Matea Bakula manipuleert de materialen voor haar sculpturen zo dat ze een verrassende gedaante aannemen. Voor de hal van Het Utrechts Archief maakte ze een metershoge zuil die op het oog van marmer is, maar in feite bestaat uit papier maché van afgedankt papier, en daardoor ook nog eens door het zonlicht zal verkleuren. En voor Lustwarande in Tilburg bouwde ze een kolom met panelen waarop gebrande suiker en piepschuim samen een fascinerend oppervlak vormen, als een stroom lava die zich onder invloed van warmte en zon in beweging zet. Zo puzzelt Matea net zo lang met de eigenschappen van haar materialen en de omstandigheden waarin ze te zien zijn, tot er spannende en betekenisvolle werken uitkomen. Op dit moment werkt ze aan misschien wel de ingewikkeldste puzzel tot nu toe: ze wil de restanten van geplette bessen, die in de vorm van samengeperste platen uit het proces van gemechaniseerde sapwinning komen, combineren met beelden van de eclectische architectuur die in haar geboortestad Sarajevo de complexe geschiedenis weerspiegelt.