Iedereen in Nederland moet zich kunnen ontwikkelen door studie, stage of werk. Toch is het zo dat studenten en werkzoekenden met een beperking problemen hebben bij het vinden van een studie of stage en bij de overgang van school naar werk. Hoe kunnen onderwijsinstellingen en werkgevers de loopbaankansen van studenten met een beperking vergroten en waar kunnen studenten hulp vinden?

Eva Eikhout gaat daarover in gesprek met Laura Metwally, adviseur bij Expertisecentrum inclusief onderwijs (ECIO), Roos Hoelen, werkzaam bij Stichting Incluvisie, en Marissa Burghardt-van der Tol, student, politica en ervaringsdeskundige. Ze praten over studeren, stagelopen en werken. Laura, Roos en Marissa zijn met elkaar verbonden door het project Maatschappelijke diensttijd loopbaankansen (MDTL). Ze vertellen wat dit project kan betekenen voor studenten, werkzoekenden, onderwijsinstellingen en werkgevers. Ook geven ze handige tips en tricks om mogelijke problemen aan te pakken. Met als missie: Onbeperkt Ontwikkelen! door studie en werk.

TRANSCRIPT

Podcast ONBEPERKT MEEDOEN! van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Aflevering 2 – Onbeperkt ontwikkelen

Eva Eikhout: Welkom bij de tweede aflevering van de podcast ‘Onbeperkt meedoen!’. Het thema van vandaag: studeren, stagelopen en werken. Alles in het teken van onbeperkt ontwikkelen. Hoe kun je als student met een beperking zoveel mogelijk genieten van je studentenperiode? Hoe kunnen onderwijsinstellingen daarbij helpen? En, hoe maak je als student met een beperking de overgang van school naar een baan zo vlekkeloos mogelijk? Ik ga vandaag aan tafel met Laura Metwally, Roos Hoelen en Marissa Burghardt-van der Tol om hierover te praten. Roos, ik begin even bij jou. Zou jij je misschien even kort willen voorstellen, wie je bent en wat je doet?

Roos Hoelen: Ik ben Roos Hoelen, ik werk bij stichting Incluvisie en Incluvisie vindt en ziet gewoon dat iedereen met een beperking kan werken, mits de juiste voorwaarden geschapen zijn, de juiste voorzieningen er zijn en de juiste wet- en regelgeving daar is. Nou, daar werken we hard aan, en voor de rest geven wij aan iedereen die dat wil, van werkgever tot werkzoekenden, informatie over werken met een beperking en doen we ook mee aan het project Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen voor studenten.

Eva Eikhout: Laura?

Laura Metwally: Ik ben Laura Metwally, en ik werk voor ECIO, het Expertise Centrum Inclusief Onderwijs. Ik werk daar als adviseur. En ECIO is onderdeel van CINOP, dat is de brede organisatie, en CINOP is een onderwijskundig onderzoeks- en adviesbureau. ECIO specifiek richt zich op inclusie-vraagstukken richting het onderwijs en wij zijn ook een van de consortium partners binnen het project Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen.

Eva Eikhout: En last but not least, Marissa, jij mag je ook nog even voorstellen?

Marissa Burghardt-van der Tol: Ja, ik ben Marissa, ik ben 27 jaar, ik heb fibromyalgie en ik ben dus ervaringsdeskundige op het gebied van van alles en nog wat. Het vinden van werk met een beperking, het zoeken naar een stage, studeren met een beperking en ook werken met een beperking. Ik werk als politica in de gemeenteraad van Zoetermeer. Daar ben ik commissielid voor de Partij van de Arbeid en ik hoop raadslid te worden deze komende verkiezingen.

Eva Eikhout: Oh gaaf, spannend!

Marissa Burghardt-van der Tol: Daarnaast ben ik ook student aan de TU Delft, daar studeer ik technische wiskunde. Eva Eikhout: Jij noemde net de naam van je beperking, moeilijke naam?

Marissa Burghardt-van der Tol: Fibromyalgie.

Eva Eikhout: Voor de mensen die dit niet kennen, zoals ik. Kun je ons kort vertellen wat dat is?

Marissa Burghardt-van der Tol: Fibromyalgie is een chronisch pijnsyndroom, zo noem ik het maar even. Ze weten eigenlijk niet zo goed waar het door komt. Het komt er op neer dat ik in al mijn spieren en de aanhechtingen chronisch pijn heb. En dat is de ene dag zwaarder dan de andere dag.

