De sculpturen, performances en films van Benjamin Francis ontstaan vanuit een fascinatie voor wat afwijkt van de norm, omdat het vies of fout is. Benjamin ziet een verband tussen het schoonmaken van een ruimte en het uitsluiten van mensen die je niet aanstaan, en onderzoekt welke machtsrelaties er in disciplinerende handelingen zoals schoonmaken besloten liggen. Bijvoorbeeld in performances waarbij hij steeds een bezoeker uitnodigt om als docent voor een klas te staan en door Google Translate verminkte teksten voor te dragen, terwijl hij zelf als strenge assistent die persoon verbetert en de ruimte én de daarin aanwezige personen schoon boent. Of in de gefilmde performance waarin een fictief filantropisch schoonmaakbedrijf mensen 'voor hun eigen bestwil' onder handen neemt.        

In ander werk eist het vuil zelf het podium op en staart het letterlijk naar je terug, zoals de vissenogen die wegrotten binnenin zijn sculpturen, of het stof en de schimmel die zich in de oppervlakten van zijn spiegelwerken nestelen, en zo je reflectie vertroebelen.