Lars Walder is met bijna een kwart eeuw aan ervaring een interessante gesprekspartner. Hij is strategisch communicatieadviseur en woordvoerder voor organisaties uit vrijwel alle sectoren; zorgsector, rijksoverheid, provincie en gemeenten, (semi)overheidsbedrijven, industrie en goede doelen. Hoe kan je nu voor zoveel organisaties werken?
Het blijkt een voordeel te zijn als je niets van de organisatie kent. Je kunt de domme vragen stellen: ik snap het niet.
Hij wil geen joker zijn die als externe naar voren wordt geschoven tijdens een crisis. Lars probeert mensen in de organisatie tijdens een crisis te helpen hoe zij het woord kunnen voeren. “De inhoudsmensen moeten het zelf kunnen. Wij kunnen allemaal communiceren. Inhoudsmensen kan je ze al helpen door ze te wijzen op procescommunicatie: leg uit dat je het nog niet weet.” Het coachen van mensen die op het proces en de inhoud expert zijn is vooral door ze te helpen hoe ze goed moeten vertellen wat ze doen. 9 van de 10 keer is dat waar het volgens Lars over gaat: hoe vertel je goed over het proces?
We zijn in deze podcast even stil. Letterlijk. Hoe zo hebben sommige bedrijven geen communicatie-afdeling? Een miljardenbedrijf zonder communicatie-afdeling? Lars weet ons te overtuigen waarom het echt niet nodig is. Dat wil niet zeggen dat ze niet soms aan crisiscommunicatie moeten doen. Dianne heeft wel eens een boek gelezen met de titel "Wie durft… de afdeling communicatie op te heffen?” Zo ver hoeft het dan ook weer niet te gaan. Maar de onderstroom is wel: iedereen in de organisatie kan communiceren, met een beetje hulp.
We spreken ook met Lars over het initiatief Namens de familie. Dit is weer een specifiek specialisme binnen de crisiscommunicatie. Het is moeilijker dan de ondersteuning van een bedrijf. “Zo wil je absoluut niet een verkeerde quote in de media.” De wijze van communiceren doet iets met mensen. We zijn ons daar niet altijd van bewust: wat is het effect van communicatie? Het positieve effect en het negatieve effect op in dit geval de nabestaanden. Een portret in de krant van een slachtoffer kan voor de een heel fijn zijn en voor de ander echt niet. We moeten met elkaar meer in gesprek over wat je wel en niet kan communiceren.