Eva Eikhout: Heel even, Laura en Marissa, wat verbindt jullie? Want jullie hebben allebei best wel een aparte expertise op dit gebied, hoe zijn jullie met elkaar in contact gekomenMarissa Burghardt-van der Tol: Ik ben ook lid van de klankbordgroep van het project MDTL, dat is dat project waar ook ECIO bij verbonden is en ook Incluvisie bij verbonden is, en daar zorg ik als klankbordgroeplid dat het project een beetje in goede banen wordt geleid, daar adviseer ik ze over, wat ze het beste kunnen doen voor ons.

Eva Eikhout: MDTL, Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen, een hele mond vol. Roos, kun je ons even vertellen: wat is dat precies?

Roos Hoelen: Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen is een project waarin studenten én pas afgestudeerden, niet langer dan een jaar afgestudeerden, werkervaring op kunnen doen die studie- en vakgerelateerd is. En die werkervaring, die stelt hen in staat om wat makkelijker straks een stage of een baan te vinden. Je loopt zestig uur maximaal mee bij een werkgever, met een jongwerkende. Dat moet je binnen een half jaar afgerond hebben en je krijgt er ook een erkend certificaat voor. 

Eva Eikhout: Laura, jij zit dan meer aan de kant om leerlingen en studenten te ondersteunen, want het is nog niet waar het moet zijn.

Laura Metwally: Nee, klopt. Studenten met een functiebeperking die we nu zien; er zijn eigenlijk veel studenten met een opleiding, maar de studenten die dan afstuderen en de arbeidsmarkt bereiken, daar zit eigenlijk een gat tussen, dus dan vallen ze een beetje tussen wal en schip. En dat is natuurlijk eigenlijk heel gek, want ze hebben een opleiding. Vooral als je ook kijkt nu in deze tijd, mensen hebben werknemers nodig. Ze zijn er, alleen blijkbaar is de overgang van onderwijs naar arbeidsmarkt voor deze studenten lastig. Dat gaat op verschillende gebieden fout. En als we kijken vanuit de organisatie; we zien eigenlijk dat er verschillende partijen betrokken zijn bij die overgang, eigenlijk drie partijen. De onderwijsinstelling, de student en de werkgever/de arbeidsmarkt en alledrie dragen ze een stukje verantwoordelijkheid daarin. En ja, dat gebeurt gewoon nog niet op de juiste manier, daar mist nog een stukje samenwerking. Een onderwijsinstelling is natuurlijk voor de begeleiding naar de arbeidsmarkt, stage, uitstroom...

Eva Eikhout: Ja, cruciaal.

Laura Metwally: Ja, cruciaal. De student zelf ook, niet alleen maar focussen op de beperking, maar ook op de kracht. Wat kun je, waar ben je goed in? Je hebt een diploma op zak. Dat mag je ook duidelijk maken en daarbij dus je ondersteuningsbehoefte helder kunnen formuleren. Maar ook uit vanuit de werkgevers en arbeidsmarkt is er een soort van handelingsverlegenheid naar deze doelgroep. Hoe ga je daarmee om, wat kun je bieden, wat hebben deze mensen nodig? En het project dat we net al even benoemd hebben, daarmee proberen we eigenlijk een stukje van dat gat te dichten. Om die studenten al wat werkervaring te bieden en ook werkgevers met deze studenten in aanraking te brengen.

Eva Eikhout: Want Marissa, hoe belangrijk is het om te kunnen studeren?

Marissa Burghardt-van der Tol: Ontzettend, ja. Als je studeert dan kom je van alles en nog wat tegen, daar loop je tegenaan en het is best lastig om daar je weg in te vinden. Want scholen, die zijn er vaak ook nog niet helemaal klaar voor eigenlijk, om met jouw beperking om te gaan, terwijl we wel begonnen zijn met passend onderwijs. Dat is best lastig. Want zo maak je mee dat je vraagt om een goede stoel. Waarvan je denkt: nou, dat zou toch geen probleem moeten zijn. Maar dat kan dan toch acht weken duren voordat zoiets voor elkaar gebokst wordt, omdat ze moeite hebben met je aanvraag. Allerlei redenen bedenken waarvan ze denken: oh nee, wacht, dan moet hij in dat lokaal blijven staan. Maar we willen niet dat anderen hem ook gebruiken, dus… Moeilijk, moeilijk. En ja, uiteindelijk ben je acht weken verder en heb je nog geen stoel.

Eva Eikhout: Je studeerde wiskunde, zei je net.

Marissa Burghardt-van der Tol: Ja.

Eva Eikhout: Je hebt het in eerste instantie niet kunnen afmaken vanwege je beperking of stage?

