Vroeger was ik juf op een basisschool. Dat is alweer 17 jaar geleden. Op school kwam ik de eerste keer in aanraking met coachen. Dat was een nieuwe manier van 'leren' voor mij. En nu ben ik zelf coach voor een specifieke doelgroep. Door mijn beperkingen ben ik deze weg op gegaan. Horen is nu een woord dat volledig bij mijn werk en vrijwilligerswerk 'hoort'.
(eigen foto van mijn visitekaartje)
Volledig transcript:
Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven', de podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord.... Dit is seizoen 4, aflevering 16: Mijn werk.
Nou gaat deze podcast wel over het evenwicht, alleen, het zou ook een podcast kunnen zijn over horen. Want 'horen' is een werkwoord wat helemaal bij mij past. Ik doe heel veel rondom dat werkwoord 'horen'. Op allerlei gebied. Sowieso dus met mensen werken, als het gaat om gehoorverlies, met het auditieve, podcast maken, radioprogramma maken en ook gebaren leren, dat wil zeggen als je niet helemaal goed meer hoort, dat je dus met gebaren bezig bent. En ik wil het deze aflevering hebben over mijn werk als Hoorcoach. Het begeleiden van mensen die gehoorverlies hebben, ziekte van Ménière en oorsuizen.
Dat is niet vanzelf gegaan, dat is niet zomaar dat ik bedacht: nou dat ga ik maar eens even doen. Ik was vroeger juf. Vroeger zeg ik al, het is voor mijn gevoel ook al best lang geleden. En als kind was ik al bezig met juf spelen en toen ik eenmaal zelf ja, dat was op scouting, bij scouting was gevraagd of ik -toen ik padvindster was- of ik met de kabouters mee wilde gaan. En de kabouters waren de jongste kinderen, jongste meisjes, van de scoutinggroep en of ik mee wilde gaan op kamp. Dat ben ik gaan doen en toen werd ik ...ehm... ja, begeleider van een kamp met kabouters. Toen hebben ze gevraagd, wil jij niet een groep gaan draaien? Wil jij niet een kaboutergroep gaan doen? En dat heb ik jaren met heel veel plezier gedaan. Dat is zo vanaf mijn 14e jaar tot m'n, ik meen zo 20e jaar heb ik een scoutinggroep gehad. Een kaboutergroep, een groep van ja, zo'n 30 kinderen, meisjes, in de leeftijd van 6 tot en met 12 jaar. Dat vond ik echt heel erg leuk om te doen. En al die dingen bedenken samen, samen met ze zingen, knutselen, speurtochten houden, kampen voorbereiden en dat ook met die kampen helemaal dus het uitvoeren en daar als leiding bij zijn. Ja, ik vond dat geweldig!
Dat was toen ook een logische stap dat ik naar de Pedagogische Academie ging, tegenwoordig heet het PABO, maar toen was het nog de Pedagogische Academie. Dat was ook helemaal niet raar. En dan ga je stagelopen en ook dat, ja, alsof ik daarvoor geboren was! Ik vond het hartstikke leuk om te doen, ik heb daar écht met heel veel plezier ontzettend veel geleerd. Op de Pedagogische Academie, maar ook daarna dat ik echt aan het werk ging.
Werken op een basisschool in Maarssenbroek en daar krijg je dan ook collega's en ...ehm... ja, dan krijg je, als je verschillende klassen draait, verschillende kinderen waar je mee gaat werken. Ik heb voornamelijk toen groep 3 gedaan. Was toen ook dat ik begon, was volgens mij het eerste jaar dat het ook echt groep 3 was, niet meer lagere school, maar was het toen net basisschool geworden en het was niet meer de eerste klas, maar dus groep 3. En de kinderen moesten leren lezen, leren rekenen, schrijven, alles was nieuw. Ze kwamen vanaf de kleuterschool en ik vond dat heel interessant om daarin te duiken, om dat te leren, om daar achter te komen van hoe gaat dat dan? Ook dat heb ik toen met heel veel plezier opgepakt en heb ik jaren gedaan.
Daarna zijn wij verhuisd naar Zeewolde, en ook Zeewolde, toen daar, had ik zelf al kinderen en ja, ik geloof dat wij onze zoon gingen aanmelden op school en dat de directeur daar zei: 'Maar jij komt toch zelf ook uit het onderwijs?' Ik werkte op dat moment niet in het onderwijs. 'Ja, dat klopt, ik heb altijd groep 3 gehad.' 'Wil jij niet hier komen werken?'
En toen ben ik heel langzaamaan in het onderwijs gerold. Ik heb niet eens gesolliciteerd of zo. Heel langzaam ben ik erin gerold en kreeg ik weer een klas. Ik heb wel daarna altijd in deeltijd gewerkt, omdat ik ook mijn eigen gezin had. Bewuste keus.
