Hoe kan ik de stilte vinden met het altijd aanwezige geluid in mijn hoofd? Dat is een hele zoektocht. Tegenwoordig omarm ik de stilte. Een stilte die iets anders is dan afwezigheid van geluid. 

(foto selfie oktober 2023)

Volledig transcript:

Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven', de podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord....

En deze podcast maak ik naar aanleiding van het boek 'Evenwicht, in uitvoering'. Want ik heb ontdekt, er valt nog zo veel meer te vertellen over ons evenwicht en niet alleen over het zintuig 'evenwicht', ons fysieke evenwicht, maar ook juist over het psychisch evenwicht. En daarom maak ik nu al deze afleveringen. En ik heb al 4 seizoenen gemaakt, dit is seizoen 5 alweer, wauw! Daar ben ik zelf wel heel blij mee! En dit is seizoen 5 dus, aflevering 1: de stilte vinden.

Ik wil beginnen met een kleine tekst, en het grappige is deze begint ...ehm... met een titel die ik juist in seizoen 4 aflevering 20 gebruikt heb als titel. Luister maar.

Hoor je dat?

Wat?

De stilte.

Ik hoor niets.

Nou. Laat maar even op je in werken (ha)... Ik hoor niets. Al je de stilte hoort, dan hoor je niets. Op dit moment hoor je de stilte niet, want je hoort mijn stem, dus dan is het zeker niet stil. En toch ga ik het hebben over de stilte vinden.

Waarom, wat heb ik dan met ‘stilte’? Vorig jaar heb ik mijn verjaardag groot gevierd, vorig jaar in oktober 2022. En toen heb ik ook een beetje als thema genomen: de stilte. In ieder geval, ik heb een praatje gehouden over de stilte. Want voor mij is de stilte niet zomaar te vinden. Ik hoor geen stilte, want bij mij is er altijd geluid. En ik heb toen een tekst van een kaart voorgelezen die was van Roel Brakenhoff gemaakt in 2017 en die tekst die gaat als volgt:

Ruisvrij.

Lopend langs de vloedlijn hoor ik het geruis van de zee.

Mijn eigen ruis wordt er stil van.

Zo mag ik het horen.

De zee overstemt mijn gebulder en kalm loop ik tevreden verder.

Ja, dan vraag ik me af, is dit letterlijke ruis bij hem, heeft die Roel ook tinnitus, oorsuizen?

Of bedoelt hij het figuurlijk, gaat het om die ruis van allerlei gedachten? En ik vond dit heel erg mooi, deze tekst van ‘Ruisvrij’ omdat het zo raakt aan die metafoor van mij 'De zee in mijn hoofd'. Daar heb ik ook een hele aflevering over gemaakt vorig seizoen. En dan gaat het over dus het geluid wat er altijd is. En nu wil ik het juist gaan hebben over, wat doe ik er dan mee, als het bij mij níet meer stil is? Als het nooit meer stil is? En op een gegeven moment ben ik erover gaan schrijven. Dat is al wel een tijd geleden, alleen, het is nog zó actueel voor mij. Ik heb namelijk geschreven over de stilte, de donkere kant ervan en de lichte kant.

En als je het hebt over de stilte, dan doet mij dat denken aan ...ehm... leegte, gewaarwording, opmerkzaamheid en dan heb je daar zowel een donkere kant van, als een lichte kant. En in die donkere kant van mij, gaat over stilte, is het thema dan hè dan: niets doen, mag niet. En aan die donkere kant past ook dat 'moeten'. En te veel geluiden om me heen houdt mij weg van stil-zijn. Stilte, waar is die te vinden? Het is nooit stil. Er is altijd ruis. Geluid, het is hard en harder. Vooral juist als het heel stil om me heen is. Mijn geluid is oorverdovend, weg van de stilte. Dan raak ik krampachtig. Ik voel me eenzaam. Ik voel een soort haast. En dat is dus die donkere kant. En dat is ook gekomen, juist op het moment dat ik ineens besefte dat ik nooit meer te stilte zou horen. Mijn zoon die heeft dat namelijk tegen mij gezegd. Toen ik vertelde over wat ik allemaal hoor, de geluiden, welke geluiden dat zijn, toen zei hij tegen mij -en ik weet het nog precies, want we liepen hand en hand, een klein jongetje van, ik denk dat hij een jaar of tien, elf was, liepen we door het zanddepot, het gronddepot, hier in Zeewolde, een stukje natuurgebied- en daar vertel ik dat aan hem en hij zegt ineens tegen mij: “Mam, dan hoor jij nooit meer de stilte”.

