Op 25 mei vierde het Nederlands Gebarenkoor hun 12,5 jaar jubileum met een concert in de Verkadefabriek in Den Bosch. Het was prachtig.
(eigen foto, van het koor)
Volledig transcript:
Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord... En volg je mij al langer, dan heb je al in de gaten dat ik ook graag vertel over ervaringen, wat ik meemaak of wat mij bezig houd en het is ook deze keer het geval. Dit is seizoen 6, aflevering 11: Het was prachtig.
Ja, en wat was dan prachtig? Op 25 mei ben ik naar het concert geweest in de Verkadefabriek in Den Bosch van het Nederlands Gebarenkoor. Zij vierden hun jubileum: 12,5 jaar Nederlands Gebarenkoor. En dat was prachtig!
Dat was een grote groep mannen en vrouwen -heel divers- die lievelingsliederen hebben, ja... uitgebeeld in gebaren. We hoorden in de zaal wel ook allemaal de muziek. En zij deden dat allemaal in gebaren. Je hebt tegenwoordig ook tolken die liedjes in gebaren doen, maar dit was dus een heel koor. Deze mensen, die in het koor zitten, dat zijn ook mensen die slechthorend zijn of zelfs doof of eenzijdig doof. En die toch heel graag met muziek bezig zijn, terwijl ze die muziek niet volledig kunnen horen. Dat vind ik zo prachtig dat dat kan! En dat ze dat durven en dat ze dat doen! En dat hebben ze dus laten zien. Ze hebben dus lievelingsliederen gekozen en voordat er een nieuw nummer kwam, was er een filmpje van een paar mensen uit het koor die in gebaren vertelden waarom het hun lievelingslied was.
Zo was er een lied 'Feeling good' over ...ehm.... dat was het lied van, toevallig, van de dirigent ook, die had dit liedje als eerste in gebaren gedaan en dat heeft ze toen ook bij het gebarenkoor gedaan, dat was de eerste keer dat ze daarmee in aanraking kwam. Toen was ze nog niet de dirigent en daarna is zij de dirigent geworden van het Nederlands Gebarenkoor.
En er was ook iemand die haar liedje wat zij gekozen had, dat zij dat laatste aan muziek was, wat zij ook echt goed gehoord nog heeft. Daarna werd ze dus nog meer slechthorend of misschien zelfs doof, dat weet ik niet precies, maar het was dus het laatste lied dat zij nog met haar oren gehoord heeft. Er waren ook liedjes dat jeugdherinneringen waren, zoals 'Wannabee'. Er was een liedje over rouw. Dat was het liedje van Miss Montreal 'Zonder jou' en dat hebben ze ook heel mooi ...ehm... ja, vertolkt. Er waren liedjes bij die heel vrolijk waren, maar ook dus die verdrietig waren, die heel veel impact hadden.
Er was ook een lied (haha) heel grappig van Brigitte Kaandorp, 'Zwaar leven', dat is eigenlijk een heel komisch lied, en ook dat hebben ze dus vertolkt. Daar zie je ook al aan dat je in gebaren, maar ook met je hele lichaamshouding, een heleboel kan laten zien, want dat deden ze dus. Het was niet het hele koor, ze hebben elke keer afwisselend gebaard ...ehm... afwisselend de voorstelling gegeven. De ene keer was het met de hele groep en dan was het weer met een deel van de groep, soms waren er solisten een deel van het lied en dan daarna kwam de hele groep er weer bij of een deel van de groep. En dat was bij 'Zwaar leven' ook. Dat waren... die stonden dan 2 aan 2, en ja, die waren dan ook aan het vertellen aan elkaar wat voor een zwaar leven ze hadden. En wij genoten daarvan mee! Want die hele lichaamstaal die sprak mee. Dat hele lichaam, alles lieten ze zien daarin! Het was gewoon heel komisch, heel mooi om naar te kijken! Het was dus vrolijk! Terwijl het een heel zwaar thema is: Zwaar leven. Maar ja, Brigitte Kaandorp, het is natuurlijk een act, een cabaret-act, maar dus ja gewoon heel leuk gedaan! Écht, ik heb ervan genoten!
Wat ook heel veel impact op mij maakte, was het lied 'This is me'. Dat was het laatste nummer en dat gaat over dat als je meedoet in de maatschappij, dan is het fijn als je mee mag doen zoals je bent. En dat het niet uitmaakt hoe je er uitziet of welke beperking je hebt, of je man of vrouw bent of groot of klein en dat het dus helemaal niet uitmaakt en dat je je dus zelf laat zien. En met dat nummer, lieten zij zich allemaal zien. En dat begon eerst met een solist en daarna kwamen ook al die andere mensen erbij en dat als laatste nummer gekozen, vond ik een hele goede keus! Want dat is me ook ontzettend bij gebleven. Hoe mooi het is, want in dat lied, zag je dus die verscheidenheid aan mensen, maar ook de verscheidenheid in de manier waarop zij ook aan het gebaren waren. Dat is ook zo mooi!
