De geschilderde scènes van Thijs Jansen zijn herkenbaar, maar ook vervreemdend en soms komisch. Hij schildert bijvoorbeeld ruimtes die weinig flatteus zijn: een smoezelig en verlaten zwembad, met een muur waarop provisorisch een zeezicht met horizon is geschilderd, de pornohoek uit een videotheek, of een kale toiletruimte met een verschoonkussen. Wanneer er personen in het werk opduiken, ogen die als de generieke mensfiguren uit computerspellen. Behalve in onderwerpkeuze lijkt het of Thijs ook door vormkeuzes de draak steekt met de verheven traditionele schilderkunst - bijvoorbeeld als hij zijn doek met de punt omhoog hangt, à la Mondriaan.