En dat was zó schrikken voor mij toen hij dat zei. Tot die tijd was ik alleen bezig om van het geluid weg te gaan. Ik had toen nét nou 3, 4 jaar had ik dat oorsuizen en kon daar nog niet mee omgaan, maar ik was alleen bezig om weg te gaan van het geluid en ik had me nooit beseft, dat ik de stilte nooit meer zou horen! En toen dus wel. En daar, ja, vanaf dat moment, is de stilte, de zoektocht naar stilte is voor mij begonnen.

En waar is ie dan te vinden? En dat is een hele reis geweest voor mij. Want ja, dan soms overvalt mij dus die eenzaamheid, omdat ik niet meer hoor wat jij hoort en ik juist heel veel hoor wat jij níet hoort! Ja en krampachtig klampte ik mij dan vast aan hoe het allemaal hoort, terwijl dat helemaal niet gaat lukken. Dat is de donkere kant ervan.

En in die zoektocht ben ik ook de lichte kant tegengekomen. Want, de lichte kant van de stilte is ...ehm... niets doen. Niets vinden. Dat is ook, en dat is écht een héle mooie die ik heel goed kan gebruiken in mijn werk als coach: zonder verwachting, zonder oordelen, ideeën en gedachten en vooral luisteren ook naar de ander. Die lichte kant van de stilte, dat kost geen energie, want dan hoef ik dus niet te luisteren. En dat is dan ook stilte. Het is ook op mezelf zijn. Ik hoef dan met niemand rekening te houden, alleen met mezelf. En ook natuurgeluiden zijn er altijd. Ook al lijkt het stil, buiten zijn er altijd wel geluiden om je heen. Ik kan ook luisteren naar anderen, met de stilte in mijzelf. Komt een beetje uit ...ehm... dat wat ik net vertelde, die zonder verwachting, zonder oordelen luisteren naar de ander. Dat wil zeggen dat ik zelf stil ben in mezelf en compleet gericht kan luisteren en met aandacht naar die ander. Die lichte kant van die stilte is ook, die gedachten die allemaal langs dwarrelen.

En ja, ...ehm... die natuurgeluiden die zijn er altijd, daar kan ik niet aan onderuit. En dat is juist heel fijn en dat was ook toen mijn zoon dat tegen mij zei van: 'Mam dan hoor je nooit meer de stilte', dat ik toen na een paar minuten besefte, dat al die geluiden die ik nog wél hoor, dat ik daar zo blij mee ben, dat ik dan toch nog heel dankbaar ben voor wel die geluiden die ik hoorde, van de kikkers die aan het kwaken waren, wat murmelende stemmen achter mij, van mijn man en mijn andere zoon, die daar liepen. Andere kinderstemmen in de omgeving. Toen kon ik kinderstemmen nog zonder hoortoestellen horen. Dus natuurgeluiden zijn er altijd en buiten helemaal.

En die lichte kant van de stilte, ik omarm die stilte nu. En die stilte, die is iets heel anders dan de afwezigheid van geluid. Het is juist de stilte van gedachten die er even niet zijn. Dat mijn hoofd leeg is of in ieder geval of standje slow motion staat. Het is ook de stilte van het alleen-zijn, het op mezelf aangewezen zijn, met name in mijn werk. En dat vind ik wel heel fijn! Ik heb dat zelf gekozen! Het is ook de stilte van die lege agenda. Dat ik de agenda op míjn manier mag vullen! Dat die niet door anderen de hele tijd ingevuld wordt, maar dat ik zélf de keuzes maak, wat ik in die agenda ga zetten, welke afspraken ik ga maken. En dus ook de stilte van de aandacht om me heen. Dat voelen en ruiken en proeven en, met verbazing kijken wat er om je heen gebeurt. Ja, die stilte die is overal! Als ik er echt op let, is ie er echt overal. Dus ja, ik omarm die stilte.

