Er zijn verschillende triggers die ervoor zorgen dat ik instabiel wordt, wiebelig. Ik deel enkele triggers waar ik recent mee te maken heb gehad.
(Foto: louwer.eu febr 2017)
Volledig transcript:
Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven'. De enige podcast in Nederland die gaat over het zintuig evenwicht. Dit is seizoen 6, aflevering 13: Scheef.
Ik wil het met je gaan hebben over triggers waardoor ik wiebelig word, instabieler. En dan weet ik wel, ik moet niet in een draaimolen gaan zitten of de achtbaan. Niet meer in een zweefmolen, terwijl ik dat eigenlijk een héérlijk gevoel vind, ik kan het beter niet meer doen. Of op de trampoline. Op de trampoline springen is voor mij, nou, niet zo'n goed idee. Ook al lijkt het mij weer een heerlijk gevoel. Mijn evenwicht vindt dat écht niet fijn! En wat ik ook beter niet kan doen is lopen in een rijdende trein. Dan kan ik toch beter wachten tot de trein stilstaat om dan in te stappen, of uit te stappen, maar niet als ie rijdt dat ik dan ga lopen. Maar er zijn nog andere triggers ook.
Ik ben naar een bruiloft geweest in een kasteel. En dat was schitterend. Écht een mooi kasteel, ik had begrepen dat het helemaal is opgeknapt. Alleen, daar is geen fijne akoestiek. Helemaal niet als daar dan heel veel mensen binnen zijn. Er zijn hele hoge plafonds, alles was van hout, weinig meubilair. De vloer, ook een harde vloer. De akoestiek is niet prettig als daar heel veel mensen tegelijk aanwezig zijn. In een andere ruimte, in een andere zaal, daar was een DJ en die ging muziek draaien. Is natuurlijk heel leuk bij een bruiloft, maar die muziek begon al luid. En die werd luider en naarmate de avond vorderde, werd het heel luid. We stonden te praten met een oom van de bruid en die gaf al aan dat hij in een te luide omgeving was. Want hij had een smartwatch die dat aangeeft en toen vroeg ik van, op hoeveel decibel is het dan afgesteld? Nou, zei hij, volgens mij als het boven de 80 decibel komt. Nou ja, dat was het (ha) ruim daarboven, dat was écht veel meer. En wij stonden in een ruimte naast de zaal van de DJ. Dat was écht helemaal nog de hoek om en zo en toch was er ook in de ruimte waar wij waren, die muziek nog veel te luid! Echt, er is gewoon geen normaal gesprek mogelijk!
En ik heb het wel geprobeerd hoor, door heel goed spraakafzien. Dan heb ik weer het voordeel, ik kan mijn hoortoestellen wat zachter zetten en dat is dan weer heel prettig. Dus die had ik op stand 3 staan. Dat is echt wel een stuk gedempt, maar dan betekent het als ik iets wil volgen, dat iemand aan het praten is, dan moet ik enorm spraakafzien.
En dat kost zo veel extra energie, dat kon ik dan ook niet de hele avond volhouden. Op een gegeven moment, mijn man die kijkt mij al aan en zo van: nou zullen we zo gaan? Dan ben ik eerst even nog naar de wc gelopen en ik merkte al tijdens het lopen naar de wc, waar ook nog eens een keer een hele trap was waar je naar beneden moest en ook weer omhoog en beetje naar het donker ook toe. Ik merkte al dat ik instabieler ging lopen. Ik dacht ja: nou ja het kan, het is hier donker en dus ik weet de weg niet, misschien dat het daardoor komt. Maar eenmaal weer boven, wilde ik even afscheid gaan nemen van de bruid. En de bruid die was in de zaal bij de DJ, waar die muziek dus nog zo enorm luid was. Ze waren ook allemaal aan het dansen en zo. Heerlijk, ik hou van dansen, alleen niet in zulke luide muziek. Dus ik heb daar niet gedanst. Maar ik ging wel de bruid even gedag zeggen.
En teruglopend vanuit die zaal, zag mijn man, die zag mij al helemaal wiebelend aan komen lopen, dus hij kwam al gauw naar me toe om me te steunen en dat was heel fijn! Écht zo van: gelukkig, want ik was al zo aan het kijken, ik moest een beetje tussen de mensen door laveren en nou, waar kan ik dan het beste door lopen? Hoe loop ik dan, en oh écht! Dus te veel geluid, écht te veel geluid en daar dan ook best een tijd nog in blijven -een hele avond- is voor mij een enorme trigger waardoor ik instabiel word.
En dan nog een andere situatie. Ook van de week meegemaakt. Ik ging met het openbaar vervoer. En ik kwam bij het station Bilthoven. En bij station Bilthoven, daar is een hele scheve trap. Als je dan naar beneden loopt, dan zie je die traptreden helemaal scheef staan en dat is heel onaangenaam om te lopen. Ik ga daar ook altijd aan de rand lopen waar de leuning is en ik hou de leuning ook altijd heel goed vast. En als je de trap dan eindelijk af bent, dan moet ik ook weer daarna een trap naar boven omdat ik naar de bus wil. Nou denk ik dat ik ook helemaal om zou kunnen lopen, maar oké, ik neem dan toch de trap, want traplopen is goed, is gezond, is ook heel goed om het evenwicht steeds te triggeren, dus ik ging die trap op en ook dat is weer zo'n hele scheve trap. Nou dat is, écht niet prettig!
