Tijdens de AudiologieMarathon van Optitrade mocht ik drie keer een workshop geven. Met de toepasselijke titel Hoor jij wat ik hoor? Hiermee was ik wel een vreemde eend in de bijt tussen de presentaties van de mannen van de hoortoestelmerken.

(Foto; werpbox en twee kaarten van het Earline magazine)

Volledig transcript:

Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven', de podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord....Het kan gaan over het fysieke evenwicht of over het psychische evenwicht of alles wat daar rondom heen hoort en in dit geval gaat het weer over het horen van mij. Dit is seizoen 5, aflevering 14: Ik hoor je graag.

Op 29 januari was ik bij de audiologie marathon georganiseerd door Optitrade. En ik mocht daar workshops geven. En zo'n audiologie marathon daar komen audiciens naartoe en ook een heleboel audic... ...ehm... hoortoestel-fabrikanten die daar hun merk aanprijzen.

Zo waren er ook allerlei workshops van die hoortoestel-fabrikanten die daar ook iets over te melden hadden, vooral de nieuwe snufjes en zo, wat gedeeld werd. En er waren ook een paar plenaire lezingen aan het begin van de dag. En ik mocht daar dus dan drie keer een workshop houden.

Nou heb ik een tijd geleden al bij zo'n audicien-congres een hele mooie presentatie gegeven over het evenwicht. Mocht ik toen ook meerdere keren doen. En de mevrouw met wie ik contact had, die dus al die workshops moest indelen, die zei al van: je hebt het toen over het evenwicht gehad, kun je nu een ander onderwerp belichten? Toen heb ik gekozen om het over ‘het horen’ te gaan doen en dat ik juist het auditieve medium gebruik ...ehm... als iemand die gehoorverlies heeft, dat ik dat dus wel doe. Waarom doe ik dat en wat vind ik daar leuk aan? En wat heb ik ervoor nodig om dat te kúnnen doen?

Dus ik vond dat wel heel interessant om het te gaan doen. En met haar dan ook overlegd van oké: is dit goed, mag ik deze inhoud zo doen? En dat was helemaal prima. Ik heb het genoemd, de workshop 'Hoor jij wat ik hoor?'. Dat is de vraag die ik altijd stel aan het begin van mijn radioprogramma en toen dacht ik, ik vind het ook leuk om het écht over het radioprogramma te gaan hebben en over podcast maken.

Dus ja, hoe ben ik begonnen? Ik heb natuurlijk al in een eerdere aflevering verteld over die werpbox, die ik tegenwoordig heb. De aanvullende hoor-apparatuur, hoorhulp-apparatuur waarmee ik echt de mensen veel beter kan verstaan. Ik dacht, ik neem die werpbox mee. En toen ben ik ook begonnen met dus de vraag te stellen: 'Hoor jij wat ik hoor?' Het leuke is, dat staat ook op die box van mij, want ja, die vind ik gewoon heel mooi. Dat heeft alles met horen te maken. Dus die vraag heb ik gesteld en ik gaf die box dan aan één van die audiciens die daar dan een antwoord op mocht geven. En dat heb ik aan een paar mensen zo gevraagd: 'Hoor jij wat ik hoor?'. En dan toch een heleboel die echt zo hebben van: “Ik weet niet wat jij hoort” enne... ze bedenken niet zo gauw een heel ander antwoord. En toen heb ik het stukje laten horen van mijn radioprogramma, waarin ik ook die eerste vraag stel. Het leuke is hoe degene die reageert daarop, is heel mooi, want ze noemt ook zo: ik weet dat jij een gehoorbeperking hebt, dus ik weet dat jij het anders hoort dan dat ik het hoor, maar meer filosofisch gezien is ook dat als je iets hoort dat je het ook nog anders kan interpreteren. Dat het ook afhankelijk is van hoe jij dat dan bedenkt wat er gezegd wordt en zo, en wat je daar achter... wat daar nog achter zit en zo.