Marissa Burghardt-van der Tol: Ik heb de Lerarenopleiding Wiskunde niet afgemaakt uiteindelijk, omdat het fysieke gedeelte, de beroepskant, voor mij best zwaar was. En daarnaast moet je ook die studie blijven doen. Dus ik heb drie jaar lang in mijn laatste jaar gezeten en het gewoon niet voor elkaar gekregen om het af te ronden. Ik heb daarbij heel vaak om aanpassingen gevraagd of dat ik het misschien vanuit huis kon volgen, of dat mijn curriculum iets aangepast zou worden zodat ik eerder kon beginnen met de vakken die ik dan in het najaar moest doen. Maar daar was de school niet toe bereid, om dat aan te passen, en toen was ik nog niet zo goed op de hoogte van de mogelijkheden die je dan hebt om eventueel hogerop te gaan.

Eva Eikhout: En daarom ben je toen gestopt met die opleiding.

Marissa Burghardt-van der Tol: En daarom ben ik vorig jaar in maart gestopt met die opleiding.

Eva Eikhout: Nu Technische Wiskunde, ja, dat is voor mij zeg maar Chinees. Vind je dat wel leuk? En gaat dat goed? Marissa Burghardt-van der Tol: Ja het is ontzettend leuk, en ik heb vorig jaar in ieder geval een topjaar gehad, waardoor ik mijn BSA gehaald heb. Eva Eikhout: Oh, wat goed!

Marissa Burghardt-van der Tol: Dus ik heb geen problemen met het eerste jaar nog moeten afronden en dan nog verder mogen met de opleiding. Dat is heel fijn, dat zorgt ervoor dat er heel veel druk van m’n schouders af is, heel veel last.

Eva Eikhout: Roos, als je dit allemaal zo hoort, jullie zetten je allemaal ook flink in voor een inclusievere…

Roos Hoelen: Arbeidsmarkt.

Eva Eikhout: Dank je. Wat is jouw reactie op dit verhaal, als je dit hoort? Wat vind jij er dan van?

Roos Hoelen: Nou ja, het is natuurlijk niet onbekend. En wat wij zien zijn verschillende dingen. Aan de ene kant werkgevers die er ontzettend aan moeten wennen. En mijn ervaring is dat ze er het best aan wennen door het gewoon eens mee te maken, door gewoon eens iemand op de werkvloer te hebben. En daar goed het gesprek over te blijven houden met die werkgever, want het is niet alleen zo dat die werkzoekende of die student iets nodig heeft, maar die werkgever vindt het spannend, die heeft ook iets nodig, die heeft eigenlijk ook ondersteuning nodig. Beide groepen hebben ondersteuning nodig, dus als je dat goed regelt, dan kan er een heleboel. Maar die eerste hobbel voor werkgevers van goh, we gaan het gewoon eens proberen, die is best groot en ja, ik merk dat die Maatschappelijke Diensttijd, dat is eventjes, en het is maar weinig. Dat men dat op zich wel als een heel leuk idee ziet, omdat het voor hen niet zo risicovol is, en er is ook begeleiding bij. Dus ze weten ook eigenlijk van: oh, als ik zelf iets van handelingsverlegenheid voel, want dat is een groot probleem bij de werkgevers, als ik daarbij begeleid word, nou, dan durf ik het wel aan. En als je daarbij zegt van: joh, jij mag best eens onzeker zijn, dat is logisch, dan wordt die drempel al wat minder. Vanmorgen hoorde ik nog, we hebben iemand geplaatst bij Price Waterhouse Coopers voor een snuffelstage, en dan kreeg ik vanmorgen toevallig een mailtje van: joh, we vinden dit eigenlijk zo geweldig, we willen hem graag een stage aanbieden. Wat vinden jullie daarvan? Ik zeg, dat lijkt me een heel goed idee!

Eva Eikhout: Ja, ja, ja! Tuurlijk!

Roos Hoelen: Ja, dus dan zie je wel gewoon hoe het werkt.

Eva Eikhout: Ja, dat het echt wel z’n vruchten afwerpt.

Roos Hoelen: Nee, absoluut.

Eva Eikhout: Alleen... het is wel, ik denk dat het heel erg waar is, dat wat je zegt. Dat ze het eerst een soort van moeten zien en dan geloven, maar het is irritant dat ze het eerst willen zien en het niet gewoon meteen aan willen gaan, eigenlijk. Dat mensen daar zo sceptisch in staan.

