Anouk is 23 jaar als ze de diagnose kanker krijgt. Ze was in Wenen op bezoek bij een vriendin toen ze hevige krampen kreeg. In het ziekenhuis bleek dat ze een cyste had op haar eierstok. Door de zwaartekracht was haar eierstok gedraaid wat ontzettend veel pijn deed. Ze is acuut geopereerd en naar een paar dagen mocht ze naar huis om te revalideren. 

Een half jaar later kreeg ze een bobbel in haar linker lies wat ook een cyste bleek te zijn. Na nog een operatie bleek het te gaan om kanker en moest ze al vrij snel beginnen met chemo zodat ze zeker wisten dat alle kankercellen uit haar lichaam waren. 

Een ontzettend heftige en zware tijd voor Anouk die ook nog eens ontzettend jong was. Daarnaast was het ook een periode waarin haar vader de diagnose depressie kreeg. Iets wat ze heel moeilijk vond om mee om te gaan omdat ze er zo weinig vanaf wist. 

Na de chemo’s werd Anouk genezen verklaard maar eigenlijk voelde ze zich op dat punt het aller ziekst. Het revalideerde duurde heel lang en het leven ging natuurlijk gewoon door. Op een gegeven moment kwam ook het punt dat ze dacht dat het beter ging met haar vader. Hij bouwde zijn medicatie af en het leek alsof ze beide hun leven weer oppakte. Anouk ging weer aan het werk in Utrecht waar ze op een dag een telefoontje kreeg van haar moeder. Haar vader had zichzelf opgehangen. Op dat moment weet je niet wat je overkomt. Je eigen vader die ervoor kiest om uit het leven te stappen. 

In dit gesprek gaan we het hebben over haar verlies ervaringen in haar leven en de keerzijde van rouw.