Wat is een levenskunstenaar? Voel ik mij een levenskunstenaar? Sta ik wel of niet evenwichtig in het leven op dit moment? Ik weet het even niet. Ik zie deze periode als een 'tussentijd'. 

Ook deze aflevering is gemaakt tijdens de lockdown periode, het verhaal wat ik vertel is nog steeds actueel.

(foto zelf gemaakt van de sneeuw in Zeewolde)

Volledig transcript:

Levenskunstenaar.

Levenskunstenaar, een term die ik een paar jaar geleden van iemand hoorde. Die noemde zichzelf levenskunstenaar en toen ben ik mezelf gaan afvragen van: voel ik mijzelf een levenskunstenaar? En ergens was dat op dat moment ook wel zo.

Ehm... in 2006 toen de ziekte van Ménière, dat ik die kreeg, en eigenlijk volledig uitviel en letterlijk en figuurlijk een paar maanden mijn evenwicht kwijt was, leek het ook alsof die hele fundamenten onder mijn bestaan weggehaald waren. Behalve dan dat ik nog steeds in een fijn gezin woon en in een fijn huis, waren alle andere dingen om mij heen weggevallen.

Was het werk wat ik niet mee kon doen, ik had een overvolle agenda en die agenda was leeg en al het vrijwilligerswerk kon ik niet meer uitvoeren, mijn hobby's niet meer, het sporten, alles was weggevallen. En in een paar maanden tijd heb ik dus gevoeld hoe het is, als je al die dingen niet meer om je heen hebt en niet meer kunt uitvoeren. En heel langzaamaan ben ik toen opgekrabbeld en letterlijk en figuurlijk weer stapjes gaan zetten, stappen gaan zetten. 

En uiteindelijk merkte ik van: ik heb dus een gehoorbeperking en ik heb een luisterberoep. Ik heb een nieuw beroep gevonden en coachen is bij uitstek een luisterberoep en ik heb een evenwichtsbeperking en ik voel mij evenwichtig in het leven staan. Omdat ik, toen ik die fundamenten weer kon opbouwen, andere keuzes heb gemaakt die veel beter bij mij passen op dit moment. En dat is zó fijn! Het is zo heerlijk om dat te ontdekken, dus die term levenskunstenaar die paste mij wel. Alleen vraag ik me af is het nu nog steeds zo? Sta ik nu nog evenwichtig in het leven? Ik weet het even niet meer en dan noem ik dit maar die tussentijd.

De tussentijd tussen dat ik écht evenwichtig in het leven stond en strakjes dat ook weer, ook weer zo voel. Nu voel ik het echt als een soort tussentijd, ik kom veel te weinig tot actie. Ik wil heel veel, mijn hoofd staat voortdurend 'aan', en ik doe het niet. En helemaal op dit moment. Het is op dit moment, 8 februari 2021, heel Nederland is nog in lockdown, het is ontzettend koud buiten, er is heel veel sneeuw gevallen en hele bijzondere sneeuw, want er zijn overal stuw- of eigenlijk van die sneeuwwallen gemaakt en die sneeuwwallen vind je op allerlei verschillende plekken. Het ziet er schitterend uit! Er is een hele harde wind en als je nu buiten loopt en dus je voetstappen die duidelijk in de sneeuw te zien zijn, en even later helemaal gevuld met verse sneeuw, is er niks meer te zien van die voetstappen die je hebt gezet.

En op dit moment weet ik het dus even niet meer. Ik zit hier dus wel in een warm huis ...ehm... voorzien van alle basisbehoeften die je maar kunt hebben. En ik voel me dus heel prettig in dit huis. Ik zit nu in mijn praktijkruimte. In mijn thuisstudio noem ik het dan ook en ik vind het prettig. Ik vind het fijn, lekker warm. En tegelijkertijd voel ik me ook heel onrustig. En ik heb juist meegekregen van, creëer die rust en ga humor gebruiken, ga meer speelsheid erin brengen in al die acties die je wil gaan doen. Ja, nou, dat klopt waarschijnlijk wel en toch, ik blijf nog wel onrustig in mijn hoofd, in ieder geval.

En dat komt ook omdat ik weet, er zijn mensen die zijn dubbel zo hard aan het werk op dit moment. Die ja, worden geleefd door alle omstandigheden en er zijn mensen die helemaal geen werk hebben en helemaal geen uitzicht op het werk wat er gaat komen, het is onduidelijk. En alles er tussenin. En ik weet ook niet precies waar ik zelf precies zit. Ik ben niet dubbel zo hard aan het werk. Ik ben waarschijnlijk iemand die dus ook op dit moment niet dat werk heeft wat ie graag zou willen doen, alleen er is wel uitzicht op dat het wel weer gaat komen. Alleen geen idee wanneer. Is dat als de lockdown voorbij is of is dat op het moment dat ik nu allerlei acties doe en dat dat werk dus dan zichzelf weer openbaart, wat het dan nog meer gaat worden?

Ik weet het dus toch niet. Waar ik al in het begin mee startte van: ik voel mij nu niet evenwichtig in het leven staan. En tegelijkertijd heb ik toch wel het idee dat ik niet zo snel omval. Ook letterlijk niet, als ik nu naar buiten ga in die sneeuw, heb ik ...ehm... van die schoenijzers onder mijn schoenen, waarmee ik echt stevig op de sneeuw loop en ik neem mijn wandelstok mee. Dus letterlijk is dat evenwichtig en kan ik evenwichtig lopen, kan ik stevig lopen als ik dat met aandacht doe, lukt dat.

