In de video’s van Daan Couzijn spelen 3D-animaties de hoofdrol: vaak naakte mannen, die met hun even herkenbare als wezenloze voorkomen ondersteunen wat de neerslachtige voice-over vertelt. En ook in zijn installaties voert melancholie de boventoon, vormgegeven in een digitale beeldtaal à la Ed Atkins. Hoe verhoudt deze digitale wereld zich tot het fysieke leven?