Sara Bjarland struint langs de vuilcontainers van Amsterdam, om zich te laten raken door afgedankte objecten. Door de schoonheid of tragiek van ons grof afval te portretteren, het binnenstebuiten te keren of er sculpturen van te maken, geeft ze het een tweede leven en stelt ze vragen over al die spullen die we de ene dag zo hard nodig denken te hebben, en de volgende dag naast een afvalbak liggen te verpieteren.