En in die jaren dat ik daar lesgaf, heb ik één jaar geen lesgegeven zelf, maar heb ik een student begeleid en die student ging dan volledig lesgeven. Het ging dan om 2 of 3 dagen. En in dat jaar ben ik in aanraking gekomen met coachen, want de begeleiding moest op een coachende manier en daar kreeg ik dan les over, vanuit de PABO. En dan ging je dus in plaats van adviezen geven aan die student, ging je vragen stellen. Ik vond dat heel interessant, dat was voor mij een hele nieuwe manier van leren! En ik hoefde haar niet te vertellen hoe zij het moest doen, nee, ik ging vragen stellen zodat ze er zélf achter kwam, hoe zij dat kon doen! En ik deed dat best goed! Totdat zij zelf op een gegeven moment zei: ja, kan het niet gewoon zeggen hoe ik dat nou anders kan doen? Want anders moet ik er zó over nadenken en jij weet het toch al!
Nou, toen heb ik daarna, bij alle studenten die ik daarna kreeg, van: eerst vragen stellen, maar ook aangegeven dat als je van mij wilt horen dat ik daar een tip in geef, geef het aan, dan geef ik jou die tip! Of het advies wat nodig is. Ik heb namelijk meerdere studenten daarna wel begeleid. Ik was ook weer daarna gewoon juf, klassen gedraaid. Het leuke is wel dat ik een andere kijk kreeg op dat leren. Ik heb toen geleerd dat de kinderen heel veel dingen meer zélf konden uitzoeken. Dat ik niet als juf alleen maar hoef te zenden en hoef uit te leggen, maar dat ik het ook juist aan hun kan vragen. Nou was het ook, dat de methodes, die waren daar ook al een beetje meer mee bezig, dat je de kinderen een soort probleem voorlegt en dat de kinderen samen moesten gaan uitvogelen hoe ze dat dan konden oplossen. En ook dat vond ik weer heel interessant om op díe manier les te gaan geven. Zo ging ik veel beter kijken naar al die individuele kinderen, die allemaal wel daar een idee over hadden. En die daar op een andere manier over nadachten! En dat vond ik heel fascinerend. En toen heb ik ook ontdekt wat mijn ideale manier van lesgeven is.
Ik vond dat zo leuk om het op die manier te doen, alleen, het was ook in de tijd dat mijn gehoorverlies écht wel veel was en dat de tinnitus héél luid was en dat is toen in 2006 gebeurd, dat ik gewoon het hele onderwijs uit moest, omdat ik gewoon helemaal niet meer kon werken. Had ik nét ontdekt hoe het allemaal moest, en toen viel ik uit! Heb ik dus een hele tijd niet meer gewerkt. Met het re-integreren, heb ik gemerkt ook, dat ik niet met individuele kinderen wilde werken, maar dat ik heel graag juist met een klas wilde werken. En als dat met een klas werken niet ging, dat het voor mij beter was om niet meer in het onderwijs te werken. Ook die hoge kinderstemmen werd voor mij steeds moeilijker om die te kunnen verstaan. Dus tijdens die re-integratie kwam ik er wel achter dat ik heel graag met mensen wilde werken, maar dat ik dus beter niet meer met kinderen kon gaan werken. En dat loslaten is een héél proces geweest. Ook weer een heel verhaal, daar ga ik nu niet verder op in. Het heeft me wel heel veel gekost. Ik weet nog wel dat het emotioneel heel zwaar is geweest.
Maar toen ik eenmaal ontdekte dat ik wel met mensen kan werken, worden dat volwassen mensen, en dat op een coachende manier kan gaan doen, ging er eigenlijk een wereld voor me open! Coachen! Ja, ik had er wel eens mee te maken gehad, maar nu om dat ook echt als coach te doen, om mensen te begeleiden, die zelf uitgevallen zijn, ook wegens ziekte, om die dan weer op de been te krijgen, letterlijk, figuurlijk, zodat ze zelf weer in beweging komen om aan het werk te gaan. En ik had zelf ja, ik had wel ontdekt: ik kan gaan coachen, maar dat kan ik toch niet! En toen heeft de coach die mij begeleidde mij in het diepe gegooid, nou hier is een cliënt ga er maar naartoe. Super spannend! En het is wel gelukt! Ik kon op een gegeven moment toch wel mensen gaan begeleiden en ik kreeg er nog een cliënt bij en nog een cliënt bij.
Ik ben ook zelf een soort zelfstudie gaan doen. Boeken over coachen gaan lezen en doorwerken en opdrachten maken. Toen dacht ik van, het is toch wel handig ook om een opleiding te doen. Het mooie was, met die re-integratie was duidelijk dat ik ook een opleiding mocht gaan doen, omdat ik niet meer terugkwam in het onderwijs, dat zou betaald worden door mijn werkgever. Dus ik ben een coach-opleiding ook gaan doen. En tijdens die coach-opleiding kwam ik er al achter dat ik wel al meer stappen had gezet dan wat nodig is aan het begin van de cursus, van die opleiding. En dat vond ik wel mooi, hé. Dat heb ik al door en dat heb ik al door. Dus ik heb daar heel veel geoefend met medestudenten, heel veel van geleerd, ook van die medestudenten waar zij nog mee worstelden en waar ik ook zelf daardoor weer ja, rijker werd in het ...ehm... zelf kunnen coachen.
