Vanaf eind 1980 tot 2008 was Mi Oso Es Mi Cas (mijn huis in het Surinaams en Papiamento) een begrip in de Bijlmer, opgericht door de Surinaamse Elfriede Sinester. Aanleiding was het beleid van het Surinaamse jongerencentrum Jong Godo onder het verkeersplatform van Groeneveen, dat geen meiden toeliet. Elfriede ontdekte dat, toen ze daar als vrijwilligster werkte. 

Het leidde tot een eigen meidencentrum in een ruimte van Kouwenoord, met dank aan woningbouwvereniging Nieuw Amsterdam. Het begon met 13 meiden, die ze bij wijze van spreken van straat had geplukt. Ze werd geholpen door haar zus, haar zoon en haar eigen meiden, want andere vrouwen weigerden om als vrijwilligster te werken. Ze wilden poen. 

Het familiebedrijf ontdekte al snel dat de problemen bij Surinaamse en Antilliaanse meiden uit arme gezinnen, bijna altijd zonder vader in huis, groot waren. En over sex praten was taboe. De meiden raakten op jonge leeftijd zwanger en werden in veel gevallen door moeder op straat gezet. 

Vanuit het welzijnswerk en de stadsdeel-organisatie kwam nooit enige steun. Mi Oso werd vooral tegen gewerkt en verkreeg alleen financiële steun van fondsen, een bank, een Rotaryclub. Het harde werken voor tientallen meiden, vaak 13 uur op een dag, eiste tenslotte z’n tol. In 2008 stopten ze ermee.