Iedereen zich wel een ongelukkig gesprek kunnen herinneren: één waarin je gesprekspartner de oren van je hoofd kletste, één waarin je per ongeluk je mond voorbijpraatte, of een vergadering waarin de reflectie ver te zoeken was. Misschien dat dit snedige citaat van William Penn, uit het hoofdstuk "Rules for Conversation", je dan van pas zou kunnen komen.  Maar: ga je van nadenken inderdaad beter spreken? En is het met een spontane spreker niet veel prettiger converseren? De vrienden zoeken het uit in een nieuwe aflevering, waarin hopelijk minstens zoveel wordt nagedacht als gesproken.

Heb je een verdiepende gedachte over deze aflevering of weet je nog een filosofisch citaat dat wij écht moeten bespreken? Stuur dan gauw een e-mail naar onwijs.diep@protonmail.com