Jason Bhugwandass groeit op in Amsterdam Noord, samen met zijn broers en ouders. "Ons gezin was heftig, maar niet per sé uniek. Er waren veel één ouder gezinnen. Ik had er twee, weliswaar naar de klote ouders, maar ik had er wel twee en dat voelde wel superieur."

Er werd thuis nooit over emoties gesproken en op de middelbare school, op zijn dertiende kwam een omslag. Voor die tijd voelde hij weinig emoties, bijna apathisch beschrijft hij, en toen ineens verdrietig. Hij raakt in een isolement en ervaart dat zijn hele functioneren ontregeld is. Hij krijgt suïcidale gedachten, die hij met niemand deelt. Op zijn 16e komt er een dag dat hij zijn bed niet meer uitkwam. Zijn dagbesteding bestond uit liggen, wakker worden, snijden. Niemand kon hem bereiken en hij kon ook niet meer naar school. Jason probeerde te praten maar kreeg geen woord uit zijn mond. Hij zat letterlijk op slot. Het duurde even voordat er hulp op gang kwam en een reis van psychiatrie naar gesloten instellingen begint. Het feit dat hij niet kan praten wordt gezien als 'verzet' en omdat hij niet eet wordt daar de aandacht op gericht. Onderwijs krijgt hij niet. De impact van deze gesloten omgevingen is enorm op Jason, zoals ook blijkt uit zijn Human Design. Twee jaar later, op zijn 18e verjaardag, stopt de 'zorg'. Hij heeft geen diploma, kan niet terug naar zijn oude school en door een angststoornis die hij heeft opgelopen wordt het steeds lastiger om de straat op te gaan. Hij gaat niet bij de pakken neerzitten, heeft traumatherapie en na een 21 jaar test, kan hij starten met een studie psychologie. Jason: een verhaal van tegenslag, vallen en opstaan, enorme wilskracht en hoop op de toekomst. Hij wil het verschil maken voor jongeren en zijn wens is het dat het instituut 'gesloten instelling' voorgoed verdwijnt.