En dat ja, dan kom je eigenlijk aan ‘innerlijke vrede.’ En toen ik nog met creatief schrijven met de retraites mee deed -zou ik heel graag nog weer een keer willen, alleen ja dat is door corona is het allemaal een beetje stil komen te liggen- maar voor de corona ging ik een paar keer op schrijf-retraite en dan was de vraag: ‘innerlijke vrede.’ En ik heb ontdekt dat die innerlijke vrede, dat is voor mij die lichte kant van de stilte. Het vraagt alleen wel continue aandacht. Want het is er zeker niet vanzelf bij mij, omdat dus dat oorsuizen nog wel eens heel erg wil overrulen en al die gedachtes die ik altijd heb hè! Ik zit vaak zó vol gedachtes. Ik zou het liefst een opschrijfboekje naast mijn bed willen hebben en dan als ik wakker word 's nachts ook, dat ik een héleboel kan gaan opschrijven, maar ja, dat is in het donker best wel moeilijk. Eén of twee woordjes kan wel, maar hele verhalen kan niet. Ik vind mijn bed dan net te lekker om uit bed te stappen en dan dus ergens anders even rustig te gaan schrijven. Dat doe ik dan ook weer niet. Maar als ik al die ideeën, die ik al die jaren heb gehad, als ik dat allemaal had uit kunnen werken, als ik daar iets mee had kunnen doen, nou dan had ik denk ik wel zes boeken geschreven en misschien nog heel veel meer afleveringen van de podcast gemaakt dus. En misschien is het maar goed ook dat het allemaal in hele kleine stapjes gebeurt. Maar ik zou wel eens willen hebben dat ik al die ideeën vast had kunnen houden en dat ik die dus dan op een ander moment dan zou kunnen uitwerken.

Dus ja de stilte voor mij, is dus totaal iets anders dan dat er geen geluid in mijn omgeving is. En daar kan ik eigenlijk vrij goed mee om gaan. Het is nog steeds dus een aandachtig proces, dat noemde ik net al....

Ik ben even stil. Ben ik even zelf ook aan het luisteren naar mezelf... die ruis die ik altijd hoor, die hele ruis in mijn hoofd, dat is mijn ‘pure stilte.’ Want stiller wordt het niet... En dan wil ik afsluiten, seizoen 5 aflevering 1, de stilte vinden, met een klein 'Elfje.’ Die heb ik nou, ik denk gemaakt ...ehm... wat zal het zijn 5, 6 jaar geleden al?

In

de stilte

komen nieuwe gedachten

langs en maken een

praatje

Eigenlijk een beetje een grapje over de stilte. Nou, Dank je wel voor het luisteren, seizoen 5, aflevering 1 van de podcast 'Evenwicht, je leven'.

En ben je nou nieuwsgierig naar wat ik allemaal nog meer heb gedaan? Je kunt alle afleveringen vanaf seizoen 1 gaan luisteren, als je dat nog niet had gedaan, kan je van het begin af aan doen. Bij heel veel afleveringen staat er een transcript bij. De teksten staan erbij, dan kun je tijdens het luisteren, kun je ook meelezen.

En wil je nóg meer weten over het evenwicht, ons fysieke evenwicht? Ja, daar is het boek 'Evenwicht, in uitvoering' voor geschreven. Dus dan ben je welkom om te vragen naar dat boek, om dat boek te kopen bij mij en dan kom je alles te weten over ons fascinerende zintuig 'evenwicht'. Dus dank je wel voor het luisteren naar deze aflevering 1: de stilte vinden. En tot de volgende keer!