Roos Hoelen: Ja, dat is irritant, alleen aan de andere kant, dat is nu eenmaal hoe de mens is. Als ik zelf kijk, dat beken ik dan altijd maar - ik ben zelf slechtziend, ik zie 10%, ik heb best moeite moeten doen om de arbeidsmarkt op te komen. Uiteindelijk is dat gelukt, terwijl ik gewoon hoogopgeleid ben. Heb jarenlang gewerkt als headhunter werving en selectie, gewoon regulier. En ik ging aan die kant staan en ik was op een gegeven moment manager en ik had collega’s nodig en iedereen die mij vertelde dat die herstellende was van een ziekte of een beperking, die kwam op de ‘nee’-stapel. Nou, hoe erg wil je het hebben als je zelf een beperking hebt, en hoe kwam dat? Dat kwam door mijn aanname: werving en selectie is pieken,want je moet gister nog iemand hebben. Dus ik dacht, ja, nou, als je herstellende bent van een ziekte, dan kan je dat vast niet, dit kun je alleen met een visuele beperking. En dat was geen onwil van mij, en dat is wat je heel veel ziet bij werkgevers. Dat het helemaal geen onwil is, maar ze het gewoon niet weten, en vaak vinden ze het ook lastig om te erkennen van dat ze het niet weten, dat ze het eng vinden. En altijd als ik dit verhaal vertel, dan zeggen ze: oh, maar als het zelfs jou overkomt, dan durf ik ook wel te bekennen dat ik het eng vind.

Eva Eikhout: Ik zie jou knikken, Laura.

Laura Metwally: Ja, heel herkenbaar allemaal. Marissa Burghardt-van der Tol: Ja, voor mij ook.

Eva Eikhout: Oh ja, echt? Voor iedereen hier? Wat is dan het meest herkenbare punt voor jullie?

Marissa Burghardt-van der Tol: Ja, eigenlijk dat stukje: het is geen onwil, het is gewoon niet weten. Ik ben ook wel eens gewoon na een sollicitatie gebeld: “ja, je bent uiteindelijk de tweede kandidaat geworden en je bent het dus niet geworden, want we vinden je beperking toch een te groot risico”.

Eva Eikhout: Oh, ja.

Marissa Burghardt-van der Tol: Maar eigenlijk weten zij helemaal niet wat mijn beperking inhoudt en dat ik minder vaak ziek ben en me ook minder vaak ziek meld, omdat ik juist al weet: er zal een dag komen dat ik even niet kan lopen vanwege pijn, dus ik zorg dat ik er eigenlijk altijd ben.

Eva Eikhout: Zodat ik die dag kan inzetten voor als het echt niet gaat Marissa Burghardt-van der Tol: Precies, daar houden werkgevers eigenlijk geen rekening mee, met de motivatie die ik heb om juist wel te gaan werken met een beperking. En ja, dat is geen onwil, dat is het gewoon niet weten.

Laura Metwally: Ja, diezelfde handelingsverlegenheid, dat is bekend. Dus ja, ik herken gewoon alles wat er wordt gezegd, en als ik ook zo hoor van Roos in het project: inderdaad, het werkt eigenlijk twee kanten op. Je helpt inderdaad de student met een functiebeperking om op een veilige manier in aanraking te komen met de arbeidsmarkt. Dus op een begeleide manier een stage, een snuffelstage.

Eva Eikhout: Want hoe doen jullie dat dan bijvoorbeeld?

Laura Metwally: Ze worden gekoppeld aan een jongwerkende op de werkvloer. Dus ook echt een beetje peer-to-peer, dus iemand rond dezelfde leeftijd, en daar gaan ze samen een projectje mee verzinnen, of een opdracht. Dat staat ook best wel vrij, dat kunnen ze zelf invullen. En ze krijgen dus begeleiding vanuit hun coach, die dus met hun ook meerdere malen in het traject het gesprek aangaat van: goh, hoe gaat dat nou en waar heb je behoefte aan? Dus op die manier is het voor die studenten ook een veilige manier om te snuffelen aan de arbeidsmarkt.

Roos Hoelen: Het mooie is ook dat het studie- en vakgerelateerd is hè, dus je hebt er ook echt wat aan om een stage te vinden.

Laura Metwally: Ja precies, dus er wordt natuurlijk inderdaad gekeken naar: wat studeert de student.

Eva Eikhout: Kun je een voorbeeld geven van een student die dan ergens aan gekoppeld is? Laura: Even kijken….

Roos Hoelen: Nou, PWC dus. Price Waterhouse Coopers. Een jongen met.. nouja, de beperking doet er niet toe, maar een ICT’er en die deed ICT en die kwam hier bij een ICT-afdeling bij Price Waterhouse Coopers, een interne ICT-afdeling. En nou, doet het daar nu zo goed dat ze zeggen: nou ja, weetje, we hebben genoeg gesnuffeld en we vinden dat hij gewoon een vergoeding moet hebben voor een stage.

