Dit is geheel gebaseerd op een artikel van Cornelis Verhoeven uit 1967!

De verwondering is nog geen houding of gevoel, maar de concentratie waaruit eventueel een houding of een gevoel kan ontstaan. Verwondering die geen uitweg kiest heeft alle potentie nog in zich. Hierdoor is er een direct contact met het Onnoembare Mysterie van het bestaan.

Verwondering is een schok, een gebeuren, dat onmogelijk is te integreren in een bestaand systeem en waaromheen nooit een nieuw systeem kan ontstaan. Wie verwonderd is en blijft zal nooit deel worden van een instituut.

De verwondering is niet zonder gevaar; zij kan desintegratie van het huidige bestaan betekenen. Daarom is de verwondering een verschijnsel waaraan weinigen zich overgeven om van daaruit te denken en te leven. Bij voorkeur volstaat men ermee de verwondering van haar gevaarlijk karakter te ontdoen. Men heeft dan een vrij romantische opvatting.

De verwondering is niet het begin, maar het beginsel, het principe en de grondstructuur. Zij is de enig adequate houding tegenover het Mysterie van het Leven. De verwondering brengt een moment van stilstand in het denken.