Dus dat was heel grappig dat ik dat liet horen. Een klein stukje dus daarvan van het begin van die radio-uitzending. En toen heb ik ook aangegeven: “Deze vraag 'Hoor jij wat ik hoor?' daar krijg ik elke keer een ander antwoord op, afhankelijk ook hoe goed de mensen mij kennen.” En toen heb ik gezegd: ik ben Paula Hijne. Heb ik verteld over mijn genetische gehoorverlies. Toen ik tinnitus kreeg. Ménière. Wat het gevolg was. Verlies van werk. Re-integratie. Coach-opleiding gedaan. Allerlei ziektewet en WIA- trajecten gedaan. Eigen bedrijf. En toen de keuze gemaakt om Hoorcoach te worden, specifiek gericht op tinnitus en Ménière. Dat ik auteur ben van die twee boeken. En dat ik nu het derde boek aan het schrijven ben. En dat derde boek, heel grappig, die gaat heten: 'Hoor jij wat ik hoor?'. Nou, dat was al heel grappig dat mensen hadden zo van hè oké!

En toen ging ik verder over horen. ‘Horen’ vroeger was voor mij een heel beladen woord en dan praat ik eigenlijk vanaf de jaren ‘90 dat ik zelf erachter kwam dat ik gehoorverlies had. En ook merkte in het onderwijs hoe moeilijk het was met mijn gehoorverlies, helemaal ook toen de tinnitus erbij kwam. En het horen werd steeds minder, maar het spraakverstaan werd ook steeds moeilijker en toen was horen een heel beladen, een moeilijk woord. Daar zat een emotie op, echt helemaal niet fijn.

En dat is omgevormd in de loop der jaren naar een woord, wat in al zijn aspecten bij mij past! Wat zowel in werk, vrijwilligerswerk, als privé met mij te maken heeft. En omdat ik langzaam doof word, en dat ook weet en niet weet of dan hoortoestellen ook nog helpend kunnen zijn, ben ik nu al aan het leren met gebaren te communiceren. En dat ik ook elke week een gebaren-oefengroep in Zeewolde heb. En dat het ontzéttend leuk is om te doen. Omdat ik me ook weer een beetje juf voel. En op het moment dat ik het vertelde ging ik er ook gebaren bij maken (ha). Dat was heel grappig, want een heleboel kennen dat niet. Ik heb ook aangegeven van: dat als een, iemand, bij jou komt als klant die plotsdoof is geworden en die nog wel hulp kan hebben van een hoortoestel, dat dat kan gaan helpen met het spraakverstaan, kun je ook aangeven dat daarnaast het heel handig is om te leren gebaren!

Als je toch wilt blijven communiceren is dat een hele mooie vorm. En dat kon ik zelf laten zien in gebaren ook. En dat je er gewoon bij kunt praten en zo. Nou dat, ja, dat vonden ze ook heel grappig.

En toen ben ik doorgegaan over te vertellen over die radio. In 2016 ben ik gevraagd om een radioprogramma te maken, bij de Lokale Omroep Zeewolde. En dan interview ik mensen over allerlei onderwerpen, horen in de breedste zin van het woord, en ik regel de gast, de datum, het onderwerp, ik regel de studio en kies te muziek uit. En dan in de studio is er dan nog een technicus die mij helpt bij die hele techniek. Hoef ik dat gelukkig niet zelf te doen, want dat vind ik toch best een beetje moeilijk. Radio is niet helemaal vanzelfsprekend. Er zijn heel veel mensen met gehoorverlies die helemaal geen radio luisteren. Ik zelf ook niet zo heel veel. Maar toen heb ik gevraagd aan deze audiciens die hier waren, ik kan namelijk interviewen, ik vind het heel leuk om vragen te stellen, om mensen hun eigen verhaal te laten doen, over hun werk, over hun beroep over... over het vrijwilligerswerk, over de hobby's die ze hebben. Over, nou ja beetje de levensloop om die door te nemen. En toen heb ik gevraagd: “Waar kan ik rekening mee houden en waar moet ik rekening mee houden als ik dus in de studio met die gast zit? Wat moet ik dan doen? Hoe kan ik die het beste volgen?”