Laura Metwally: Ja, en een belangrijk puntje inderdaad dat net werd genoemd, dat het ook wel gelinkt is aan het vakgebied waar de student naartoe wil.

Eva Eikhout: Ja, natuurlijk.

Laura Metwally: Ik denk dat Marissa dat ook wel kan bevestigen, een zorg ook wel: je hebt je opleiding, maar vanwege je beperking kom je niet op een positie die gelijk staat aan jouw opleidingsniveau en in jouw vakgebied.

Marissa Burghardt-van der Tol: Ja, wat je daar bijvoorbeeld bij merkt, als je de opleiding Docent Wiskunde neemt, dan moet je op een gegeven moment stage gaan lopen en je staat toch 2-0 achter, want je krijgt inderdaad werkgevers die je tegen komt die zeggen van: ja, ik vind het toch een risico, dus je was de tweede kandidaat. Terwijl ik dus, als ik dat niet had gehad, misschien wel gewoon de eerste kandidaat was geweest.

Eva Eikhout: Want hoe pak jij dat aan, want jij zoekt een stage. Jij komt bij een bedrijf dat je misschien leuk vindt, en vertel je dan überhaupt over je beperking, of vertel je dat niet?

Marissa Burghardt-van der Tol: Omdat het bij mij niet zichtbaar is.

Eva Eikhout: Nee, daarom. Marissa Burghardt-van der Tol: Kies ik er vaak voor om het dan ook niet te vertellen. Het ligt echt wel aan de baan, zeg maar. Kijk, hebben we het over belangenorganisaties, dan vertel ik het wel. Maar als het echt gaat om een sollicitatie bij een werkgever… Ik heb gesolliciteerd bij Lyceo, daar heb ik het niet genoemd. Omdat het vaak meer problemen met zich meebrengt dan dat het me echt iets oplevert.

Eva Eikhout: En als je dat niet zegt, komt er dan een moment waarop je het later moet zeggen? Of hebben mensen het dan niet door? Hoe werkt dat?

Marissa Burghardt-van der Tol: Voor mij wel, omdat ik ook op locatie altijd even moet opletten dat er niet al teveel trappen zijn, want ik kan niet goed trappen lopen. Dat doet zeer. En een trap lopen kost me gewoon ontzettend veel energie op een dag, dus dat doe ik liever niet. Dus op een gegeven moment, dan vraag ik inderdaad wel van: hoe zit het met de locatie? En zeker toen ik als Docent Wiskunde aan de slag wilde, had ik ook eigenlijk geen andere keus dan dat te vragen. Want ja, als je als Docent Wiskunde aan de slag gaat en je gaat van lokaal wisselen de hele dag. Dat kost ontzettend veel energie, je moet ook al de hele dag staan in principe. Dat hoeft natuurlijk niet, je kan ook een rolstoel pakken en dan vanuit de rolstoel lesgeven, maar het maakt het vak wel weer moeilijker. En voor mij is het mogelijk om te staan, dus ik koos ervoor om te staan. Dat betekent wel dat ik meer energie kwijt ben op die dag. En dat ik dus rekening moet houden met de factoren daar omheen. Is er een lift, zijn er niet al te veel trappen, moet ik vaak wisselen van lokaal? Dat zijn wel dingen die ik ook met de werkgever moest bespreken. En dat maakte het soms wel lastig.

Eva Eikhout: Ik heb ook gestudeerd op het hbo in Arnhem en ik liep ook vooral tegen praktische zaken aan dat ik dan, ik heb vooral hulp nodig bij het naar het toilet gaan en dat was eigenlijk het enige waar ik hulp bij nodig had en ik weet nog dat die decaan toen tegen mij zei: “nee, dat kunnen we niet doen, wij zijn geen zorginstelling”. Toen dacht ik, uh oké, ja, vond ik ook een beetje raar. En toen zei ik, ja ik heb ook gewoon pgb, en kan er ook een betaling tegenover zetten, want op de middelbare school deden vrouwelijke docenten dat zeg maar. Had ik gewoon zo’n appgroepje mee. Maar het was dus gewoon absoluut geen optie. Uiteindelijk heb ik het eerst met thuiszorg gedaan. Nou, dat werkt dus ook voor geen meter, want als je dan om 11.00 uur moet plassen en ze komt pas om 12.00 uur, dat is gewoon drama. Dus uiteindelijk heb ik via het UWV een aangepast toilet daar laten installeren, waardoor ik zelf naar het toilet kon. Maar goed, dit heb ik inderdaad allemaal in m’n eentje moeten doen. Alsnog kijk ik terug op een fantastische studententijd daaromheen. Ik heb echt heel erg genoten daarvan. Hoe kijk jij terug op jouw studententijd dan nu?

