En dat was dus die zee die daartussen lag. Er zat een soort ...ehm... ruimte tussen. Maar in mijn hoofd bleef ik er wel mee bezig. Een soort ja, stiltemoment. Dat... die zee is dan een soort leegte, een stilte. En dat kan ook wel heel bevorderend werken, want het grappige is dat juist als ik een tijd er niet aan gewerkt had, dan werden dingen toch weer veel helderder, dan kreeg ik weer een nieuw inzicht van: oh ja, maar ik kan het ook zo doen. Dus dan is het helemaal niet erg dat tussen zeggen en doen die zee ligt. Dan is dat die stilte die ertussen zit en die ruimte die ertussen zit juist ...ehm... helemaal niet negatief! Het is meer een feit van: ja ik doe het nu nog niet, het gaat nog wel gebeuren.

En grappig is dat ik dit citaat dan voor vandaag kies, want deze week werk ik helemaal geen enkele dag -dus ik werk ook helemaal niet aan het boek- want ja, op vakantie. Vakantie blijf ik zo fijn vinden hè! Dus vanmiddag toen we terugkwamen op de camping -na het fietsen- op de camping in Meliskerke, daar scheen de zon en hebben we lekker buiten gezeten met uitzicht op de duinen verderop. Aah zo heerlijk! En toen heb ik wel zitten mijmeren. Zo met mijn gezicht in de zon, dan voel je de warmte. En dan dat mijmeren over: zeggen en doen.

Doen en zeggen. Je zou het ook tegelijkertijd kunnen doen, hè? Van, dan ben ik iets aan het opschrijven en als ik het dan ook meteen hardop zeg en dat dan ook doe wat ik ook allemaal schrijf, ja dan zit er helemaal geen ruimte tussen. Dan zit er helemaal geen zee tussen. Hoewel, ik heb natuurlijk wel altijd een hele zee van woorden beschikbaar hè. Dat is tijdens het schrijven, dat is als ik gewoon stil zit en eigenlijk denk niets te doen -heb ik ook al een podcast over gemaakt hè, over dat niets doen. Heb je het nog niet geluisterd? Ga dan vooral die podcast eens opzoeken over het niets doen.

Wat er bij mij altijd is, is een zee van woorden in m'n hoofd. Wat ik ook doe. En die dwarrelen rond en zo en op het moment dat ik ze dan opschrijf, dan pak ik ze eigenlijk vast en dan krijgen ze een plekje. En ik merk ook steeds vaker als ik een podcast maak en ik vertel daarover, ook dan krijgt het een plekje. Dan is het niet opgeschreven, maar dan vertel ik het. Dan zeg ik het.

En in dit geval, is dat doen en zeggen, alles wat ik nu doe en zeg, ja daar zit nu geen ruimte tussen. Wél als ik zeg van: ik ga werken aan dat boek. En dan doe ik het nog niet, dan zit die ruimte er wél! Maar ja, het is lekker vakantie dus ...ehm... ik hoef helemaal niks en ik mag mijn eigen tempo bepalen. Dus dat is zó fijn! En dan ja, laat die zee, die rust, die ruimte daar lekker maar tussen zitten. Ik kan van alles zeggen, ik kan van alles denken, maar ik hoef het niet allemaal nu te doen! Ik denk wel dat het handig dat ik altijd een schrift bij de hand heb, om dan dingen te noteren. Dingen even op te schrijven. En dat gebeurt me ook wel eens, dan zitten we ergens op een terrasje en dan ben ik vergeten pen en papier mee te nemen -een pen heb ik trouwens vaak wel, maar geen papier- en dan vraag ik even daar of iemand een papiertje voor me heeft en dan ga ik toch (ha) even notities opschrijven, en dan ...ehm... neem ik dat mee en dan ga ik daar later dus weer iets mee doen. Heel handig. Dus dan zeg ik iets, ik denk iets en ik doe daar niet meteen wat mee, hoewel, ja ik schrijf het dan wel op.

Nou dat wilde ik ever met je delen, in deze podcast. Tussen zeggen en doen ligt de zee. Dit was seizoen 6, aflevering 19: Tussen zeggen en doen. Dank je wel voor het luisteren en ja, graag tot de volgende keer, naar de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast van Paula Hijne.