Het grappige is dat ze in eerste instantie steeds kwamen met ...ehm... de schrijftolk meenemen, die vond ik wel heel mooi, want niet alle audiciens weten wat een schrijftolk is. Een schrijftolk meenemen. ...ehm... een app op de telefoon waardoor je de spraak kan zien en dat je dat mee gaat lezen en dat daar verschillende toepassingen van zijn. En toen heb ik gevraagd: “Wat is er nog meer nodig als dat niet lukt of als ik het meelezen niet kan, dat ik eigenlijk toch wel de gast zelf wil verstaan, wat kan ik dan doen, wat kan ik dan doen, en toen kwamen ze wel met: oh ja, ...ehm... voldoende licht, je moet licht op het gezicht hebben. Dat ik degene, de gast ook goed kan zien, kan aankijken, dus ook zo gaan zitten dat ik die goed kan aankijken. Dus ook hoe we tegenover elkaar zitten en ook qua akoestiek, dat vond ik heel mooi, dat in elke groep, ik heb hem drie keer gedaan, in elke groep was er iemand die zei: “De akoestiek moet goed zijn en een prettige akoestiek.” En dat vond ik een hele mooie opmerking en toen heb ik wel gezegd: ”Nou ja, in een radiostudio kan je ervan uit gaan dat de akoestiek wel goed is, maar het is wél heel belangrijk, want als ik ergens anders ga interviewen, dan moet ik ook rekening houden met dat daar een goede akoestiek is.

Zoals ik ook hier in deze ruimte, dat het een prettige akoestiek is. Dat het niet hol klinkt en zo.” Waar je verder voor moet zorgen is dat er niet te veel geluid van buitenaf allemaal bijkomt. Nou dat klopte natuurlijk ook. En toen gaf ik ook aan: “Gelukkig is een radiostudio ook redelijk geluidsdicht, maar dat is ook iets waar je rekening mee moet houden op het moment dat je een interview gaat houden en dat opneemt.”

En niemand kwam op het idee dat een koptelefoon ook gewoon heel goed kan helpen, dus die heb ik zelf genoemd. Ik zet tijdens het opnemen een koptelefoon op en die kan ik gewoon inpluggen in de apparatuur bij de... in de studio en dan hoor ik dus letterlijk op mijn oren, veel dichterbij dan dat het van buitenaf helemaal moet komen. En dan kan ik ook af en toe wegkijken. Dan hoef ik niet de gast de hele tijd aan te kijken als hij aan het praten is, kan ik toch even naar mijn papier kijken: van oh ja welke vraag, dit is de muziek, hoeveel tijd is het? Houd ik altijd op de klok bij. Al die dingen wil ik dan in de gaten houden en dat kan ook, want tegelijkertijd kan ik het toch nog horen, nou rechtstreeks op mijn oren. Én ik gaf aan, meestal ken ik ook de stem van de gast, dus dan weet ik ook wel dat ik die gast goed kan verstaan. Die heb ik al wel eerder gesproken. Dus dat scheelt ook heel veel.

Het grappige was, op het moment dat ik die vragen ging stellen zag je toch die mensen wel weer schrikken. En toen dacht ik hè hoe doen ze dat bij al die andere workshops. Zouden ze daar dan geen vragen krijgen? Hoeven ze daar dan niet mee te denken? Ik heb zelf: het is een workshop, zo noem je dat. Je noemt het niet dat het allemaal gewoon presentaties zijn. Dus ik vind het zo mooi dat ze mee mogen denken. Ja, bij mij mochten ze dat dus doen. Dat vonden ze nog best wel lastig ook, terwijl zij dit met klanten eigenlijk heel logisch, dat hele rijtje, moeten kunnen vertellen. Akoestiek, hoe je zit ten opzichte van elkaar, lichtgebruik, hoe de afstand is, dat de omgeving wat rustig... dat moeten standaard adviezen zijn. Standaard tips die zij aan hun klanten toch doorgeven, lijkt mij?!

Oké. Maar toen ging ik verder. Ik heb verteld over dat ik tegenwoordig wel hoortoestellen draag. En dat ik die sinds 2019 heb. En dat ik dat heel langzaam heb opgebouwd, dat ik daar wel acht maanden over heb gedaan om te voorkomen dat ik een aanval van draaiduizeligheid zou krijgen. En daar ben ik ontzettend blij mee, want daardoor kan ik, het spraakverstaan, is er echt wel door verbeterd en overdag is dan ook de tinnitus minder aanwezig. Die wordt écht een beetje gedempt doordat er veel meer geluid van buiten komt.

