Het werk van Lotte Geeven (34) is zonder uitzondering poëtisch en begint vaak met een eenvoudige vraag, zoals: wat zou de zee zeggen als ze kon praten? Daarop werkte ze samen met wetenschappers aan een apparaat dat de kleur en de beweging van de zee in gesproken taal omzet. Denk aan een woeste oceaan die 's avonds heel hard motherfucker roept (grover wilde Lotte het niet maken). Verder praten we over het geluid dat onze aarde van binnen maakt, en een jongensboekavontuur over twee boeien die - duizendend kilometers van elkaar in zee geplant - elkaar op de zeestromen hadden moeten vinden, maar door een Marokkaanse visser een andere koers vond.