Rode kaken en aangedampte brilglazen had 'k wanneer hij zich voor me neer zette in de foyer te Keerbergen. Ik had 2u op hem gewacht (want file) en had een hoop scenario's in mijn hoofd.
Hij stopte een snack in zijn mond, nam mijn boek in de hand en opende het gesprek. 

Ik liet alle scenario's los...

Een 'eenvoudige boerenpummel', zo noemde hij zichzelf.

Ik heb zelden iemand ontmoet die zo in eenvoud de diepte in kan duiken... 't voelde eenvoudig, als vanzelf, hoe het gesprek ontstond.

We hadden het oa over speltherapie, over het collectief (onder)bewustzijn, over liedjes die zichzelf schreven en hoe iets door ons heen gecreëerd wordt, over mycelium, over angst en overgave, over durven leven, over het nu niet vergeten te pakken, over bruggen bouwen in tijden van polarisatie en over durven spelen.

Laat me gerust weten wat dit gesprek in jou mocht raken. Voor mij werd het een soort reminder om (onszelf) te mogen 'zijn', om te mogen navigeren via onze buik, om onze route te mogen bijsturen als we nieuwe inzichten opdoen en om te kiezen voor de eenvoud :). 

Veel liefs!

Je kan meer informatie vinden over mijn werk via deze link (instagram) of via mijn website.

En hier vind je meer over Stef Bos :)

PS: met dank aan Hanne Peeters voor de outro (deze improviseerden we tijdens het opnemen van een aflevering samen) en aan mijn broertje Ward Flamang voor de muziek bij de intro