En toen vertelde ik verder over dat boek wat in 2020 is uitgekomen, 'Evenwicht, in uitvoering.’ Dat was midden in de corona-periode en ik wilde toch de mensen bereiken dat ik dat boek gemaakt had en ik wilde daar nog veel meer over kunnen vertellen. En toen ben ik begonnen met podcast maken en dat is raar, zei ik toen, dat is weer een auditief medium, dat hoe hoe hoe kom ik er bij (ha) om dat dan te gebruiken. Maar het is zó leuk om te doen!

En dan kan ik de kennis delen, dan kan ik ervaringen vertellen, dan voel ik me ook een beetje weer die juf die iets mag vertellen en zo. Hmmm, dan zie je ze ook allemaal knikken. Iedereen had echt zo van ja, daar kan ik me ook iets bij voorstellen. En toen heb ik ook gevraagd van: “Wat heb ik daarbij nodig om dat te kunnen doen? En dan krijg je toch een beetje weer, natuurlijk, dezelfde antwoorden en dat was de bedoeling ook. En waarbij ik ook dan aangeef dat ik dat ...ehm... aan de statafel doe, dat ik dat meteen bij me heb, vlakbij de microfoon kan staan en zo. En even kijken hoor, toen ben ik verder gaan vertellen over ja, er zijn natuurlijk mensen die helemaal geen podcast kunnen luisteren. Omdat die door hun gehoorverlies, dat ja, eigenlijk echt dat mondbeeld erbij nodig hebben en alleen maar luisteren dat dat toch te vermoeiend is, te moeilijk of sneller afgeleid. Hoe kan ik dat dan oplossen? En dat heb ik ook weer, die vraag heb ik gesteld aan hun: “Denk eens mee? Wat kan dan doen?’ En gelukkig kwamen ze ook wel op het idee om daar een transcript bij te zetten en wat ze ook wel zeiden is, je kunt ook een YouTube filmpje maken, waar dan de ondertiteling bijkomt. Ik zei: “Dat is een supergoed idee, het verschil is alleen dat, als je een filmpje gaat opnemen, dan heb je dus erbij nodig niet alleen een podcast microfoon, maar dan heb je een goede camera nodig, dan moet ik ervoor zorgen dat mijn haar goed zit, dat de omgeving netjes is, de kleding die ik dan draag. Alles draagt eraan bij dat dat hele plaatje dan ook moet kloppen, dus ik heb daar veel meer voor nodig dan alleen het maken van geluid. Alleen het maken van die podcast.” Want het was natuurlijk wel een idee en daarbij, ja heel veel mensen willen natuurlijk ook de podcast gebruiken tijdens het wandelen of in de auto of ...ehm... die vraag kon ik ook in één groep stellen zo van: “Waar gebruik jij de podcast voor? Wanneer luister jij?” Ja, en dan blijkt ook, dat veel mensen het tijdens het sporten gebruiken of inderdaad in de auto. Dus die was leuk.

En toen heb ik zelf uitgelegd dat ik dus zelf een schrijftolk daarbij gebruik. De schrijftolk waarmee ik al veel meer contact heb, die heb ik toen gevraagd: “Zou je dat voor mij willen doen? Wil jij dat allemaal typen? En dan dat volledige transcript zet ik er dan bij, bij de podcast en zo kunnen mensen of alleen luisteren of luisteren en meelezen of alleen lezen! Want er zijn mensen die ook echt alleen maar lezen.

En als laatste heb ik toen de vraag gesteld, nog een keer, met die box, die had ik toch nog in mijn handen: 'Hoor jij wat ik hoor?' En toen was ik benieuwd, gaan ze nou andere antwoorden geven? En dan blijkt dat ze toch nog steeds niet echt ...ehm... hele verrassende antwoorden geven of zo. Dat is écht heel grappig dat ze dan toch niet... ze kunnen dan ook zeggen: nou ik weet nu wel zeker dat ik echt heel anders hoor dan jij, want je hebt verteld over het gehoorverlies of zo. Dat is grappig dat ze dat niet op die manier kunnen delen (ha), maar misschien vonden ze het te verrassend, want het lijkt ineens met die microfoon die je voor je krijgt, zoals je ook wel eens buiten een microfoon onder je neus geduwd krijgt en dan een vraag in een of ander programma krijgt, waarbij ze je ook meteen filmen, dat je meteen direct antwoord moeten geven. Dat is misschien ook echt nog een beetje spannend dan. Dat lukt ook niet zomaar. Ik vond hem wel heel leuk om daar ook mee af te sluiten met die vraag: 'Hoor jij wat ik hoor?'.

