Maandagmiddag 17:15 uur. Eén van mijn beste vrienden belt. Dat is al gek. We kennen elkaar nu 30 jaar en in één ding zijn we nooit goed geweest en dat is bellen. 3 weken op vakantie is geen probleem maar bellen...

Slecht nieuws! Dat pijntje in zijn rug blijkt niet zomaar een pijntje. Het is het gevolg van iets veel groters. Potverdorie, deze vent is, net als ik, pas 46.

Vorig jaar overleed al een oud collega van mij. Een collega die ik als vriend beschouwde. Ook 46, ook nog zoveel dingen op zijn lijstje. Wat is dit confronterend. 

Zijn we niet allemaal maar dingen aan het uitstellen omdat we denken alle tijd van de wereld te hebben? Moeten we daar niet eens mee stoppen en vandaag beslissen om het leven te gaan leiden waar we echt gelukkig van worden? 

Mijn meest emotionele podcast ooit...