Marissa Burghardt-van der Tol: Eigenlijk heel negatief.

Eva Eikhout: Maar dat is echt zo jammer! Marissa Burghardt-van der Tol: Alle aanvragen die ik ooit gedaan heb zijn eigenlijk allemaal geen aanpassingen opgekomen die voor mij werkbaar waren. En dat is moeilijk.

Eva Eikhout: Ja, tuurlijk is dat moeilijk. En wat raakt je dan nu het meest? Wat vind je het moeilijkst?

Marissa Burghardt-van der Tol: Nou ja, de scholen hebben een zorgplicht en je loopt rond op een school. Je weet nog niet goed waar je last van hebt dus je kan het niet goed onder woorden brengen. Mensen zien het niet aan me, m’n vrienden wel natuurlijk.

Eva Eikhout: Kan me ook voorstellen dat dat namelijk ook… Bij mij snappen mensen dat ik niet meteen zelf naar het toilet kan snap je? Want dat zien ze meteen aan mij. Maar bij jou zien ze het natuurlijk ook nog eens niet.

Marissa Burghardt-van der Tol: Ik heb bij m’n examens een rolstoel moeten gebruiken omdat ik gewoon geen andere keuze meer had. En omdat mensen het niet geloven en zeggen: Ja, het is maar een pijntje. Dan ja, dan loop je er doorheen. Dus ga ik het mezelf kwalijk nemen? Nee, maar ik neem het de school wel kwalijk dat ze geen contact hebben opgenomen, dat ze niet gedacht hebben: goh, het gaat mis. Dat ze niet even gebeld hebben en ook dat op het moment dat ik op een gegeven moment wist: dit is er aan de hand, ik ga nu vragen om aanpassingen. Dat ze op een beetje een cynische manier zeiden, maar dan heb je ook dit nodig. Waarvan ik gewoon merkte aan de toon en de houding dat ze me eigenlijk niet geloofden. En op het moment dat ik zei: oh, dat is eigenlijk wel een goed idee, zag je pas dat het kwartje viel.

Eva Eikhout: En toen werd het wel geregeld?

Marissa Burghardt-van der Tol: En toen werd het wel geregeld, toen hoefde ik niet meer per se mee te doen met de sportlessen, kreeg ik de tijd dus om te herstellen eigenlijk, want iedere keer dat ik erdoor heen ging, werd het erger. En wat ik nodig had was heel veel rust voor m’n lichaam.

Eva Eikhout: Is dat ook de reden waarom je de politiek bent ingegaan?

Marissa Burghardt-van der Tol: Ja. Ja, ik ben niet op m’n mondje gevallen. Ik spreek mezelf echt wel uit over wat ik vind en dat heb ik van jongs af aan altijd gedaan. Dus dat is voor mij eigenlijk een tweede natuur. Maar ik weet dat er ook mensen met een beperking zijn die dat niet zo hebben. Die juist bang zijn om het te vertellen, die bang zijn om hun verhaal ook te doen. Die niet durven te zeggen: het gaat mis met mij, maar ik wil eigenlijk wel wat doen. Ja, voor die mensen dacht ik: ja, dit moet anders.

Eva Eikhout: Ja, dat herken ik heel erg. Dat denk ik ook, want ik ben ook niet op m’n mondje gevallen. Kan het niet linksom, dan regel ik het wel rechtsom, maar als je dat niet doet. Of als je dat moeilijk vindt of als er niemand is die jou daarbij helpt, dan wordt het echt een heel moeilijk verhaal.

Roos Hoelen: Maar wat denk ik hierbij belangrijk is, ja, ik zeg altijd tegen mensen: laat het alsjeblieft aan ons weten, want ik ga er gewoon achteraan. Want het is niet zo dat er geen bereidheid is maar ja, je hebt eigenlijk gewoon een club nodig die dat voor je doet. Nou, wij doen dat bij Incluvisie dan wel en er zijn er meer, maar ik realiseer me de andere kant dat het heel erg veel moeite kost. En als student was ik ook niet degene die nou even voor mezelf de beste dingen regelde. Laat ik daar ook duidelijk in zijn want je hebt….

Eva Eikhout: Dat is ook een beetje het student zijn, natuurlijk.

