Het is zover: de laatste ‘Podkas van m’n Opa’! In de kas blikken we terug op wat de podcastreeks ons afgelopen jaar heeft gebracht. Heeft het vragen beantwoord die we zochten? Voelen we ons nu meer Moluks? Heeft het onze band als zus en broer beïnvloed? En spreekt Tamar onze achternaam nog steeds op zijn Hollands uit?

In deze alflevering horen we fragmenten van een zestal (voor ons bekende) luisteraars die we vroegen naar hun reactie op de Podkas. Wat hebben ze ervan opgestoken en wat is is ze bijgebleven? We spreken over het verschil in kwaliteit van de liedjes van Tamar en Joost, guilty pleasures, over de invloed van onze zoektocht op ons leven en ons werk en de reis die Joost gaat maken in de voetsporen van onze opa. En kan een korte evaluatie van onze samenwerking niet ontbreken. Soms verliep het vlekkeloos, maar soms ook wat stroef. 

De echte afsluiting is met niemand anders dan onze vader: Louis François Ebson Tanasale. Dit keer eindigen we niet bij hem in de woonkamer, maar schuift hij bij ons aan in de kas. Wat vond hij er van dat wij, zijn kinderen, in onze gezamenlijke geschiedenis zijn gedoken? Hij vertelt onder meer dat hij kortgeleden voor het eerst kippenvel kreeg bij de klanken van Massada’s liedje 'Sayang é'. En dat Indische hapjes gewoon in de airfryer kunnen.

En onze Podkas? Die stopt hier. Maar we komen terug. Selamat!