Vorige week sloegen we over want life happened in de vorm van een officiele diagnose: IJliens jongste heeft astma. We praten over de emotionele impact van het horen dat je kind chronisch ziek is en schuldgevoel. 

Daarnaast praten we over natuurlijke anticonceptie, misinformatie en de ergerlijke manier van nieuws brengen over het gebrek daaraan bij mensen die een abortuskliniek bezoeken. Vrouwen zijn niet alleen verantwoordelijk voor het voorkomen van zwangerschappen. 

Verder wordt het ook nog gezellig met stemmen in je hoofd. Hoor jij iemand praten in je hoofd, een 'narrator' of verteller? Of zie jij meer dingen voor je als beeld?