In 2016 stroomde de emmer over. Ik deed twintig spreekbeurten over vervolgde christenen in tien dagen tijd. Daarna was er niets meer voor me over.
Ik moest rouwen om al die verhalen die ik jarenlang zo vluchtig in mijn hart had begraven. Ik ontdekte dat als het leven een brug was, trauma het gat in het midden was. Ik kon niet verder.
Wat deed ik? Ik zocht droevige christelijke liedjes op. Ik had anderen nodig om te verwoorden wat ik doormaakte, want de schrijver in mij had geen woorden meer.
In deze aflevering neem ik je mee naar het donkere bos waarin ik me bevond. Is dit een depressief stuk? Nee. Het gaat over kracht vinden om te preken tegen je eigen ziel.