Yves Stevens, voormalig directeur communicatie van de minister van Binnenlandse Zaken. Yves is nu weer terug op zijn oude nest: de communicatiedienst van het Crisiscentrum waarbij hij medeverantwoordelijk is voor de risico-en crisiscommunicatie. Hij maakt deel uit van het federale Team D5 waarover we al eens hebben gesproken in deze podcast-serie.

Hij is woordvoerder van het jaar geworden en gaf meer dan 200 persconferenties tijdens de coronapandemie. Zeven maanden is Yves directeur communicatie geweest. Reden om weer terug te gaan naar zijn oude vak? Hij mistte de wereld van het crisismanagement.

Het zijn eigenlijk twee verschillende werelden. Een hele boeiende wereld van politiek, met ook meer reputatie- dan relatie-denken. We vragen hem of crisiscommunicatie ook inmiddels niet veel meer politiek is geworden. Het antwoord laat zich raden: ja en nee. “In geval van de aanslagen van 22 maart 2016 in Brussel is er geen politiek bedreven. Bij de coronapandemie komt uiteindelijk na een paar maanden wel de politiek om de hoek kijken.”

De woordvoerder spreekt vooral met passie over het objectief dat hij wil bereiken met communicatie: het doel. “Het doel verbrokkelde tijdens de coronapandemie. We voelden ons zelf slachtoffer, terwijl wij het juist moesten volhouden voor de slachtoffers in het ziekenhuis. Die lagen voor hun leven te vechten. Ik heb als woordvoerder continu dat voor ogen gehad, maar dat werd naarmate de tijd vorderde wel moeilijker.”

Het verschil tussen het zijn van directeur en woordvoerder binnen het crisiscentrum laat zich vooral vatten in: minder bezig hoeven zijn met de reputatie van de organisatie. Het levert een discussie op tussen ons drieën: waarom zetten we relatie dan niet altijd op één, bij iedere organisatie? Aangezien een goede relatie uiteindelijk een goede reputatie oplevert.

Wat uniek is aan Yves, is zijn drive om te blijven communiceren: 203 persconferenties lang. “We proberen de agenda te bepalen in het nieuws. Iedere dag om 11 uur was er een persconferentie in het begin. Dat gaf rust. Het had een soort symboolfunctie. Het stoppen van de persconferentie was bijvoorbeeld een nieuwsitem op het journaal. Het zal wel goed gaan dan met de coronapandemie.”

We ontdekken een lijn in ons gesprek met Yves over de opzet van de persconferentie. Als eerste kom je altijd met cijfers. Iedere dag weer. Als tweede geef je aan welke maatregelen er veranderen. Of je benadrukt nog even de oude. Als derde focus je ook op het psychosociale aspect: wat doet het met mensen. Welke emoties leven er in de samenleving, inclusief de geruchten. Deze benoem je en/of ontkracht je. En tot slot ga je een specifiek onderwerp uitdiepen als de ruimte nog is, denk bijvoorbeeld aan het Rode Kruis die extra bloed nodig heeft.

Dat Yves woordvoerder van het jaar is, komt wellicht ook door het feit dat hij bij 203 persconferenties slechts één fout maakte. Die fout leverde wel direct een virale video op. Zelf ziet hij het winnen van de titel anders: “Dit is vooral te danken aan goede voorbereiding, met collega’s. Het feit ook dat er geen journalisten in de zaal zaten. Journalisten konden alle vragen online doorgeven.”

We sluiten af met een blik op de toekomst. Yves constateert een meer en meer diverse samenleving, van anderstaligen tot doven en slechthorenden. Tijdens de corona was er meer aandacht voor, maar dat ook tijdens een acute crisis. Hij ziet daarnaast bij zijn eigen kinderen: deze luisteren geen radio meer. Waarom kunnen we nog niet inbreken op streaming platforms, zoals YouTube en Spotify? Tijd voor discussie daarover wat ons betreft. 

Oh, en Dianne doet en passant nog een confessie: ze is verliefd. Op de Belgische taal.