“Die hele wereld van de klassieke muziek, die zou er niet zijn zonder de bomen. Het is de boom die daar onder mijn kin aan het zingen is hè.” Annelies Henstra houdt van bomen, van het bos, en van haar viool... en ukelele.
Annelies Henstra studeerde rechten, promoveerde en ging lesgeven aan rechtenstudenten. Ze vond de studenten leuk hoor, maar de materie… En dan te bedenken dat je dat elk jaar weer moest uitleggen, tot je 65e, 67e.
Ze beleefde een periode van bezinning, hing haar carrière aan de wilgen hing en ging even stilstaan. Daarna wijdde ze zich aan een nieuwe missie, namelijk dat alle kinderen op de wereld natuur zouden kunnen beleven, omdat dat belangrijk is voor hun gezondheid en ontwikkeling. Wamt het is schrikbarend als je beseft dat veel kinderen geen toegang hebben tot natuur. Maar… ineens was ze alleen nog maar binnenskamers aan het vergaderen. Ook dat liet ze achter zich. Ze ontmoette haar man Ronald, die in een prachtig oud bos woonde. En daar ontpopte ze zich zowaar als beschermvrouwe van de bomen, het bos en het leven daarin, want… het werd aan alle kanten bedreigd.
Ze schrikt van de kaalkap die plots plaatsvindt. Lijdt aan boompijn. Ze zegt: van exploitatie moeten we naar co creatie. “Ik wil graag leven omringd door de natuur, want dat is gewoon een goed leven”. Ze neemt me mee naar een magische holle beuk, door het bos van de raven, en speelt nog een hartveroverend toegift op haar ukelele.