De 95-jarige mevrouw Bouricius vertelt in dit luisterverhaal over haar jeugdjaren in Nederlands-Indië en hoe ze in het jappenkamp terechtkwam. Haar moeder overleed toen ze vijf jaar was, waarna ze vijf jaar lang door de bediendes verzorgd werd. Haar vader hertrouwde toen ze tien jaar was. Zijn nieuwe vrouw vond dat zijn verwilderde, door bediendes opgevoede dochters, keurig opgevoed moesten worden. Om het minste ‘vergrijp’ moest ze als straf duizenden strafregels schrijven. Toen de oorlog uitbrak wist haar stiefmoeder haar te beschermen tegen rondzwervende Japanners, die plotseling het huis binnenliepen. Ze vertelt over de lange, snikhete treinreis in geblindeerde treinen naar de jappenkampen en over het leven in de verschillende kampen.