Roos Hoelen: Nou dat, en je wilt niet anders zijn. Eva Eikhout: Precies. Roos Hoelen: Tenminste, dat had ik zelf. Ik wilde niet anders zijn dan de ander dus ik wilde ook eigenlijk geen aanpassingen, terwijl ik achteraf denk: goh, ik had het mezelf een stuk makkelijker kunnen maken. Daar kwam ik dan in mijn werkende leven achter. Maar daar is ook weer deze Maatschappelijke Diensttijd leert mensen daar wel om zich te realiseren van: oh, maar op het werk ga ik gewoon tegen dingen aanlopen. Dat zie ik nu, hoe kunnen we dat regelen?

Eva Eikhout: Maar ik herken wel heel erg wat je zegt hoor, inderdaad, want je wilt helemaal als je dan net nieuw bent als student, dan wil je niet anders zijn dan de rest inderdaad. Dus flow je maar, gedij je maar een beetje mee op hetgeen dat er gebeurt, maar het werkt soms wel tegen. Als mensen nou zitten te luisteren nu naar het verhaal van Marissa, en zij herkennen zich misschien in dit verhaal. Wat moeten zij doen. Wat is de beste eerste stap?

Roos Hoelen: De beste eerste stap is je aanmelden bij Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen. Dan kunnen we ook kijken wat we voor je kunnen doen en waar we jou mee kunnen helpen. En je kunt je aanmelden via info@mdt-loopbaankansen.nl.

Eva Eikhout: En jullie hebben neem ik aan ook een website?

Roos Hoelen: Ja, dat is mdt-loopbaankansen.nl en je mag ook nog altijd bellen, en dat is 06-20915820.

Eva Eikhout: Kijk aan. En misschien een domme vraag, maar zitten daar dan kosten aan verbonden?

Roos Hoelen: Nee, het is allemaal gratis. Het leuke is, je krijgt zelfs €300,- na afloop… in boeken, cadeaubonnen.

Eva Eikhout: Echt waar?! Ik ga me meteen aanmelden. Maar ik ben al te lang afgestudeerd. Roos Hoelen: In dit geval zal ik zeggen: meld je aan bij Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen, want dan doen we ook een intake en kijken we ook van wat kunnen we doen.

Eva Eikhout: Dat kan gewoon via de website?

Roos Hoelen: Ja, dat kan gewoon via de website, en dan kunnen we altijd kijken. Wat ik zelf in de intakes doe: ik had vorige ronde een meisje met dyslexie en het bleek dat ze daar helemaal niet wist dat daar hulpmiddelen voor waren. Dus ja, het eerste dat ik dan wel doe is wel even haar koppelen aan een leverancier en even van: zo moet je dat aanvragen bij het UWV. Dus in die zin zijn er best wel dingen, het is niet ons hoofddoel van Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen, maar wel van mij als Incluvisie, dus dan doe ik dat ook maar even. Maar het is wel dat wanneer je je aanmeldt, dan krijg je dat er nu wel even bij. En ja, het geeft je meteen die kans om wat ik zei, om te ontdekken van: hé je kunt hier vragen stellen en met die vragen kunnen je ook zeggen van, joh, als je dit nu weet, probeer het eens. Meld je aan voor de Maatschappelijke Diensttijd, we zijn zeer flexibel, het kan naast de studie, we organiseren het zo dat je het gewoon kunt doen. En je kunt dus wel die ervaring opdoen, je krijgt er een training bij waarbij je ook leert van, nou ja deze onderwerpen die we nu bespreken die eigenlijk allemaal aan bod komen, en hoe ga je er dan mee om. Het kan je enorm helpen en is het niet voor nu, dan is het wel voor later. Je kunt het nu opnemen en er nog niet aan toe zijn om het meteen in de praktijk te brengen, maar je neemt het wel mee als je straks die arbeidsmarkt op gaat.

Eva Eikhout: En wie kunnen zich allemaal aanmelden bij jullie?

Roos Hoelen: Alle studenten met een beperking, vanaf mbo-4 tot universitair niveau.

Eva Eikhout: En beperking in het breedste zin van het woord neem ik aan?

Roos Hoelen: Ja, dat kan alles zijn. Je hoeft ook geen officiële diagnose te hebben. Als jij het ervaart als een beperking, dan is dat voldoende om je aan te kunnen melden.

Eva Eikhout: Wat zijn jouw tips Laura?

Laura Metwally: Ja ook inderdaad, meld je aan. En inderdaad wat Roos zei, het is makkelijk te combineren met je stage, dus dat je er ook bijvoorbeeld punten voor krijgt. We hebben al meerdere studenten gehad die dat op die manier hebben gedaan.

Roos Hoelen: En naast je studie, colleges ook. Niet alleen te combineren met je stage, maar ook gewoon als je nu colleges loopt en je moet volgend jaar stage lopen dan kan dat ook naast je colleges. Want we bouwen het er gewoon omheen.

