We willen allemaal in vrede leven
maar wat is dat eigenlijk?
Dat je altijd lief bent voor elkaar?
Helaas is dat een illusie.
Ook tussen broer en zus.
Ze houden van elkaar
en soms haten ze elkaar.
Zoals vanmorgen, vlak voor het kerstontbijt.
De kinderen waren leuk samen aan het stoeien.
Terwijl het kerstbrood in de oven zat, werd er opeens gekrabt en geschopt.
Er klonk: hij deed dit, en zij deed dat.
Eenmaal aan tafel ging het door in de vorm van gezeur.
Ik vond er niets aan.
Want hé, het is kerst en wees toch dankbaar dat we allemaal gezond samen aan tafel kunnen zitten, met al dat lekkers bovendien.
Je kent het vast wel, dat soort gedachten.
Ik had zin om erover te zeuren.
En dat deed ik even later ook.
Want ik zei:
We gaan een spelletje doen: wie het beste kan zeuren!
Om de beurt gingen we zeuren.
De een nog hilarischer dan de ander.
En toen moesten we zo lachen
dat het weer op vrede leek.
Totdat onze puberzoon meermalen in zijn grapjes het woord k*t gebruikte
en ik dat niet grappig vond.
Ik zei: ik zeg toch ook niet de hele tijd p*nis?
Dat vond hij niet grappig dat ik dat zei.
En toen was de zogenaamde vrede weer even ver te zoeken.
Hij trok zich terug in zijn kamer.
Zo gaat dat soms
met ups en downs
Vrede gaat niet om altijd lief doen naar elkaar
Maar wel: om elkaar de rust te geven als dat nodig is
om bij te kunnen komen van een strijd
om elkaar daarna weer te ontmoeten
en te ontdekken wat er schuil ging onder het conflict
en om de pijn daarvan te erkennen.
Vrede valt moeilijk af te dwingen, zoals ook uit deze ochtend bleek.
Tussen broer en zus werd vlak voor het ontbijt gekrabd en geschopt.
Het brood was gaar.
Ik wilde eten in vrede.
We gingen aan tafel en maakten weliswaar grapjes, maar het spreekwoordelijke ijs van onze puberzoon was nog te dun om een volgend conflict te kunnen verdragen.
Vrede heeft dikwijls tijd nodig.
En is soms een kwestie van geluk.
Dat de een niets doet wat de ander niet verdragen kan.
www.eliseverheul.nl
www.eliseverheul.nl/steuninderugsupport
