Een bezoek aan Fabrique des Lumieres in Amsterdam is een belevenis. Het is wel prettig dat ze een stevige muur hebben waar ik tegenaan kan leunen, anders zou ik zomaar om kunnen kukelen.

(foto van de voorstelling Cosmos)

Volledig transcript:

Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven', de podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord... En dit is seizoen 5, aflevering 17: Bewegende beelden.

We zijn geweest in Fabrique des Lumières in Amsterdam. En daar was een ja, een soort tentoonstelling of eigenlijk allerlei bewegende beelden over de kosmos. Over het hele heelal, de planeten om ons heen, de sterren. En dat was ontzettend mooi. Het is in een hele grote ruimte, een hele grote hal. Het is op het Westergasfabriek-terrein in Amsterdam en in die grote hal daar werden allerlei beelden geprojecteerd over de kosmos.

En met hele mooie muziek en zo daarbij. Dat was dus overal waar je keek, zag je beeld, zag je bewegende beelden met name. En de ene keer kwam het heel langzaam op en vervloeide het over weer in een ander beeld en de andere keer was het even donker en dan kwam er weer wat nieuws op en zo. Het was geweldig om naar te kijken!

Alleen merkte ik meteen, toen ik daarbinnen kwam, dat ik dus al ging lopen ...ehm... dat ik zelf had van, ik wil ergens aan de muur staan, bij de muur staan. Ik wil me tegenhouden, want al die bewegende beelden, als ik dan tegelijkertijd ook loop, dan word ik ja, helemaal gedesoriënteerd, ik ga dan bijna vallen. Dus we liepen heel voorzichtig daar naar een plekje toe, ik was met mijn man samen, een plekje bij de muur en vlakbij de muur daar had ik in ieder geval de steun en toen kon ik eigenlijk volop genieten van alles wat daar om me heen gebeurde!

De muziek die heel erg passend was bij alles wat je dan zag en zo, dat was écht heel mooi gedaan! Maar ik had het echt nodig om daar bij de muur te staan om me vast te houden zodat ik niet zomaar kon vallen!

En op een gegeven moment nadat we de hele show gezien hadden, hadden we zo van: we gaan even op een ander plekje staan, we gaan even ergens anders kijken. Dus daar zijn we ook naartoe gelopen. En dat hebben we gedaan op het moment dat er dus weinig bewegend beeld was, want dat is zo raar, dat als je loopt en je ziet dan zelfs op de vloer bewegende beelden waar je dan eigenlijk overheen loopt, dat dat is écht... een raar gevoel! En voor mij zorgde dat echt voor de desoriëntatie en dat komt natuurlijk, omdat het evenwicht niet goed werkt. Hoewel ik denk dat hier wel veel meer mensen ook last van hebben.

Het leuke is wel, als je daar dan jonge kinderen ziet, die zien ook die bewegende beelden dan, op de vloer en zo, maar dan gaan ze daar naartoe rennen en ze gaan proberen dat te pakken en die hebben daar dus veel minder last van, die doen dat heel speels en heel leuk om daarnaar te kijken! Maar ik zou het zelf dus niet kunnen! Het zou (ha) mij niet lukken! Het was wel heel mooi om naar te kijken.

En ik heb dat natuurlijk wel vaker. Ik heb het ook wel eens verteld over een kruispunt wat we hebben hier in Zeewolde, in ons dorp. En dat kruispunt, daar hebben ze een soort tegels ingelegd, eigenlijk zoals Escher dat zou tekenen. Ik vind het geweldig mooi hoe dat eruitziet, maar ik kan er niet over fietsen! Helemaal niet als ik dus recht over steek zo, dan heb ik het gevoel dat ik bijna van mijn fiets afkukel, omdat ik daar ook gedesoriënteerd door raak. En dan heb ik gemerkt pas geleden, dat ik in plaats van recht over te steken, een beetje met een bocht ging. Ik ging eigenlijk meteen afslaan over dat kruispunt heen en dan valt het al minder op. Dan gaat dat makkelijker. Of ik had mijn focus heel veel meer naar andere dingen in de omgeving? Want ik moest natuurlijk heel erg opletten met auto's en zo en andere fietsers. Maar ik had daar toen minder last van! En heel vaak als ik recht over steek, want meestal fiets ik daar gewoon recht overheen, dan heb ik daar dus wel heel veel last van. Kan ook zijn dat als je dus dan met een bocht gaat dat ook de verdeling van die tegels, dat hele patroon, dat dat helemaal anders ligt, dat zou best kunnen.

Het is best gek dat ik nu in de podcast vertel over bewegende beelden, terwijl je alleen maar naar mijn stem kunt luisteren, maar je kunt die beelden zelf niet zien. Want wat ook nu in mijn hoofd opkomt, dat is het plaatje wat ik ook in het boek heb staan 'Evenwicht, in uitvoering'. Dat is een plaatje met een soort optische illusie en als ik daarnaar kijk, dan is het voor mij altijd in beweging! Ook al kijk ik er snel langs, ook al ...ehm... focus ik erop, het is altijd in beweging!