Alleen ja, af en toe heb ik écht van die dagen, pfff, dan weet ik het niet. En wat mij wel helpt, is sowieso even rustig zitten, mediteren, lekkere muziek op zetten of juist bewegen, dansen. 

En schrijven helpt mij. Schrijven vind ik zelf heel prettig. En ik ben ook weer verschillende schriften begonnen, met elke keer een ander thema en dit thema van dit schrift is ...ehm... notebook en ja dan hebben ze het over ‘opnieuw beginnen’. Worden er vragen gesteld en zo en ik wil een stukje even daaruit voorlezen wat ik heb geschreven:

Alweer een week voorbij, zelfs tijdens deze lockdown vind ik de tijd snel gaan. En tegelijkertijd toch ook weer langzaam, omdat er veel minder te doen is qua écht werk. Het huishouden doe ik dan wel, maar het sporten is veel te weinig. De acties die ik moet doen om het boek te verkopen doe ik mondjesmaat. 's Avonds na het eten, dan vind ik het heerlijk om tv te kijken of iets te gaan lezen. Dat is elke keer eigenlijk een uitje, want dan ben ik even in een andere wereld.

En wat is op dit moment mijn hartsverlangen? Wat is de zin van het leven? En dat vind ik moeilijk om daar één-twee-drie het antwoord op te geven. Waar verlang ik naar? En als ik antwoord dat het leven weer normaal is, dan is het ook lastig, want wat is normaal? Nu we bijna een jaar al heel anders leven en tot bepaalde hoogte daaraan gewend raken. Of verdring ik al die gedachten, aan naar buiten gaan, uit eten gaan, kamperen, vrij dansen in een groep, naar een festival, sporten in de sportschool, een feestje vieren? Doe ik dat om mezelf te beschermen, dat ik die gedachten niet naar boven wil halen? Dat ik daar niet zo veel mee bezig wil zijn, want als ik er niet zo veel mee bezig ben, kan het me ook niet raken.

Maar ja, dan gaat het eigenlijk alleen maar over activiteiten, over iets doen, iets beleven, dat is iets anders dan hartsverlangen. Wat is mijn hartsverlangen? (zucht) Ja, ik voel eigenlijk niet zo veel bij dat woord. Is er een verlangen? Is er iets wat ik heel graag zou willen, anders dan iets doen, tussen aanhalingstekens. Ik voel meer een leegte als het over verlangen gaat. Betekent dat dan dat het er al is?

Dat mijn hart vervuld is, en dat er geen verlangen nodig is, want ja, dan gaat het om de toekomst, iets wat er nog niet is. En ik heb het al. Ik ben er al. Ik ben tevreden of mild naar mezelf. Het is oké zoals het nú is. Geen verwachting, want het leven gaat vanzelf. Of zijn mijn emoties wat afgestompt in deze tijd nu en voel ik het juist niet meer? Is er een soort berusting ontstaan of gelatenheid? Of mag ik... kan ik leven zonder verlangen en dat gewoon volledig omarmen zonder toekomstdromen of verlangen naar hoe het ooit was? Leven in het hier en nu. Gewoon hier en nu! En de activiteiten doen waar ik zin in heb en de meerwaarde van inzie en voldoening als het werk is gedaan. Als ik iets heb opgeruimd of afgerond of schoon heb gemaakt dan, dat geeft voldoening.

Dus leven in het nu en niet bezig met alles wat er in de wereld op dit moment gebeurt en waar ik helemaal geen invloed op heb, behalve mijn eigen gevoelens erover. Als ik niet weet en voel wat voor verschrikkelijke dingen er gebeuren, dan hoef ik er ook niet in gedachten steeds mee bezig te zijn. Kan ik het dan van een afstand registreren, zonder er zelf iets mee te moeten? En dan kan ik namelijk mijn energie stoppen in alles waar ik zelf wél invloed op heb, waar ik hulp aan kan bieden, wat aanvaard kan worden. Waar ik een luisterend oor kan zijn en met de mensen samen zijn, waar ik heel veel van hou. En waar ik blij van word om te doen. Ik word blij van schrijven en van ja, vertellen ...ehm... tekenen, het koken, eten, ...ehm... zorgen voor, ja daar word ik blij van! En dat zelfs schoonmaken zo fijn kan zijn dat ook die herhaling ervan helemaal prima is. Leven!

Het leven leven. Er zijn. Aanwezig zijn. Niets meer en ...ehm... niets minder. Is hier, nu, ik, bewust zijn van mezelf. Mijn directe omgeving en dat dat mijn wereld is. Is dat dan een vorm van levenskunst? Ben ik, als dit waar is, als dit zo klopt, ben ik toch een levenskunstenaar?

Ja, misschien mag ik mezelf een levenskunstenaar noemen. En dat het niet allemaal alleen maar ...ehm... gelukkig zijn is, alleen maar blijheid. Dat ook al die andere emoties, al die andere gevoelens er ook zijn en er mogen zijn en dat dat de kunst van leven is, om dat te omarmen dat het er is zoals het er is. Bewust zijn van mezelf en bewust zijn van m'n directe omgeving en dat dat mijn wereld is.