Uitstelgedrag, we kennen het allemaal. In het beroepsonderwijs, waar de tijd toch al niet in overvloed is, lijkt het een hardnekkige gewoonte. Docenten en studenten – ja, ook zij die beter zouden moeten weten – schuiven taken voor zich uit alsof morgen altijd weer een nieuwe kans biedt. Procrastinatie, noemen ze dat in dure woorden. Het varieert van ‘ik doe het straks wel’ tot ‘ik zie wel wanneer het echt moet.’

Resultaat? De klas wordt een slagveld van halve opdrachten, laat ingeleverde werkstukken en deadlines die nooit op tijd worden gehaald. Het leerproces lijdt, en met de kwaliteit van het onderwijs is het niet veel beter gesteld.