En dat heb ik pasgeleden gemerkt ook dat we aan het vertellen waren of eigenlijk aan het inspreken waren voor de podcast voor 'Evenwicht, in uitvoering' -daar zijn we op dit moment heel erg mee bezig, met het in spreken van alle teksten die daarin staan- en toen hadden we dat hoofdstuk waar dan ook die optische illusie in stond. En toen heb ik ook gevraagd of zij dat stukje tekst wilden lezen, want als ik dat zelf lees, (ha) dan is het heel raar om dat dan... ik moet het vertellen, dus ik ga het hardop lezen en dan is het heel raar als dat beeld ...ehm... tussendoor aan het bewegen is, dat is zó gek! Toen had ik echt zo van nou, dat mag een van de anderen, ik heb twee andere insprekers, twee andere inlezers -mensen die mij helpen met dus alles verwoorden, alles hardop uit het boek voorlezen- en ...ehm... het was dus heel prettig dat een van hen dat even kon overnemen, dat stukje tekst, omdat het voor mij gewoon heel lastig is (ha). En het gekke is, een van die inlezers die vertelde zelf al, hij heeft er helemaal geen last van dat het allemaal steeds beweegt, want die kijkt maar met één oog. Die kan maar met één oog tegelijk kijken. Hij heeft wel twee ogen, maar die werken dus niet samen en hij kijkt dus met één oog steeds naar een bepaald beeld of het is het andere oog, maar niet tegelijk. En dus hij heeft daar geen last van. Hij kan al die optische illusies allemaal gewoon heel makkelijk bekijken, hij ziet niets geen beweging.

De andere mevrouw die mij helpt, die heeft dat wel een beetje en die heeft het niet overal bij, maar die heeft het af en toe ook en die had het bij dit plaatje, waar we het dus over hadden, dat heeft ze dan af en toe! De ene keer beweegt het voor haar wel en de andere keer niet. En dat vind ik dan zelf ook wel weer heel vreemd! Omdat het bij mij altijd in beweging is. Het is altijd een soort draaiend iets wat daar gebeurt. En ja, dat is zo'n optische illusie.

Nou hebben ze daar in die Fabrique des Lumières, waar we waren, niet echt met optische illusies gewerkt, tenminste niet opvallend of zo, wat ik zo heb ontdekt van hé dat is een optische illusie. Alleen het lijkt er wel een beetje op, dat als er beelden aan het bewegen zijn, en je bent zelf ook in beweging, dan kan dat écht voor desoriëntatie zorgen. Dat heb ik dus echt, nou ja aan den lijve ondervonden. En ja, ik vind het wel wat hebben, ik vind het leuk ook.

We zijn daarna ook... bij Fabrique des Lumières heb je in dezelfde ruimte, stukje opzij, een studio. Een kleine ruimte waar ook beeld ...ehm... is. Waar bewegende beelden zijn en dit was ja, een soort... het leek alsof het allemaal metalen constructies waren die op allerlei manieren ook aan het bewegen waren. Ook daar moest ik me heel erg vasthouden aan de muur of zitten op de grond, omdat dat nóg meer bewoog en het was nóg dichterbij je ogen eigenlijk. En ik vond het heel fascinerend om naar te kijken, want op een gegeven moment leek het wel of je over allerlei flatgebouwen heen ging. Het was allemaal, ja, het leek op metaal en zo, maar net alsof het allemaal wolkenkrabbers waren waar je overheen keek. Je ging ook af en toe naar beneden toe en weer omhoog. En af en toe heb ik daar mijn ogen dicht gedaan. Omdat het te veel impact had, te veel aan het bewegen was, dat ik écht zo had van hier ga ik heel misselijk van worden, dus ik kijk even gewoon maar niet! (haha)

Ik had even mijn ogen dicht en daarna weer rustig wel kijken en dat was een beetje aftasten wat wel en niet kon. En het kwam, denk ik, omdat we daar best wel dicht op dat beeld zaten. Dan is het veel dichterbij.

En ja, verder, ik denk dat ik er nog wel een keer naartoe wil, als er een andere voorstelling is. ...ehm... Ze doen heel vaak met kunstwerken, schilders, ...ehm... schilderijen van beroemde schilders en ik ga er, denk ik, nog een keer naartoe als het dan schilderijen zijn. Dat weet ik al een beetje, want ik ben er vorig jaar al een keer geweest met een vriendin van mij. Dat was de eerste keer dat ik daar kwam, in Fabrique des Lumières en toen waren er allemaal kunstwerken die dan tot leven kwamen! En dat is een heel andere manier van wat we nu hebben gezien; de kosmos. Het was ook veel kleurrijker en ook dat heeft wel iets heel moois! Dus het is gewoon ja, leuk om nog een keer daarnaar toe te gaan. Ik weet niet wanneer dat gaat gebeuren, maar zolang die Fabrique des Lumières er is, kan ik daar nog een keer naar een andere voorstelling gaan en dat lijkt me gewoon weer schitterend om te zien!

En het kan ook zijn, dat als je dat vaker doet en vaker gaat, dat het dan wel steeds makkelijker is om ermee om te gaan. Omdat je weet wat er gaat komen, omdat je weet hoe die beelden precies lopen. Het zou kunnen zijn dat het dan écht een stuk makkelijker is. Als ik nu nog een keer ga, dan zou ik al voor de derde keer daar komen. Ik ken de ruimte al, ik weet hoe groot het is en ook al zijn het andere beelden en andere muziek, je hebt kans dat het makkelijker te handelen is. En als ik dit nu zo zeg dan heb ik ook zo van... dan heb ik eigenlijk al zin om heel gauw er weer naar toe te gaan, om het weer mee te maken, omdat ja, die bewegende beelden -ook al zorgt het bij mij voor desoriëntatie- het is ook wel iets wat ik ook wel heel erg leuk vind, heel prettig vind!

Dus ja, het is... ik zit er een beetje, ja (ha) op zo'n wipwap dat je dan zit van eigenlijk wil je het heel graag meemaken en aan de andere kant wil ik mezelf ook wel een beetje beschermen. Maar ik denk dat ik gewoon tóch nog een keer ga, als er weer een hele andere mooie voorstelling is en dan daar weer héél erg van ga genieten!

Bewegende beelden, dit was seizoen 5, aflevering 17: bewegende beelden. Dank je wel voor het luisteren en tot de volgende keer!