Het regende ook, het was ...ehm... wat koud weer en zo, dus ik moet ontzettend oppassen met hoe ik dan loop. En dan denk ik van: nou dit is door iemand ontworpen die nooit iets over het evenwicht heeft gehoord en al helemaal niets met evenwichtsproblemen heeft. En ik denk dat deze ontwerper ook helemaal geen rekening heeft gehouden met mensen die slechtziend zijn of blind, want ik kan me voorstellen dat die mensen daar ook nog, misschien nog wel veel meer, moeite mee hebben om die trap te gebruiken. En ik loop er wel op, maar niet echt van harte. En zowel op de heen- als de terugreis ga ik via station Bilthoven, dus dan ga ik ook via die trappen. En dat ging helemaal niet goed deze keer, want de rest van de dag bleef ik dus heel instabiel als ik liep. Dus deze trappen zijn ook een enorme trigger waar ik wiebelig door kan worden.
En toen dacht ik: ik zoek het eens even op. Ik ga eens kijken of er een foto is van die trap op het station Bilthoven. En wat blijkt nou: in 2015 was het al aangekaart dat de schuinte van deze trap heel risicovol is voor veel mensen. Want elke traptrede, omdat ze scheef staan, heeft een andere diepte en daardoor kun je je dus heel snel verstappen. De looprichting die staat niet haaks op de trede. En dat maakt het ook zo moeilijk. En vooral als je dan haast hebt, dan is het nog moeilijker om die trap makkelijk op en af te gaan. En toen werd het advies gegeven van de NS om dan met de lift te gaan. Die hebben ze daar ook in Bilthoven op het station, dus ga dan met de lift. Maar ja, we willen toch dat iedereen trap blijft lopen!
En gelukkig, als ik met aandacht loop, en vooral met rust, dan kan ik die trappen wel op en af. En dan moet ik vooral ook goed blijven kijken waar ik mijn voeten neerzet. En in 2017 is dat nog een keer aangekaart, bij ProRail. ProRail liet toen weten de klachten heel serieus te nemen, maar ja, vanaf 2015 was dat al bekend. We zijn nu bijna 10 jaar verder en die trap is er nog steeds! Hoe dan! Vraag ik me af. Hoe kan het dat daar eigenlijk nog niets aan gedaan is.
Maar ja, dan vraag je je misschien af, wat ik op station Bilthoven deed? Nou, een paar keer per jaar word ik uitgenodigd als trainingsacteur bij de Hogeschool in Utrecht, bij de tolkopleiding. En dan help ik bij de stages van de studenten als dove acteur. Ja, en ik leer daar heel veel van, maar zij leren natuurlijk ook heel veel van mij. Soms is het zelfs de eerste keer dat ze met een, met eigenlijk een toekomstige klant te maken krijgen, met iemand die al slechthorend is. 'k Ben niet helemaal doof, ik kom daar als slechthorende. Maar dan gaan ze dus oefenen met iemand die al écht slechthorend is. En dat vinden ze in het begin héél spannend. Als ik dan vaker ben geweest, bij eenzelfde groep studenten, dan wordt de volgende keer wat makkelijker. Maar, nou ja, in ieder geval, ik geef hun feedback op wat zij dan doen en daar leren zij ook weer heel veel van mij.
Dat vind ik heel leuk om te doen, dus ik ga er graag naartoe. Maar ik ga daar wel naartoe, ...ehm... ik reis daar naartoe met het openbaar vervoer. Nou zou ik ook vanuit, ik stap in Nijkerk in. Ik ga met de bus naar Nijkerk toe, vanuit Zeewolde met de bus naar Nijkerk, dan met de trein naar Bilthoven toe, maar ik zou ook in Amersfoort kunnen uitstappen. Daar gaat ook een bus die dan rechtstreeks naar het Science Park gaat waar ook de Hogeschool is in Utrecht. Maar die bus die is vaak zó ontzettend vol, daar in Amersfoort, dan zou ik de hele rit moeten staan. Dat heb ik een paar keer gedaan en toen dacht ik: dat is écht niet handig. Dus ook het staan in een rijdende bus, die alle kanten op gaat, vooral ook als het nog eens een keer druk is op de weg, nou, dat is voor mij ook een trigger om instabiel te worden. Dus ja, dan is het de keus tussen de drukke bus en daarin staan -de kans dat je daarin moet staan, het hoeft natuurlijk niet altijd- of dan dus die trap nemen in Bilthoven.
In ieder geval, ik heb nu verteld over een paar triggers waardoor ik wiebelig word en waardoor ik scheef ga lopen. Dat is dus te veel aan geluid en te lang, een scheve trap en staan in de bus tijdens het rijden. Ja en zo zijn er natuurlijk nog wel meer triggers, maar deze heb ik nu even met je gedeeld en vooral (ha) mijn verbaasdheid over die scheve trap waar ik dus écht... dat ik dacht van nou ja!!! Het heeft natuurlijk ook te maken met patronen, het is natuurlijk een heel raar patroon wat gewoon niet klopt met wat we gewend zijn en dat is daar bij die trap daar in Bilthoven. Dit was seizoen 6, aflevering 13: Scheef.
Dank je wel voor het luisteren en tot de volgende keer.