Tegenover mij zit Lies een moeder van een autistische dochter van 11 jaar. Ellis heet ze. Ellis loopt vast, voelt zich niet begrepen, valt uit en wil zich het liefst isoleren. Ouders zijn wanhopig, voelen zich alleen staan en niet begrepen. Naast haar zit, laat ik haar Anika noemen. Anika is de zorgverlener die Ellis begeleidt. Ik hoor moeder en Anika allebei vertellen waar zij denken dat het probleem ligt.

Ik hoor dit een tijdje aan en zie bij moeder een wanhopige blik ontstaan. Ik kijk Anika aan en zeg, ’Je zou er goed aan doen wanneer je je hulpverleners arrogantie zou laten varen en eindelijk eens echt luistert naar wat moeder je verteld.'