En dat heb ik dus heel lang gedaan, ik heb heel lang mensen begeleid die ook aan het re-integreren waren. Heel veel UWV-trajecten waren dat. En toen heb ik op een gegeven moment gekozen voor een specifieke doelgroep. Ik had ook het laatste ...ehm... jaar gedaan van de opleiding en toen ik daar dus met degene die bij mij het examen afnam die zei: 'ga je specificeren, ga kijken wat er in Nederland nog niet is', hij zelf zat namelijk in Canada. En ...ehm... hij kon spreken vanuit Canada, hij zegt 'ik weet niet precies wat er in Nederland níet is, dus ga kijken wat er nog niet is en waar jij dus iets in kan betekenen'. Ja, en met dat ie dat gezegd had, was het bij mij natuurlijk, dat zijn die mensen met de ziekte van Ménière, die ziekte die ik zelf ook heb! Dus toen heb ik bewust gekozen voor mensen met de ziekte van Ménière. Daarbij komt ook bij dat het mensen zijn met gehoorverlies en met tinnitus. En dat was weer een volgende stap die ik ging zetten.
En hoe bereik je die mensen dan? Nou, om dat dan ook weer allemaal, ja, te leren, ben ik naar de opleiding gegaan van Hooridee. Training, en dat gaat dan over omgaan met gehoorverlies en met die training bij Hooridee ook vervolg-trainingen gedaan, ben ik uiteindelijk Hoorcoach geworden. Hoorcoach gaat dan met name echt over dat gehoorverlies, maar deze Hoorcoach, ik dus, heb me dan ook gespecialiseerd in Ménière en tinnitus. Dus op dit moment begeleid ik die mensen. Mensen met de ziekte van Ménière en mensen met tinnitus. En doe ik daar dan iets speciaals aan? Is daar dan een speciale methode voor? Nou dat is er niet, het is meer dat je, omdat ik zélf weet wat het is om tinnitus te hebben en Ménière te hebben, dat ik op een bepaalde manier kan luisteren naar de cliënten, klanten (er zijn ook mensen die liever klanten zeggen). Mensen die bij me komen, dat ze het fijn vinden dat ze met iemand praten, die weet waar ze het over hebben.
Dan hoef je ook een heleboel dingen niet meer te zeggen, omdat zij weten: jij weet al wat ik bedoel. En dan is het luisteren naar wat zij nodig hebben, want geen enkele Ménière-patiënt en geen enkel persoon met tinnitus is hetzelfde. Dus ik luister en ik stel de vragen met wat zij nodig hebben. En de ene keer gebruik ik daar materialen bij en de andere keer dan is het alleen in het gesprek wat nodig is, maar dan wel met metaforen. Met ja, nét die vraag die zij nodig hebben, wat ze mee kunnen nemen en over na kunnen denken. En af en toe geef ik ook de tips, heb je hier wel eens aan gedacht? Heb je daar wel eens aan gedacht? Juist omdat zij graag geholpen willen worden en ja, toch minder tijd hebben, minder de tijd willen nemen om het helemáál zelf uit te zoeken. En als zij dan die tip van mij willen horen, kan ik dat aangeven, waarbij ik ook altijd aangeef: neem die tip mee en ga kijken wat je ermee gaat doen, maar als jij ontdekt: ik kan het beter zo doen, dat maakt niet uit hè! Het gaat erom dat jij in beweging bent, als klant, als cliënt van mij, dat jij in beweging bent en uiteindelijk weer je weg zelf kunt gaan. Met die ziekte van Ménière, met tinnitus.
Dus ja, mijn werk als Hoorcoach, ik blijf dat ontzettend leuk vinden! Naast het werk als auteur-zijn, naast het werk als presentator-zijn, spreker, vind ik het ook heel boeiend om met mensen te werken die nog in die struggle fase zitten van de ziekte of in die struggle fase van de tinnitus, hoe je daarmee om moet gaan, om die dan te begeleiden. Dus ja, alles rondom 'horen', 'Hoor jij wat ik hoor?' ...ehm... 'horen' was vroeger een heel beladen ...ehm... woord voor mij, dat is dus nog voor 2006 geweest, toen was horen -omdat mijn gehoorverlies te veel werd, omdat de tinnitus te luid was- was dat echt een moeilijk woord, kon ik daar niet zo veel mee, ik ging al bijna huilen als je het had over 'horen'. En tegenwoordig is dat voor mij een werkwoord waar eigenlijk alles in mijn werk om draait! Vrijwilligerswerk, het betaalde werk, ik vind het helemaal mooi! Dus het is heel mooi rond voor mij. Mijn werkzaamheden, alles rondom 'horen'.
Dus dit was seizoen 4, aflevering 16: mijn werk! Dank voor het luisteren!