Laura Metwally: Klopt ja, het project is behoorlijk flexibel. En we kijken dus ook, het is voor studenten met een functiebeperking, maar breder. Als je een ondersteuningsbehoefte hebt, dan proberen we altijd te kijken, van oké, wat kunnen we voor jou, met een beetje maatwerk, regelen voor jou. En ja, het is dus voor studenten eigenlijk, en dat kan Marissa ook wel bevestigen, twee kanten. Dus je ontdekt de arbeidsmarkt, maar je leert ook je ondersteuningsbehoefte, wat Roos zei, helder te formuleren. Wat je zelf ook zei, je wilt soms ook niet aangeven dat er iets is, maar het is wel heel belangrijk dat als je die stap gaat maken naar de arbeidsmarkt, dat je aan de ene kant weet wat je kan maar aan de andere kant weet en ook helder kan vertellen: dit is wat ik nodig heb.

Eva Eikhout: Precies

Laura Metwally: Voorbeeldje daarvan: je hebt autisme en je kan aan een werkgever aangeven van, goh ik ben hartstikke productief en kan heel veel werk verzetten als je mij in een prikkelarme ruimte zet. Dan kan ik dat voor jou doen.

Eva Eikhout: En door het op deze manier te verwoorden, dan denkt die opdrachtgever inderdaad: nou dan heb ik ook echt iets aan jou en dan moet ik dit voor je regelen, maar dan kan jij gewoon je werk doen.

Laura Metwally: Precies.

Eva Eikhout: Terwijl zij misschien alleen maar zou zeggen: ik heb een prikkelarme ruimte nodig. Dan denk je: oh dan moet ik…. Wow, wat een goed, duidelijk voorbeeld. Concreet.

Laura Metwally: Ja, en misschien ook mooi om er bij te benoemen is als studenten, en ook jongwerkenden trouwens, hun MBT-traject succesvol afronden, dan krijgen ze vanuit de organisatie, geven wij een Europees certificaat voor vrijwilligers. Een certificaat dat erkend is in de hele Europese Unie, dus een officieel format, waar de competenties opstaan die zijzelf ook echt zelf hebben ontwikkeld. Dus dat is echt een document dat ze kunnen toevoegen aan hun cv, wat dus daar een boost aangeeft als ze dus ook naar de arbeidsmarkt gaan en kunnen zeggen van: kijk, ik heb dit gedaan.

Eva Eikhout: Als een extra bewijs…

Laura Metwally: Exact, om te laten zien van: ik heb een streepje voor.

Eva Eikhout: Marissa, wat zou jij de luisteraar nog willen meegeven?

Marissa Burghardt-van der Tol: Ik zou zeggen: zoek uit wat je mag en kan, probeer te zoeken naar die persoon die je kan helpen. En dat kan inderdaad in de vorm van het project waar we natuurlijk hard op inzetten: de Maatschappelijke Diensttijd Loopbaankansen voor studenten met een functiebeperking.

Eva Eikhout: En je bent nog Technische Wiskunde aan het studeren, geniet je er nu wel van?

Marissa Burghardt-van der Tol: Ja.

Eva Eikhout: Nou dat vind ik heel fijn om te horen! Dank voor het delen van je verhaal, voor je eerlijk en openheid. Roos en Laura ook, dank dat jullie hier wilden aanschuiven. Onwijs fijn dat jullie je hiervoor inzetten, geeft alleen maar hoop voor de toekomst en ik hoop dat iedereen gewoon vette, gave, mega, fantastische studententijden tegemoet gaat komen.

Marissa Burghardt-van der Tol: Ja, dank je wel.

Eva Eikhout: Dank jullie wel.

Zoals Marissa zei, iedereen doet er toe en iedereen kan meedoen. Kom er als studenten achter wat je kan en wat je nodig hebt en durf dat ook aan te geven. Communicatie is het állerbelangrijkste. Ik snap dat je misschien niet anders wilt zijn dan de rest, maar door het te erkennen help je jezelf en kun je uiteindelijk makkelijker meedoen. Dit was aflevering twee van de podcast ‘Onbeperkt meedoen!’. Helemaal in het teken van scholen, stages, en werk. Vond je het leuk? Laat een recensie achter bij Apple Podcast. Vragen of opmerkingen? Bezoek de pagina van ‘onbeperkt meedoen’ op rijksoverheid.nl. In de derde en de laatste aflevering van deze serie gaan we het hebben over vrije tijd. Hoe kun je genieten van festivals en pretparken zonder dat je beperking je in de weg staat? Bedankt voor het luisteren en tot dan!