Aflevering 3 van de speciale miniserie: ‘De Binnenkamer goes Brussels’. Harmen en Laurens worstelen zich door de Brusselse ochtendspits die is vastgelopen dankzij de 27 Europese regeringsleiders die zich met hun motorescortes voor een Eurotop naar het gebouw van de Europese Raad worstelen.

Een half uur later dan afgesproken bellen we aan bij Caroline Nagtegaal. Ze hangt uit het raam van haar woning midden in de Europese wijk en geniet van de drukte op straat.

De 42-jarige Rotterdamse VVD’er zit sinds 2017 in het Europees Parlement. Haar man zag ze de eerste jaren alleen nog in de weekenden. Maar na de verkiezingen van 2019 volgde hij haar naar Brussel. Doordeweeks zijn ze samen hier. De weekenden zijn voor Rotterdam en Feyenoord.

Nagtegaal vertelt openhartig over waarom ze koos voor een leven in de politiek en vooral ook waarom ze naar Brussel is vertrokken. Persoonlijk wordt het gesprek als ze spreekt over waarom zij en haar man geen kinderen hebben. Ongewenste kinderloosheid is een taboe, maar het zou mensen die er mee te maken hebben helpen als het vaker besproken wordt.

In dit vierluik De Binnenkamer goes Brussels trekken Laurens en Harmen kriskras door de hoofdstad van de Europese Unie op zoek naar de ziel van de Europese politiek. Want iedereen kent wel de beelden van premier Rutte die een gehaast commentaar geeft voor de televisiecamera’s als er weer een Europese Top is, maar wat gebeurt er in Brussel als er niemand kijkt? Het meeste werk – vooral dat van de 705 leden van het Europees Parlement – blijft voor het grote publiek onbelicht. Deze special brengt daar verandering in.

We bezoeken vier van de 29 Nederlandse mannen en vrouwen die hier werken en meestal ook wonen. Wie zijn deze mensen? Waarom kiezen ze voor een politieke carrière in Brussel en niet in Den Haag? Wat drijft en inspireert hen? En welke offers vraagt het van henzelf en hun gezinnen om alleen nog in de weekenden thuis te zijn. En is het frustrerend of juist rustgevend dat de Nederlandse pers nauwelijks aandacht voor je heeft?