In deze aflevering tackelen we een grote paradox: het gigantische respect voor onze vakmensen tegenover de realiteit waarin ze soms verzeilen.

Tegenwoordig op het schild gehesen als de helden van onze samenleving – van monteurs die onze wereld draaiende houden tot zorgverleners die levens redden – krijgen de studenten zelfs de stempel van 'nieuwe elite'.

En terecht. Hun handen vormen de ruggengraat van elke stap vooruit, elke energietransitie, elk draaiend rad.

"Kies MBO," is dan ook niet alleen een sociaal wenselijke kreet; het is een noodzakelijke oproep.

Maar, zoals vaak het geval is, schuilt er achter deze staande ovaties een bitterzoete realiteit.

Quin Blokzijl, gooide een knuppel in het hoenderhok met zijn artikel: "De mbo'er: onmisbaar als vakman, maar als mens vaak ongezien" in Trouw.

Die titel alleen al prikkelde mijn nieuwsgierigheid – en die van Krijn – genoeg om Quin uit te nodigen.

Quin is 22 lentes jong, communicatieadviseur van beroep en veteraan van JOB MBO. Niet iemand die zomaar komt aanwaaien 'ook ff wat te roepen'.

Hij weet waarover hij praat.

Waar komt deze discrepantie vandaan?

Hoe linken boybands en kosmische scripts aan dit verhaal?

Waarom is Robbert Dijkgraafs 'waaier' hierin essentieel?

En, waarom in hemelsnaam moest ik aan de Freggels denken?

Vragen te over, en het gesprek dat volgt is er eentje van vele wendingen.