En toen heb ik 'dank je wel' gezegd van luisteren, voor het luisteren en mensen gingen allemaal klappen, ik kreeg applaus. Het leuke is, er waren ook een paar audiciens die gingen met hun handen in de lucht boven hun hoofd, zoals ze het applaus doen bij mensen die niet goed kunnen horen. Bij slechthorenden wordt heel vaak dus met die handen in de lucht het applaus gegeven. Ook omdat het geluid van klappen, voor heel veel mensen heel onaangenaam is, dus ik vond het heel leuk dat ze dat deden! Dus ik kon het zelf ook zo doen (haha).

En ...ehm... ik kreeg later ook wel van de organisatie te horen dat de mensen dat een heel inspirerend verhaal vonden wat ik vertelde en dat ze het leuk vonden en nou ja, dus, ik heb er positieve reacties op ontvangen. Dat is écht heel fijn.

En na die workshops, na de lunch, ben ik zelf nog eventjes bij de stands langs gegaan. Sowieso bij de stand van mijn hoortoestel-merk, bij Widex. En heb ik even de nieuwste dingetjes gehoord zo. Die meneer heeft dat even verteld en ook mijn ervaring kon ik daarin delen, maar zij hadden zelf ook weer nieuwe toepassingen en zo en dan denk ik, oh leuk, daar kan ik over na gaan denken en als ik dus dan toch hoortoestellen buiten de categorie wil kopen, wil hebben, dan kan ik er zelf alvast voor gaan sparen. En ik ben even bij Earline langs geweest, dat is een vakblad voor audiciens. En ja, het leuke is, daar heb ik ook gewoon even heel mooi contact gehad. En ze waren nog meer benieuwd naar mijn verhaal, want er waren een paar die waren ook bij mijn workshop geweest. Dus ik kreeg nog wat meer vragen, maar ook: zou je daar niet een keer een artikel over willen schrijven? En in dit geval ging het over het woord ‘slechthorendheid’. Ik zeg: nou dat wil ik wel doen. En ja, nou, dat artikel ga ik dan nog schrijven. En dan zou het heel mooi zijn als dat gedeeld wordt ook in het blad Earline en wie weet komt daar nog weer een heel ander mooi contact uit. Dat vond ik ook leuk, dat ik toch nog even daar langs ben geweest, bij die stand bij die dames om ...ehm... ja, even te horen en even te vertellen. En zij willen trouwens ook podcasts gaan maken, dus ze was ook benieuwd van, hoe gaat dat dan. Heb ik ook aangegeven, als je nog meer vragen hebt, kom maar, dan wil ik daar wel over vertellen. Dus ja, heel tevreden ging ik daarna weer naar huis. Wel met het openbaar vervoer, want ik had verder niemand mee. Ik had ook verder alleen maar mijn eigen twee boeken mee, van allebei een exemplaar, en geen boeken mee om te verkopen. Dat had ook nog gekund, maar ja, dan had ik het anders moeten regelen met hoe ik daar dan naartoe kon gaan. Nu kon ik gewoon zelf met het openbaar vervoer daar naartoe. Dat heb ik dan ook gedaan. En de heenreis was een crime, want overal stond file, maar de terugreis ging helemaal geweldig. Gewoon lekker, het was rustig, dus het was helemaal goed dus ...ehm... ja, dit was het verhaal over wat ik gedeeld heb tijdens die workshop over horen. En dat heb ik met heel veel plezier gedaan.

Dus dit was aflevering 14, seizoen 5, aflevering 14: Ik hoor je graag. Enne, nou, tot de volgende keer. Dank voor het luisteren!