Waarom voelt een woonzorgcentrum soms als een ziekenhuis en wil niemand wonen in een hotel? In deze aflevering van Studio Bomma gooit Maite Mallentjer samen met Jurn Verschraegen de term ‘normalisatie’ op tafel – en nee, dat betekent niet dat we bewoners op een dieet van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ zetten. We hebben het over herkenbaarheid, gewoontes en hoe je een thuisgevoel creëert door je af te stemmen op het unieke DNA van elke bewoner.
Wat kun je verwachten?
- Waarom een WZC géén ziekenhuis is – en hoe je dat zonder witte jassen en klinische vibes kunt laten voelen.
- Hoe een simpel pomponnetje een gesprek over dementie op gang brengt (en waarom Jurn en Maite er zelf eentje zitten te maken).
- Praktische tips om bewoners zich écht thuis te laten voelen.
Highlights uit deze aflevering:
- Ann (82), oud-directeur en vrijwilliger, vertelt waarom ze nooit gesloten afdelingen wilde in haar WZC.
- Jurn over taal: waarom ‘opname’ klinkt als een ziekenhuisdrama en ‘mensen met dementie’ zoveel vriendelijker is dan ‘dementerenden’.
- Inspirerende voorbeelden: van ‘potten op tafel’ in Essen tot een WZC waar een bewoner in zijn fauteulle kan slapen, zoals hij thuis deed.
- Vragen van luisteraars: betrek je een bewoner met dementie bij de uitvaart van een overleden partner?
Meer weten?
Check www.studiobomma.be en schrijf je in voor onze nieuwsbrief. Daar vind je meer info over Jurn, handige tips en inspirerende verhalen over normalisatie in de ouderenzorg.
Bedankt!
Dank aan Sodexo voor het mogelijk maken van deze podcast.
Volg Studio Bomma op Spotify of Apple Podcasts en mis geen enkele aflevering! Heb je een leuke anekdote of een vraag? Mail ons op maite.mallentjer@sproud.be.
✨ Samen voor warme, normale zorg.
