Eigenlijk is het heel raar, maar het antwoord is gewoon heel duidelijk ‘Nee, we luisteren niet naar kinderen’. We voeden ze op, en we sturen ze naar school. Tezamen zou dat een soort ideale ‘staats’ burger moeten opleveren die zich corform de verwachtingen van de zgn. samenleving meedraait.

Maar…… willen we dat nou eigenlijk wel? Het klinkt als dressuur, zoals je met een paard doet dat in de arena zijn kunstjes moet doen. Krijgen we zo authentieke, zelfbewuste, voor zichzelf denkende volwassenen?

Een pleidooi voor de ontwikkeling van vrije zelfexpressie, als voorwaarde voor meningsvormgeving – die weer voorwaarde is voor meningsuiting. Een kind is een volledig wezen, gelijkwaardig aan “ons” volwassenen. De mens is een wezen in ontwikkeling. En voortdurend op zoek, om vanuit verwondering de wereld – en daarmee zichzelf – te begrijpen.