Het werk van Aimée Zito Lema draait om het collectieve geheugen versus het individuele: hoe eigen je je een geschiedenis toe, en hoe kunnen gebeurtenissen van voor je geboorte toch invloed op jou hebben? In haar bewerkte archieffoto’s, films en installaties zoekt ze metaforen voor deze abstracte processen, zoals het geheugen van papier: eenmaal gevouwen kun je een vel papier wel weer vlak krijgen, maar de vezels onthouden de vouw en zullen in een bak water weer opkrullen.