Je kunt het dus heel uitbundig doen en groot en met je hele lijf en mimiek. Maar je kunt dat ook klein doen, bijna sereen, ...ehm... sierlijk en toch was het bij iedereen heel duidelijk wat ze aan het gebaren waren. En ook dat ze dat vol overgave deden. Ook al was het misschien wel vanuit iets van verlegenheid of dat het spannend was, je zag toch dat ze het allemaal met heel veel plezier deden! En dat maakte het ook zo ja, bijzonder. Je hoopt eigenlijk dat mensen in een koor, die zingen, dat ook altijd met heel veel plezier doen, want daarvoor zit je op een koor. Maar ik kan me voorstellen dat als jij daar op dat podium staat en je weet dat daar een grote zaal met mensen is en dat je toch iets kwetsbaars van jezelf laat zien, dat dat nog best behoorlijk spannend is. Dat hebben ze dus wel gedaan! En ik vind dat geweldig! Ik heb daar écht... ze hebben het opgenomen, en ik hoop dat ik dat allemaal nog een keer terug mag zien ook, om nog een keer na te genieten.
Het mooie ook aan dit concert was dat er ook schrijftolken waren. Alles wat gesproken werd, ook in de liedjes gesproken werd, dat kwam allemaal in tekst, groot in beeld, kon je mee lezen. Voor de mensen die niet zo goed konden zien zo van veraf, waren er tablets beschikbaar. Alle gesproken tekst werd ook door een NGT-tolk en een NmG-tolk gedaan, dus door Nederlandse gebarentaaltolk en Nederlands met gebarentolk. Toch net een klein beetje anders.
En de filmpjes die dus door die mensen allemaal gemaakt waren, die over hun lievelingsliedje vertelden, dat deden ze dus in gebaren en daar was weer een stemtolk bij. En een stemtolk die praat dan, die vertaalt eigenlijk de gebaren in gesproken Nederlands. En dat was natuurlijk dan ook weer te lezen op het scherm. Dus het was voor iedereen, was dit te volgen. Of je nou horend was of juist helemaal doof, alles kon je volgen door te lezen, door de gebaren te zien, écht. Wist je niks van gebaren? Dan kon je het toch volgen, omdat overal de tekst ook beschikbaar was.
Het mooie ook, en de afwisseling was ook, dat het snelle en langzame nummers waren en dat het verschillende stijlen muziek waren. Het was Nederlands, het was Engels en zelfs een Frans lied en dat maakte het ook tot een heel gevarieerd concert. Daarbij, de dirigenten die er waren, er zijn twee dirigenten en met één nummer was er zelfs nog even een andere dirigent die dat deed, die deden dat zelf ook vol overgave! Zij gaven alle gebaren aan, zij deden al die liedjes in de gebaren, zodoende kon iedereen die meedeed in dat koor volgen wat ook dus de dirigent dan aangaf. Normaal doet een dirigent, die wijst precies aan wie d'r allemaal de muziek speelt en die wijst eigenlijk alleen maar het ritme aan en op wat voor manier dat dan moet, of het sierlijk moet of snel of staccato of... dat geeft ie aan. Maar niet wie wat precies per noot moet spelen, dat heeft iedereen zelf op papier. En in dit geval deden zij wel alle gebaren. Dus zij deden precies voor, wat iedereen nadoet. En toch is het dan heel mooi om te zien dat iedereen daar z'n eigenheid in heeft, dat iedereen het op zijn eigen manier die gebaren dan oppakt. En je herkent de gebaren, heel veel is dan hetzelfde, en toch de manier waarop ze het brengen, maakt het nét allemaal heel uniek. En dat vond ik zó ontzettend mooi om te zien.
Als ik even terugdenk dan wat ik ook mooi vond, is dat steeds de mensen wisselend vooraan, achteraan stonden, en door elkaar heen en zo en dat ook juist dus die afwisseling, ook zo mooi was zodat je ook iedereen steeds in beeld had. De ene keer viel je oog op die persoon om naar te kijken en de andere keer keek ik heel graag naar die persoon om naar te kijken. Omdat ze allemaal dus die eigenheid hadden, was het mooi om dat even te volgen. Dus ja, het Nederlands Gebarenkoor 12,5 jaar. Ga vooral door met dit presenteren.
En er werd aan mij al gevraagd in de pauze van: waarom doe jij niet mee? Haha, dan denk ik ja, ik zou het geweldig vinden, maar ze oefenen één keer in de maand op zaterdag, een hele dag en dat is ook nog een plek die voor mij eigenlijk moeilijk bereikbaar is ...ehm... met openbaar vervoer en je bent een hele dag kwijt. Maar misschien dat ik dat toch, wie weet, volgend jaar wel ineens durf of zo of dat wel ervoor over heb om daar dan één keer in de maand naartoe te gaan. Want het meedoen, het in gebaren bezig zijn met die muziek, ja, ik vind het geweldig! Ik heb het nu ook gezien, ik heb het ervaren hoe zij dat op dat podium daar deden, het was prachtig!
Dus heb jij een keer de mogelijkheid om te kijken? Naar dat gebarenkoor? Want het is met name kijken, je hoort wel de muziek, maar het gaat eigenlijk om het beeld hè... -hoe ze het allemaal doen- doe dat vooral. Ga kijken hoe ze dat doen!
Dit was seizoen 6, aflevering 11 van de podcast 'Evenwicht, je leven'. Dank voor het luisteren! En tot de volgende keer.