Mireille Tap doet performances met haar stem, in of rondom zelf gemaakte sculpturen. De ene keer prevelt ze zoete en verleidelijke woordjes, de andere keer laat ze schel en klaaglijk gekef of een zeurderig gejengel horen. Mireilles werken raken aan het maatschappelijke construct van een ‘braaf meisje’, het al dan niet opeisen van je eigen ruimte, of het niet op waarde schatten van bijvoorbeeld een ‘zachte’ eigenschap als schattigheid.